Ὁ πνευματικὸς ἀγῶνας – Γέροντος Ἰωσήφ Βατοπαιδινού.

Συστέλλεται ἡ χάρις καὶ ἀφήνεται μόνος ὁ ἄνθρωπος, γιὰ νὰ γυμνασθεῖ «διὰ πίστεως καὶ οὐχὶ δι’ εἴδους», ποὺ εἶναι ἡ αἰσθητὴ ἀντίληψη τῆς θείας χάριτος. Αφήνεται ἐλεύθερος εἴτε ὁ ἐχθρός, εἴτε ὁ παλαιὸς ἄνθρωπος, νὰ ἐπιδείξουν τὴν παρουσία τους, καὶ ἔτσι νὰ ἀποκτήσει ὁ ἄνθρωπος πεῖρα τῶν ἀδυναμιῶν του καὶ νὰ καταφύγει μὲ συναίσθηση στὸν «δυνάμενον σώζειν».

Ὅπως ὁ πόνος στὸ σῶμα σὰν φρουρός, φανερώνει στὸ πάσχον μέλος τὴν ἀνωμαλία ποὺ ὑπάρχει, γιὰ νὰ προλάβουμε διὰ τῆς θεραπείας τὴν σήψη καὶ φθορά, ἔτσι καὶ ἡ συνείδηση ὡς ἄλλος πόνος ψυχικός, ὑποδεικνύει τὸ σφάλμα ποὺ θὰ προκαλέσει τὴν ἀπομάκρυνση τῆς χάριτος καὶ μοιραία τὸν ψυχικὸ θάνατο! Γιατί πράγματι, σὲ ὅσους προσέχουν γίνεται ἀπαραλόγιστος δικαστὴς καὶ ἀλάνθαστος διδάσκαλος, ὅσοι δὲ τὴν ἀμαυρώσουν καταπατῶντας την, σ’ αὐτοὺς σιωπᾷ καὶ δὲν κινεῖται.

Κάθε ἀντίληψη ἀπὸ μέρους τῆς χάριτος προωθεῖ τὸν ἄνθρωπο σὲ βαθύτερους πειρασμοὺς καὶ πρέπει ἀκριβῶς νὰ συνειδητοποιήσει ἀπαράβατα, ὅτι κάθε παρηγοριὰ εἶναι εἰδοποιητήριο γιὰ ἑτοιμασία σὲ νέο καὶ ἴσως σκληρότερο πειρασμό.

Πρέπει ὁ πιστὸς νὰ δίνει ἐξετάσεις συνεχῶς στὴν ἐπίθεση τῆς πολύμορφης ἁμαρτίας, γιὰ νὰ πείσει καὶ τοὺς δύο κόσμους, «δεξιοὺς καὶ ἀριστερούς», ὅτι τὸν μὲν Θεὸ ἀγαπᾷ γνησίως, τὸν δὲ διάβολο βδελύσσεται ἀξίως. Μὲ τὴν διαφορὰ ὅτι, αὐτὸ μία φορὰ θὰ ἐπιτευχθεῖ· ἡ μάχη ὅμως θὰ παρατείνεται σ’ ὅλη μας τὴ ζωή. Δὲν εἶναι ἧττα ἡ παράταση τοῦ πολέμου, ἀλλὰ δεῖγμα ἀγωνιστικότητος καὶ γι’ αὐτὸ δὲν ἀφαιρεῖ τὴν πάλη καὶ μάχη ἡ θεία χάρις, γιὰ νὰ δοξάσει καὶ προβιβάσει τὸν ἀγωνιστή.

Ὅπως ἀπὸ μέρους τοῦ Θεοῦ ἀπαιτοῦμε «τὸ μέγα του ἔλεος», ἔτσι καὶ στὴν δική μας πλευρὰ ὑπάρχει τὸ ὑψηλότερο ἐπίτευγμα, τὸ ἐπικερδέστερο ἐπιτήδευμα. «Μακάριοι γὰρ φησί, οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι», δηλ. οἱ ταπεινοί, καὶ πράγματι εἶναι καὶ θὰ εἶναι μακάριοι ὅσοι καταπιαστοῦν μ’ αὐτὸ τὸ μέσον γιατί πρῶτα ἀπ’ ὅλα συντρίβουν τὸν σατανᾶ, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ συνυπάρχει σ’ αὐτὴν τὴν ἀσχολία καὶ δεύτερον γίνονται στοὺς ἀνθρώπους συμπαθητικοὶ καὶ ἀγαπητοί. Ποιός δὲν ἀγαπᾷ τὸν ταπεινὸ ἄνθρωπο, ἀφοῦ καὶ στὴν ἄλογη φύση εἶναι ἀγαπητός; Καὶ πάλιν ποιός δὲν ἀποστρέφεται τὸν ὑπερήφανο καὶ ἐγωιστή;

Ἡ ἀνοχὴ καὶ μακροθυμία, στὶς παραξενιὲς τῶν ἄλλων, γίνεται ἀφορμὴ μισθοῦ καὶ προκοπῆς, διὰ τοῦ «ἀνεχόμενοι ἀλλήλοις ἐν σπλάχνοις Χριστοῦ». Τί νὰ κάνουμε, ὅταν ἡ ὀπτική τους γωνία ἀμβλιωπεῖ; Πολλὲς φορὲς ὅμως, ἡ σκληρὴ καὶ ἀνάρμοστη συμπεριφορὰ τῶν ἄλλων ἀπέναντί μας, δὲν εἶναι μόνο δική τους ἀταξία, ἀλλὰ καὶ δική μας εὐθύνη καὶ ἔνοχή· καὶ μᾶς δόθηκαν αὐτοί, σὰν ἀντίδοτο στὴν κακοχυμία τοῦ ἀρρώστου ἑαυτοῦ μας καὶ γιὰ ἔμετο αὐτῆς τῆς διαστροφῆς.

Η/Υ ΠΗΓΗ:
Πεμπτουσία.gr: 01 Μαρτίου 2017

Δημοσιεύθηκε στην Αγιολογικά - Πατερικά, Γενικά, Λειτουργικά, εορτολογικά, Νεοελληνική απόδοση Ύμνων, Συναξάρια. Αποθηκεύστε τον μόνιμο σύνδεσμο.