Γεννήθηκε στην Κόρινθο το 1731. Καταγόταν από το επιφανές γένος των Νοταράδων. Νωρίς αγαπήθηκε από τους συμπατριώτες του και με κοινή φωνή, κλήρος και λαός, ζήτησαν και τοποθετήθηκε μητροπολίτης τους το 1765.
Η ποικίλη δράση του, ως ποιμενάρχου του αποστολικού θρόνου της Κορίνθου, υπήρξε υποδειγματική, φωτισμένη και ανακαινιστική. Από τα σπουδαιότερα έργα του είναι: η διοργάνωση και αναμόρφωση του κλήρου και της παιδείας στην επαρχία του. Καθήρεσε τους ιερείς που ασχολούνταν με εξωεκκλησιαστικά πράγματα και απεμάκρυνε τους αγράμματους και πολύ ηλικιωμένους ιερείς. Δεν χειροτονούσε όσους δεν είχαν την κανονική ηλικία, τη μόρφωση και τη γνώση της εκκλησιαστικής τάξεως και ευσέβειας. Διοργάνωσε επίσης πολλά σχολεία.
Αναγκάσθηκε κατά τον Ρωσο-τουρκικό πόλεμο (1768) να εγκαταλείψει το ποίμνιο του και ν’ αναχωρήσει για τη Ζάκυνθο. Από εκεί επισκέφθηκε και παρέμεινε στην Κεφαλλονιά, Ύδρα, Χίο και τέλος στον ποθητό του Άθωνα, στην περιοχή των Καρυών. Άδικα δεν του επέτρεψαν να επανέλθει ποτέ στον θρόνο του.
Οι έριδες που συνάντησε στο Άγιον Όρος, λόγω του κολλυβαδικού ζητήματος, τον απομάκρυναν από αυτό και τον έφεραν στη Χίο και κατόπιν στην Πάτμο, Ύδρα, Κόρινθο και Σμύρνη. Τέλος, εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Χίο, στις πλαγιές του όρους Αίπος, πλησίον του Βροντάδου, στο Κάθισμα του Αγίου Πέτρου.
Αγωνίσθηκε πολυχρόνια με μακρές νηστείες, άμετρες γονυκλισίες, πυκνές αγρυπνίες και αρέμβαστες προσευχές. Αγάπησε τους συνανθρώπους του και πάσχισε για τη σωτηρία τους γράφοντας επιστολές, εκδίδοντας βιβλία, κηρίττοντας, εξομολογώντας κι ελεώντας. Με το χάρισμα της θαυματουργίας, που του δόθηκε από τον Θεό, η φιλεύσπλαχνη καρδιά του βοήθησε πολλούς ασθενείς ψυχικά και σωματικά.
Συνδέθηκε με φιλία με τους οσίους Νικόδημο τον Αγιορείτη και Αθανάσιο τον Πάριο και συνεργάσθηκε μαζί τους για την έκδοση πολλών ψυχωφελών έργων. Αναδείχθηκε και αυτός ηγετική μορφή του αναγεννητικού κινήματος των Κολλυβάδων. Ο όσιος Μακάριος υπήρξε και ένας από τούς διαπρεπείς αλείπτες νεομαρτύρων7(!0.
Εκοιμήθη ειρηνικά, ο σεπτός αυτός ασκητής επίσκοπος, στις 17.4.1805, υστέρα από οκτάμηνη βαρειά ασθένεια. Ετάφη στον περίβολο του ναού του Αγίου Πέτρου και από τότε, ο λαός αφιέρωσε τον ναό στον άγιο Μακάριο. Μέρος των λειψάνων του υπάρχει στη Χίο και στην Ικαρία. Η ανακομιδή των τιμίων λειψάνων του έγινε το 1808. Τον ένθεο βίο του έγραψε ο πνευματικός του υιός, όσιος Αθανάσιος ο Πάριος και την ακολουθία του ο συνέκδημός του και μαθητής του όσιος Νικηφόρος ο Χίος. Πολλοί αξιόλογοι μαθητές του εργάσθηκαν για την ανύψωση του πνευματικού επιπέδου του λαού. Πολλοί ασχολήθηκαν με τον βίο και το πλούσιο έργο του.
Η μνήμη του τιμάται στις 17 Απριλίου.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ
ΜΩΥΣΕΩΣ ΜΟΝΑΧΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΥΓΔΟΝΙΑ
Η/Υ ΠΗΓΗ:
Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου.
Απολυτίκιον. Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.
Τον Κορίνθου ποιμένα τον τω όντι Μακάριον, τον Θεού προνοία της Χίου, αναφανέντα κοσμήτορα, εν πράξεσιν ομού και διδαχαίς, τιμώμέν σε εν ύμνοις και ωδαίς: θεραπεύεις γαρ νοσούντας, και απελαύνεις ακάθαρτα πνεύματα. Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω τα οστά σου πηγήν, θαυμάτων αναδείξαντι.
Κοντάκιον. Ήχος γ’. Η Παρθένος σήμερον.
Ευφημεί γεραίρουσα, πόλις η Χίος ενθέως, τον Κορίνθου πρόεδρον, Μακάριον θείοις ύμνοις: ούτος γαρ, εν οσιότητι βιοτεύσας, γέγονε, Νεομαρτύρων θείος αλείπτης. Μεθ’ ων πάντοτε πρεσβεύει, ημίν δοθήναι πταισμάτων άφεσιν.
Μεγαλυνάριον.
Χαίροις Εκκλησίας νέος αστήρ, της Ορθοδοξίας, την λαμπρότητα βεβειών, χαίροις ο της Χίου, λαμπτήρ και αντιλήπτωρ, Μακάριε θεόφρον, Κορίνθου πρόεδρε.
Περισσότερα για το Συναξάριο της ημέρας βλέπε και στον:
ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗ