Όταν επισκεφτήκαμε στη Σκήτη τον αββά Σερίνο, άνθρωπο άγιο και θεοφόρο, μετά από συζήτηση διαφόρων ψυχωφελών θεμάτων, τον ρωτήσαμε και σχετικά με τους δαιμονισμένους.4 «Γιατί», του είπαμε, «στη χώρα μας περιφρονούν τους δαιμονισμένους και δεν θέλουν ούτε να τους πλησιάζουν, αλλά τους φοβούνται και τους αποφεύγουν; Επίσης, συνεχώς τους εμποδίζουν από τη θεία κοινωνία, φέροντας ως μαρτυρία τον λόγο του Κυρίου που προστάζει να μη δίνουμε τα άγια στους σκύλους ούτε να ρίχνουμε τα μαργαριτάρια στους χοίρους».5
Ο γέροντας μας αποκρίθηκε: «Αν πιστεύουμε ότι, όλα όσα γίνονται, δεν γίνονται χωρίς τον Θεό, αλλά αυτός οικονομεί και τις θλίψεις και τους πειρασμούς για το συμφέρον των ψυχών μας, όχι μόνο δεν θα περιφρονήσουμε τους πάσχοντες, αλλά και θα τους συμπονέσουμε ως δικά μας μέλη και δεν θα παύουμε να παρακαλούμε θερμά για χάρη τους στον Θεό, υπομένοντάς τους με πολλή αγάπη και ευσπλαχνία, όπως διδάσκει και ο απόστολος λέγοντας˙ ¨Όταν πάσχει ένα μέλος, συμπάσχουν όλα τα μέλη¨.2
Όσο για την αγία κοινωνία σε αυτούς, ποτέ δεν άκουσε να την εμπόδισαν οι γέροντές μας, αλλά, αν ήταν δυνατόν, έλεγαν να χορηγείται σε αυτούς καθημερινά. Και τον λόγο του Ευαγγελίου που προστάζει να μη δίνουμε τα άγια στους σκύλους δεν τον κατανοείτε σωστά. Αυτό σας εξηγώ ότι ο Χριστός δεν το είπε για την αγία κοινωνία αλλά για τη διδασκαλία και την ανάπτυξη των υψηλών δογμάτων. Γιατί, όταν μεταλαβαίνει ο δαιμονισμένος, τα άγια δεν δίνονται ως τροφή του δαίμονα, αλλά μάλλον προς καθαρισμό και της ψυχής και του σώματος και προς κατάφλεξη του πονηρού πνεύματος, το οποίο κάθετα στα μέλη του σώματος και με τη μετάληψη των αγίων μυστηρίων καίγεται σαν από φωτιά και διώχνεται. Με αυτόν τον τρόπο μάθαμε ότι πριν από λίγον καιρό θεραπεύτηκε ο αββάς Ανδρόνικος, και άλλοι πολλοί.
Αν λοιπόν εμποδίσουμε τον κάθε δαιμονισμένο από τη ζωοποιό μετάληψη των αγίων μυστηρίων, δίνουμε στον δαίμονα που τον καταπονεί ευκαιρία να εξαγριώνεται και τον κάνουμε νε επιτίθεται συχνότερα και σκληρότερα στον άνθρωπο, επειδή αυτός είναι πλέον χωρίς τη θεϊκή βοήθεια που του έδινε η αγία κοινωνία.
Δεν πρέπει, επομένως, να χωρίζουμε από τη σκέπη των αγίων μυστηρίων εκείνους που είναι υπό την ενέργεια των δαιμόνων χωρίς τη θέλησή τους, αλλά αυτούς που θεληματικά δίνονται στις αμαρτίες και εκδηλώνουν τη δαιμονική ενέργεια με τις ακάθαρτες πράξεις τους. Αυτοί είναι πολύ πιο αξιολύπητοι από εκείνους, επειδή και τους δαίμονες που ενεργούν σε αυτούς τους έχουν κρυμμένους και όχι ορατούς, και δεν κρίνονται άξιοι κάποιας μάστιγας για τη θεραπεία της κακίας τους, αλλά η σκληρή και αμετανόητη καρδιά τους συσσωρεύει γι’ αυτούς την οργή του Θεού για την ημέρα της κρίσεως, όταν θα γίνει σε όλους φανερή η δίκαιη κρίση του Θεού,7 και όπου το σκουλήκι τους δεν θα έχει τελειωμό και η φωτιά τους δεν θα σβήσει».8
Υποσημειώσεις.
2. Δ’ Βασ’. 20, 2
5. Ματθ. 7, 6
6. Α’ Κορ. 12, 26
7. Ρωμ. 2, 5
8. Ησ’. 66, 24. Μάρκ. 9, 44. 46,48
Από το βιβλίο: Ευεργετινός: “Ήτοι Συναγωγή των θεοφθόγγων ρημάτων και διδασκαλιών των θεοφόρων και αγίων πατέρων, από πάσης γραφής θεοπνεύστου συναθροισθείσα.”
Τόμος 4-ος. μετάφραση (Νεοελληνική απόδοση): Δ. Χρισταφακόπουλος
Εκδόσεις, Το Περιβόλι της Παναγίας, 2001
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
