– Γέροντα, ποιό είναι το σφράγισμα του Αρνίου;
– Το Αρνίο ποιό είναι;
– ο Χριστός.
– Το σφράγισμα Του ποιό είναι; Όταν ο Χριστιανός βαπτίζεται, τον σφραγίζει ο ιερεύς σταυρωτά στο μετωπο με το άγιο Μύρο λέγοντας: «Σφραγίς δωρεάς Πνεύματος Αγίου». Ύστερα, κάθε φορά που κάνει τον σταυρό του ο Χριστιανός, προσκυνάει το σωτήριο Πάθος του Κυρίου Και επικαλείται την δύναμη του Σταυρού, που είναι η δύναμη του σταυρικού θανάτου του Χριστου μας. Όταν λέμε «Σταυρέ του Χριστού, σώσον ημάς τη δυνάμει σου», επικαλούμαστε την δύναμη της σταυρικής θυσίας του Κυρίου. Γι’ αυτό έχει μεγάλη δύναμη ο Σταυρός. Αν λ.χ. βρέχη Και πέφτουν κεραυνοί, μπορεί έναν μεγάλο σιδερένιο σταυρό σε ένα καμπαναριό να τον χτυπήση ο κεραυνός. Αν όμως είναι εκεί κάτω ένας Χριστιανός που έχει ένα τόσο μικρό σταυρουδάκι και πη «Σταυρέ του Χριστού, σώσόν με τη δυνάμει σου», δεν τον χτυπάει ο κεραυνός. Εκεί λειτουργούν οι φυσικοί νόμοι Και πέφτει ο κεραυνός πάνω στον σταυρό και τον ρίχνει κάτω. Εδώ φυλάει τον πιστό ένα τόσο δα σταυρουδάκι, γιατί επικαλέσθηκε την δύναμη του Σταυρού.
– Γέροντα, γιατί, ενώ ζητώ κάτι με πίστη, δεν το δίνει ο Θεός;
– Πιστεύεις, ζητάς, αλλά, αν δεν έχης ταπείνωση ή έχης προδιάθεση υπερηφάνειας, δεν δίνει ο Θεός. Μπορεί να έχη κανείς πίστη όχι μόνο σάν έναν «κόκκον σινάπεως» αλλά Και σάν ένα κιλό σινάπι. Έάν όμως δεν έχη Και ανάλογη ταπείνωση, δεν ενεργεί ο Θεός, γιατί δεν θα τον ώφελήση. Όταν ύπάρχη υπερηφάνεια, δεν ενεργεί η πίστη.
Όταν κανείς πορεύεται στην ζωή του με πίστη, χωρίς αμφιβολία, Και ζητάη την βοήθεια του Θεού, θα έχη σιγά-σιγά στην αρχή γεγονότα μικρά Και ύστερα μεγαλύτερα, Και θα γίνη πιο πιστός. Ζώντας τα θεια μυστήρια άπό κοντά, γίνεται θεολόγος, διότι δεν τα πιάνει με το μυαλό, αλλά τα ζή στην πραγματικότητα. Η πίστη του συνέχεια αυξάνει, γιατί κινείται σε άλλο χώρο, με θεία γεγονότα. για να ζήση όμως κανείς τα μυστήρια του Θεού, πρέπει να απεκδυθή τον παλαιό του άνθρωπο, να επανέλθη κατά κάποιον τρόπο στην κατάσταση προ της πτώσεως. να έχη αθωότητα Και απλότητα, για να είναι η πίστη του ακλόνητη Και να πιστεύη απόλυτα ότι δεν υπάρχει τίποτε που να μήν μπορή να το κάνη ο Θεός. Τότε, όταν ακούη για έναν άνθρωπο που δεν πιστεύει ή αμφιβάλλει για μερικά πράγματα που έχουν σχέση με την βοήθεια του Θεου, ξέρετε πόσο υποφέρει;
– Γέροντα, όταν πιστεύη κανείς, μπορεί με την προσευχή του να άλλάξη την πορεία μιας καταστάσεως;
– Αν έχη μεγάλη πίστη, πολλά πράγματα μπορεί να αλλάξη. Ακόμη και μεσα σε χείμαρρο αν έχη χτίσει το σπίτι του Και ο χείμαρρος κατεβάση πολύ νερό, αν πιστεύη πολύ Και παρακαλέση με θέρμη τον Θεό, ο χείμαρρος θα γυρίση ανάποδα. Πρέπει όμως να εχη τέτοια πίστη που, αν ακούση, ας υποθέσουμε, ότι έγινε θαύμα, άδειασε η θαλασσα Και την οργώνουν με τρακτέρ Και κουβαλούν τα ψάρια με φορτηγά, να το πιστέψη. Ούτε καν θα πάη να δη. Ακόμη Και σε εκατό μετρα απόσταση να μενη από την θαλασσα Και να μην την βλέπη άπό ‘κεϊ που βρίσκεται, δεν πάει να διαπιστώση αν είναι αλήθεια, γιατί δεν αμφιβάλλει. Ξέρει ότι όλα είναι δυνατά για τον Θεό, ότι η θεία δύναμη δεν περιορίζεται, Και γι’ αυτό δεν ενδιαφέρεται παραπάνω. Τόση πίστη έχει. Μόνον ο αληθινά πιστός ζή αληθινά Και είναι πραγματικά άνθρωπος του Θεού.
Η εμπιστοσύνη στον Θεό έχει μητέρα την πίστη
– Γέροντα, νιώθω μιά ανασφάλεια, εχω άγχος.
– Ασφαλίσου, βρέ παιδάκι μου, στον Θεό. Μόνον την ασφάλεια του αυτοκινήτου ξέρεις; την ασφάλεια του Θεού δεν την ξέρεις; Κάνε τον σταυρό σου Και, πρίν κάνης οτιδήποτε, πές: «Χριστέ μου, Παναγία μου, βοήθησε με». Υπάρχει μεγαλύτερη ασφάλεια άπό την εμπιστοσύνη στον Θεό; Όταν ο άνθρωπος εμπιστεύεται τον εαυτό του στον Θεό, δέχεται συνέχεια άπό τον Θεό βενζίνη «σούπερ» Και το πνευματικό του όχημα δεν σταματάει ποτέ- τρέχει συνέχεια. Όσο μπορείς, να προσέχης, να προσεύχεσαι Και να εμπιστεύεσαι στον Θεό, Και Εκείνος θα σε βοηθήση σε κάθε σου δυσκολία. Απλοποίησε την ζωή σου με την απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό, για να έλευθερωθής από το άγχος και την αγωνία.
– Γέροντα, όταν μου λένε να κάνω κάτι, ξεκινώ πάντα με έναν φόβο και έναν δισταγμό, και τελικά μπορεί από τον φόβο μου να μην το κάνω όπως πρέπει.
– να κάνης τον σταυρό σου, καλό μου παιδί, και να το κάνης αυτό που σου λένε. Άν πής «Δι’ ευχών των Αγίων Πατέρων ημών», τόσοι Άγιοι είναι, ένας άπό αυτούς δεν θα σε βοηθήση; να μη χάνης ποτέ την εμπιστοσύνη σου στον Θεό. Μη σφίγγεσαι με την στενή σου ανθρώπινη λογική και βασανίζεσαι και εμποδίζεις την θεία βοήθεια. η εμπιστοσύνη του εαυτου σου και της εργασίας σου στον Θεό, μετά άπό την ανθρώπινη συνετή ενέργεια σου, πολύ θα σε βοηθήση, αλλά θα βοηθήση και τους άλλους. Είναι μεγάλο πράγμα η εμπιστοσύνη στον Θεό.
Μιά φορά ήταν να μου πάρουν αίμα. Ήταν τέσσερις γιατρέσσες. Έρχεται η πρώτη, με παίδεψε• δεν μπόρεσε να βρή φλέβα. Έρχεται η δεύτερη, τα ίδια. Έρχεται η τρίτη, που ήταν Και ειδικευμένη σε αυτό, τίποτε. Εκείνη την ώρα περνούσε Και η τέταρτη γιατρέσσα. Είδε που με παίδευαν Και ήρθε να δοκιμάση Και αυτή. Έκανε πρώτα τον σταυρό της Και αμέσως βρήκε φλέβα, γιατί ζήτησε την βοήθεια του Θεού. Οι άλλες κατά κάποιον τρόπο είχαν εμπιστοσύνη μόνο στον εαυτό τους.
Μεγάλη υπόθεση να αφήνεται κανείς στα χέρια του Θεού! Οι άνθρωποι βάζουν στοχους Και προσπαθούν να τους επιτύχουν, χωρίς να αφουγκράζωνται ποιό είναι το θέλημα του Θεού Και χωρίς να συμμορφώνωνται προς αυτό. Πρέπει να αφεθούμε με εμπιστοσύνη στον Θεό να κατευθύνη τα πράγματα Και εμείς να κάνουμε το χρέος μας με φιλότιμο. Αν ο άνθρωπος δεν εμπιστευθή στον Θεό, ώστε να εγκαταλείψη τελείως τον εαυτό του στα χέρια Του, θα βασανίζεται. Οί άνθρωποι συνήθως καταφεύγουν πρώτα στην ανθρώπινη παρηγοριά Και, όταν απογοητευθούν από τους ανθρώπους, τότε καταφεύγουν στον Θεό. Αν όμως θέλουμε να μη βασανιζώμαστε, να ζητούμε την θεία παρηγοριά, γιατί αυτή είναι Και η μόνη αληθινή παρηγοριά. Δεν φθάνει η πίστη στον Θεό• χρειάζεται Και η εμπιστοσύνη στον Θεό. Η εμπιστοσύνη στον Θεό ελκύει την βοήθεια Του. ο Χριστιανός πιστεύει Και εμπιστεύεται τον εαυτό του στον Θεό μεχρι θανάτου, Και τότε βλέπει καθαρά το χέρι του Θεού που τον σώζει.
Ο Απόστολος Παύλος λέει ότι πίστη είναι να πιστεύουμε στα μη βλεπόμενα, όχι απλώς στα βλεπόμενα. Όταν αναθέτουμε το μελλον μας στον Θεό, τον υποχρεώνουμε να μας βοηθήση. η απόλυτη εμπιστοσύνη στα χέρια του Θεού έχει μητέρα την πίστη, με την οποία προσεύχεται κανείς μυστικά Και απολαμβάνει τους καρπούς της ελπίδος. Είναι μία συνεχής προσευχή Και φέρνει θεία αποτελέσματα την ώρα που πρέπει. Τότε φυσικά ο άνθρωπος ζή αγγελική ζωή Και ξεσπάει σε δοξολογία: «Άγιος, Άγιος, Άγιος Κύριος Σαβαώθ». Γιατί ο άνθρωπος μπορεί να κάνη την ζωή του παραδεισένια, εάν έχη εμπιστοσύνη στον Θεό, τον δοξάζη για όλα Και δέχεται να τον κυβερνάη σάν καλός Πατέρας. Διαφορετικά, κάνει την ζωή του κόλαση. Είναι μεγάλο πράγμα να νιώθη ο άνθρωπος άπό τούτη την ζωή ένα μερος της χαράς του Παραδείσου.
– Γέροντα, όσον αφορά στην σωματική η την ψυχική υγεία, μεχρι ποιό σημείο πρέπει να άφήνη κανείς τον εαυτό του στα χέρια του Θεου;
– Εμπιστεύεται κανείς πρώτα τον Θεό, Και μετά άπό τον Θεό, θα έμπιστευθή Και τον κατάλληλο άνθρωπο.
– Γέροντα, τί σχέση υπάρχει ανάμεσα στην πίστη και την αγάπη;
– Πρώτα είναι η πίστη Και μετά έρχεται η αγάπη. Πρέπει να πιστεύη κανείς, για να αγαπάη. Δεν μπορεί να αγαπήση κάτι που δεν το πιστεύει. Γι’ αυτό, για να αγαπήσουμε τον Θεό, πρέπει να πιστέψουμε στον Θεό. Ανάλογη με την πίστη που έχει κανείς είναι Και η ελπίδα Και η αγάπη Και η θυσία για τον Θεό Και τον πλησίον. η θερμή πίστη στον Θεό γεννάει την θερμή αγάπη προς τον Θεό Και προς την εικόνα του Θεου, τον συνάνθρωπο μας. Και από την υπερχείλιση της αγάπης μας – που δεν χωράει στην καρδιά Και χύνεται έξω – ποτίζονται Και τα καημένα τα ζώα. Πιστεύουμε πολύ, αγαπάμε πολύ. Άν η πίστη μας είναι χλιαρή, Και η αγάπη μας θα είναι χλιαρή. Άν η πίστη μας είναι θερμή, Και η αγάπη μας θα είναι θερμή.
Η πίστη μας πρέπει να εχη φιλότιμο Και άπό ‘κεϊ ξεκινάει ο φιλότιμος αγώνας. Και όσο αγωνίζεται κανείς φιλότιμα, τόσο αυξάνει Και η πίστη, αυξάνει Και η αγάπη. Πολύ βοηθάει στον φιλότιμο αυτόν αγώνα να σκέφτεται ο άνθρωπος τις ευεργεσίες του Θεού. Ένας που έχει φιλότιμο δεν σκέφτεται άν ύπάρχη η δεν ύπάρχη Παράδεισος, αλλά αγωνίζεται, γιατί πιστεύει στον Θεό Και τον αγαπάει. Ενώ ένας που δεν έχει φιλότιμο, θα αρχίση να σκέφτεται: «Καί γιατί να αγωνισθώ; Άραγε υπάρχει Παράδεισος; Υπάρχει Κρίση;». Και όταν κανείς είναι αχάριστος, ό,τι Και να τον κάνης, αχάριστος θα είναι. ο φιλότιμος Και στους πειρασμούς δοξολογεί τον Θεό, Και σιγά-σιγά φθάνει να ευγνωμονή συνέχεια τον Θεό, οπότε έρχεται η θεία αλλοίωση στην ψυχή του Και χαίρεται συνέχεια Και αγάλλεται. Άλλος Και πειρασμούς μπορεί να μήν έχη, αλλά μόνον ευλογίες, Και ποτέ να μήν είναι ευχαριστημένος.
Μετά την αγάπη προς τον Θεό έρχεται η θυσία. Και όταν ύπάρχη θυσία χωρίς ιδιοτέλεια, τότε αρχίζει κανείς να έχη Και θεια γεγονότα. να κάνω μιά θυσία όχι για τίποτε άλλο, αλλά για τον Θεό που έφτιαξε αυτό το σύμπαν Και μας δίνει τόσες ευλογίες. Βλέπεις, οι ειδωλολάτρες που θεοποιούσαν την φύση, λάτρευαν τον ήλιο, τα ποτάμια Και έφθαναν να θυσιασθουν γι’ αυτή τους την πίστη. Αν λοιπόν εκείνοι θυσιάζονταν για την δημιουργία, πόσο μάλλον εμείς πρέπει να θυσιασθούμε για τον Δημιουργό!
Οι άνθρωποι δεν πιστεύουν Και γι’ αυτό δεν θυσιάζονται. Όλη η αδιαφορία άπό ΄κει ξεκινάει. Άλλος βρίζει τα θεία, άλλος μισοπιστεύει Και ταλαιπωρείται. για να χαίρεται πραγματικά κανείς, πνευματικά, πρέπει να πιστεύη Και να αγαπάη.
Από το βιβλίο: Λόγοι του Γέροντος Παισίου Β’. Πνευματική αφύπνιση.
Έκδοση: Ιερόν Ησυχαστήριον Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος. Σουρωτή Θεσσαλονίκης. 1999.
