«ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ επίσκεψη μου στο Λεπροκομείο Αθηνών, κατάλαβα ότι εκεί μέσα υπάρχουν θησαυροί. Κατάλαβα ότι το Άγιον Όρος είναι παντού.
Το άλλο, που μου έκανε εντύπωση, είναι ότι έβλεπα σε κάθε δωμάτιο μιά βιβλιοθήκη και όλα αυτά σε μια εποχή, που δεν είχε εκδοθεί καλά-καλά η Φιλοκαλία. Όλοι είχαν την Φιλοκαλία, σε αρχαίο κείμενο παρακαλώ, εκδόσεις Αστέρος, όλοι είχαν έναν Ευεργετινό, όλοι είχαν Γεροντικό, όλοι είχαν το νέο Μαρτυρολόγιο, όλοι είχαν τον Μέγα Συναξαριστή, όλοι είχαν Ισαάκ Σύρο κι αυτό του Αποστόλου Βαρνάβα, βιβλία τα οποία εμείς τότε τα πρωτοανακαλύπταμε, αυτοί τα είχαν. Και λέω: “Τι γίνεται εδώ; Είναι φιλοκαλική παρέα;. Κατάλαβα ότι κρύβεται άνθρωπος πίσω από αυτά, δεν μπορεί μόνοι τους να τα έχουν συντονίσει. Εγώ σήμερα άκουσα ότι τις βιβλιοθήκες τίς έφτιαξε ο πατήρ Ευμένιος.
Όταν ακούσαμε την καμπάνα να χτυπά, κατηφορίσαμε προς τους Αγίους Αναργύρους, μια εκκλησία κάτω από τα πεύκα. Και δίπλα ήταν τέσσερα δωματιάκια από τσιμέντο στην σειρά, όπου ζούσε ο πατήρ Ευμένιος.»
Ένας ησυχαστής εντός των Αθηνών
«Ο ΓΕΡΟ-ΕΥΜΕΝΙΟΣ ήταν Κρητικός, είχε πολλά στοιχεία του Κρητικού, εννοώ την ιδιοσυγκρασία του Κρητικού. Ήταν φιλόξενος και στο έπακρον ελεήμων, φιλακόλουθος όσο κανένας άλλος εκ των Γερόντων που εγνώρισα. Έδινε προτεραιότητα στις Ακολουθίες και ολιγότερη σημασία εις την ευχή “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με. Ήταν ξεκάθαρη η στάση του. Εν επιγνώσει. Πίστευε, ότι η Ακολουθία έχει τον ίδιο βαθμό Χάριτος, όπως και η ωραία προσευχή. Τότε αυτό ήταν πρωτάκουστο. Τότε ήταν της μόδας το “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με. Δεν ακούγαμε πουθενά, σε καμμιά ομιλία ότι έχουν τόση Χάρι οι Ακολουθίες, η Θεία Λειτουργία, που είναι το Μυστήριο των Μυστηρίων. Αυτά μόνο στον Γερο-Ευμένιο τα άκουσα. Και με χαρά πολλή έβλεπα να τα επιβεβαιώνει ο Γερο-Πορφύριος.
Αυτό είναι σημαντικό κομμάτι. Διότι είχαμε έναν ησυχαστή Γέροντα. Για μένα ο Γερο-Ευμένιος ήταν ένας ησυχαστής εντός των Αθηνών, μεγάλος ησυχαστής.
Ο πατήρ Ευμένιος έζησε όλα αυτά που περιγράφουν οι νεότεροι ακαδημαϊκοί της ασκητικής, δηλαδή την κάθαρση, τον ευτελισμό και την αγιότητα. Αυτά τα έζησε ο Γερο-Ευμένιος. Και ήταν σε θέση να τα περιγράψει. Και μπορούσες να τα αισθανθείς σ’ αυτόν τον άνθρωπο. Και ενίοτε, σε στιγμές χαράς, ξέφευγαν, δηλαδή αντιλαμβανόσουν από την χαραμάδα, ότι εντός του υπήρχε φως της τρισηλίου Θεότητος.
Αλλά ήταν πολύ μεγάλος μυστικός. Ήξερε να κρύβεται επιμελέστατα, ενίοτε έκανε και σαλότητες, για να κρύβει αυτήν την χάρι. Είχε τέχνην ο Ευμένιος. Δεν είναι εύκολη υπόθεση, να είσαι μέσα σε ένα νοσοκομείο, μέσα στην Αθήνα, ένας λεπρός Άγιος.»
Άγιοι με φουστάνια και με παντελόνια
«ΕΙΧΑΜΕ ΠΑΕΙ μιά ημέρα στην Ιερά Μονή Παρακλήτου. Εκεί ήταν ένας ιερομόναχος, που μιλούσε στον κόσμο. Σε κάποια στιγμή, άρχισε να κρίνει και να κατακρίνει, λέγοντας: “Τρέχουν όλοι σήμερα να βρουν Γέροντες αγίους. Είναι εύκολο σήμερα να βρουν αγίους;. Παρουσίαζε την αγιότητα ως κάτι το ανύπαρκτο στην εποχή μας. Και ήταν απόλυτος σ’ αυτό. Ό Γερο-Ευμένιος, που δεν είχε δηλώσει καθόλου την παρουσία του, άκουγε κι αυτός σαν μικρό παιδί. Σε μιά στιγμή, του λέει: “Ψέματα λες, ξέρεις πόσους αγίους βλέπω εγώ στον δρόμο και με φουστάνια και με παντελόνια, με ράσα και χωρίς ράσα; Χάρι, χάρι. Μα τι είναι η αγιότητα; Ή Χάρις του Αγίου Πνεύματος. Αλλοίμονο οι Χριστιανοί να μην έχουν Χάρι. Κι εσύ βλέπεις, βλέπεις. Αφού δεν ξέρεις, γιατί μιλάς;. Σαν να του πρόσβαλαν κάτι, το οποίο γνώριζε καλά και είδε πολλές φορές. “Πολλοί άνθρωποι έχουν την Χάρι. Μου έκανε εντύπωση, που τόνιζε: “και στα παντελόνια και στα φουστάνια, και στα ράσα και έξω από τα ράσα.
Ο ιερομόναχος άρχισε να ρωτά, ποιος είναι αυτός. Είπαμε: “Ό πατήρ Ευμένιος από το Λεπροκομείο. “Ά, είπε. Ήξερε. Όπότε ειδοποιήθηκε και ήρθε ο Ηγούμενος, ο πατήρ Τιμόθεος. Μόλις τον είδε, “Γέροντα, του λέει: “Τι χαρά έχω που ήρθες στο μοναστήρι. Έλα να προσκυνήσεις. Παλαιότερα, ο πατήρ Τιμόθεος ήταν ένας από τους λίγους, που πήγαιναν και επισκέπτονταν το Λεπροκομείο.
Εδώ θέλω να καταθέσω πόση ευαισθησία και πόση οικειότητα είχε ο Γέροντας με τον χώρο της αγιότητος, παρ’ όλο που ο ίδιος ήταν σφίγγα και κρυμμένος.»
Μετασχημάτισε τον πόνο του σε απέραντη χαρά
«ΣΚΕΦΘΕΙΤΕ, ΤΙ αγώνα έκανε μέσα του αυτός ο άνθρωπος και μόνος του! Για μένα ο πατέρας Ευμένιος ήταν ένας άνθρωπος βαθιά πονεμένος, ο οποίος μετασχημάτισε τον πόνο του, τον απέραντο πόνο του, σε απέραντη χαρά. Δεν έχω δει πιο χαρούμενο άνθρωπο σε όλη μου την ζωή.
Ο Γερο-Ευμένιος ήταν βαθιά χαρούμενος, ακατάκριτος στο έπακρο και έντονα προσευχητικός με τίς Ιερές Ακολουθίες, τα Άγια Γράμματα. Αυτός ήταν ο Γερο-Ευμένιος. Είχε και πολύ γερό σωματότυπο. Είχε κληρονομήσει από τον πατέρα του αυτόν τον σωματότυπο, να μην κουράζεται, παρά μόνον προς το τέλος της ζωής του.» [Νεόφυτος, Μητροπολίτης Μόρφου]
Από το βιβλίο: Πατήρ Ευμένιος. Ο κρυφός άγιος της εποχής μας. Μοναχού Σίμωνος.
Αθήνα, 2009
