… Κάποια άλλη μέρα, ο πατήρ Σωφρόνιος κατέβηκε κοντά στην θάλασσα, όπως ο ίδιος έλεγε, και άκουσε μέσα από την θάλασσα την Παναγία μας να του μιλάει και να του λέει, με την γλυκιά φωνή της: «Παιδί μου, μη φοβάσαι κι εγώ δεν θα σε αφήσω να χαθείς». Σε ερώτηση, πώς κατάλαβε ότι ήταν η Παναγία μας, απάντησε πολύ φυσικά: «Έ, την Παναγία μας δεν γνωρίζω;».
… Και άλλοτε πάλι, έλεγε ότι η Παναγία μας τον αγκάλιασε. «Ή Παναγία μου έκανε μια αγκαλιά», μας έλεγε.
… «Μας έλεγε ο πατήρ Ευμένιος ότι του είχε στείλει γράμμα ο Άγιος Άνθιμος της Χίου, σχετικά με το πνευματικό του παιδί, τον μοναχό πατέρα Νικηφόρο Τζανακάκη, ο οποίος από την Χίο ήρθε στο νοσοκομείο Λοιμωδών της Αγίας Βαρβάρας Αθηνών. Ό μοναχός αυτός ήταν λεπρός, τυφλός και σχεδόν παράλυτος. Ό Άγιος Άνθιμος της Χίου έγραφε, λοιπόν, στον πατέρα Ευμένιο σχετικά με τον ως άνω Άγιο μοναχό πατέρα Νικηφόρο, ο οποίος κατήγετο κι αυτός από την Κρήτη και εκοιμήθη στις 4 Ιανουαρίου του 1964: “Πρόσεχε καλά τον θησαυρό, που σου έστειλε η Παναγία, διότι έχεις να ωφεληθείς πολύ στην ζωή σου από την ζωή του, διότι είναι μεν δόκιμος μοναχός, αλλά είναι και τέλειος μοναχός και θα είσαι τέλειος, αν τον υπηρετήσεις μέχρι τέλους της ζωής του.
Τον μοναχόν αυτόν ο πατήρ Ευμένιος τον περιποιήθηκε πάρα πολύ, όπως μάθαμε, και κάθε χρόνο, κατά την ημέρα της κοιμήσεώς του, έκανε μνημόσυνα και τρισάγια, μέχρι το τέλος της ζωής του.» [Οικονόμου Αικατερίνη και Ελένη]
… Ό πατήρ Ευάγγελος Παπανικολάου, ο και ιατρός, θυμάται που του έλεγε ο Παππούλης μας: «“Με παίρνουν φαντάρο και με στέλνουν στην Θεσσαλονίκη. Εκεί αρρώστησα κι άλλο. Με πάνε στον στρατιωτικό γιατρό, μου λέει: “Έχεις αφροδίσια. “Τι έχω;. “Αφροδίσια, τα κόλλησες από γυναίκα. Γελώ, Βαγγέλη μου, γελώ. “Γιατρέ μου, άλλο πράγμα έχω, του λέω. “Δεν έχω αφροδίσια. Ακούς, Βαγγέλη, αφροδίσια, και γέλαγε, γέλαγε. “Και τι έγινε, Γέροντα;, ερώτησα. “Είμαι στο λεωφορείο και έλεγα: “Παναγία μου, Καλυβιανή, τι αρρώστια έχω εγώ;. Με πλησιάζει ένας άνθρωπος και μου λέει: “Πάτερ, να σου πω, είσαι άρρωστος από λέπρα, να πας στο νοσοκομείο, στην Αθήνα. Είμαι κι εγώ άρρωστος απ’ αυτό. Να πας στο νοσοκομείο στην Αγία Βαρβάρα.» Επήγε ο πατήρ Ευμένιος στο νοσοκομείο, τον είδαν και του άρχισαν την θεραπεία. Εκεί συνάντησε τον πατέρα Νικηφόρο, που ευωδιάζουν τα λείψανά του.» [π. Ευάγγελος Παπανικολάου]
… « Ήταν αρχές του 1960. Ό γέροντας Ευμένιος είχε τελείως αποθεραπευθεί από την νόσο του Χάνσεν, αλλά οι πειρασμοί ξαναήλθαν και, μάλιστα, περισσότερο έξαγριωμένοι αυτή την φορά. Βλέποντας ο διάβολος την αγαθή και σωστή πολιτεία του Γέροντα, δεν άντεχε και έκανε παντοίους τρόπους να τον εμποδίσει. Άρχισαν, λοιπόν, να του παρουσιάζονται δαίμονες μεταμορφωμένοι σε διάφορα ζώα, όπως γάτες, σκύλοι, χοίροι, μαΐμούδες, λιοντάρια, τίγρεις κ.α., για να τον τρομοκρατήσουν. Αυτός, όμως, στερεός σαν αδάμας και δυνατός στην πίστη, δεν τους έδιδε σημασία, παρ’ όλο που, πολλές φορές, τον εμπόδιζαν να προσευχηθεί. Εκείνος τους κορόιδευε και τους περιφρονούσε.
Αυτή η κατάσταση κράτησε πολύ καιρό και μέρα νύχτα. Ό Γέροντας, όμως, νέος τότε μοναχός και μη έχοντας ακόμη αποκτήσει την απαιτούμενη διάκριση, νόμισε πως νίκησε τον διάβολο και την παρέα του και ένοιωσε μέσα του μια κούφια ευχαρίστηση. Έτσι, μια μέρα, την ώρα που κατέβαινε τα σκαλιά του Νοσοκομείου Λοιμωδών, ένοιωσε μέσα του μια χαρά και μία ικανοποίηση, που κατάφερε να νικά τους δαίμονες και να τους γελοιοποιεί. Αυτό περίμενε και ο διάβολος. Αυτή ήταν η κατάλληλη στιγμή γι’ αυτόν. Τον χτύπησε με μανία στο πρόσωπο και εν συνεχεία αιχμαλώτισε τον νου του και το σώμα του. Το τι τράβηξε ο πολύπαθος Άγιος Γέροντάς μας από εκείνη την στιγμή δεν περιγράφεται…
Τον πήραμε στην Κρήτη, στο χωριό. Τον πήγαμε σε μοναστήρια, με αγρυπνίες, με νηστείες, με προσευχές και, ύστερα από πολλά δάκρυα και πολύ αγώνα, ο Κύριος απάλλαξε τον Άγιο Γέροντα από αυτή την μεγάλη δοκιμασία. ‘Η χαριστική βολή στον διάβολο δόθηκε από την Παναγία του Κουδουμά. Τον πήγαμε εκεί με συνοδεία πολλών συγγενών και χωριανών. ‘Η Παναγία τον είχε αγκαλιάσει, ως έλεγε και ο ίδιος, και τον τραβούσε προς τον Κουδουμά και η εναντία δύναμη του σατανά τον τραβούσε προς τα πίσω. Βέβαια, δεν μπορούσε παρά να υπερισχύσει η δύναμη της Παναγίας.»
… Ο ΜΟΝΑΧΟΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ, το έτος 1975 και σε ηλικία σαράντα τεσσάρων ετών, χειροτονήθηκε εις πρεσβύτερον από τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Κρήτης κ. Τιμόθεο και έλαβε το όνομα Ευμένιος. Έτσι, εκπληρώθηκε και η προφητεία της Κυρίας Θεοτόκου, η οποία του είπε ότι « Εσύ, παιδί μου, μια μέρα, θα γίνεις ιερεύς». Ή χειροτονία του έγινε στην ιδιαιτέρα του πατρίδα, την Κρήτη, στην Ιερά Μονή της Παναγίας της Καλυβιανής.
… «ΕΠΕΙΔΗ ΤΟΝ (π. Ευμένιο) τον έβλεπα πάντα γελαστό και χαρούμενο, του ζήτησα να μου μιλήσει για τα δύσκολα χρόνια της αρρώστιας του, πώς την αντιμετώπιζε.
Και μου απάντησε: “Όλη την ημέρα ένοιωθα μια σιδεροχτενιά να χαράζει το πρόσωπό μου. Και το βράδυ, η Παναγία μου έστελνε ένα αεράκι. Ένα δροσερό αεράκι.
… Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ του κόρη Μαρία Βαρδίκου, που τον φρόντιζε κιόλας, μας λέει: «Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, Ξαφνικά, άρχισαν και άλλα προβλήματα υγείας. Σάκχαρο που είχε χρόνια και δεν το ήξερε. “Δίψαγα… δίψαγα, ήθελα να φάω ένα καρπούζι, έλεγε. Προβλήματα στα μάτια, στα νεφρά, στα πόδια. Ατέλειωτες επισκέψεις σε γιατρούς, νοσηλείες σε νοσοκομεία. Στα πόδια πληγές που δεν έκλειναν. Στην πατούσα του ενός ποδιού του μια μικρή πληγή βάθαινε όλο και περισσότερο, παρ’ όλη την φροντίδα. Δεν έκλεινε, λόγω του σακχάρου.
Οι γιατροί ήταν απογοητευτικοί. Έλεγαν ότι θα του κόψουν το πόδι. Ό πατέρας Ευμένιος, όμως δεν ήθελε με τίποτε. Προσευχόταν και έγινε καλά. Είδε την Παναγία σε ένα γαλάζιο φως (γι’ αυτό αγαπούσε πολύ το γαλάζιο χρώμα).
… Όταν φορούσε την ιερατική του στολή και έβγαινε στην Ωραία Πύλη για το “Ειρήνη πάσι, ή θυμίαζε την Παναγία μας στο Τέμπλο, το πρόσωπό του, συγκρινόμενο με τα απαστράπτοντα άμφια, έλαμπε περισσότερο. Ιδιαίτερα μπροστά στην Θεοτόκο, στην Τιμιοτέρα, ή στους Χαιρετισμούς, την χαιρετούσε πραγματικά πλημμυρισμένος χαρά και γελούσε μόνος αυτός, σαν να του είπε η Θεοτόκος μιαν ευχάριστη είδηση. Ενθυμούμενος, μετά από 30 ολόκληρα χρόνια, τούτα, τον βλέπω έτσι γελαστό μπροστά μου και θεωρώ φτωχές τις λέξεις, με τις οποίες τον ζωγραφίζω.» [Χατζηγεωργίου Μιχαήλ]
… «ΜΟΥ ΕΙΠΕ μιά φορά ο Γερο-Ευμένιος, ότι θα γινόταν Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος, εδώ στα μέρη Γερμανίας, Ρωσίας, στην Ουκρανία δηλαδή, και μας το είπε αργότερα, όταν πήγαμε στην Ρωσία. “Ήμαστε όλοι στο μέτωπο, λέει. Του λέω: “Ποιοι όλοι;. “Όλοι, λέει, ήταν ο πατήρ Πορφύριος, ήταν ο πατήρ Ιάκωβος, ήταν ο πατήρ Παΐσιος, όλοι οι καλόγεροι πήγαμε στο μέτωπο. Άλλο μέτωπο εννοούσε, πνευματικό. “Κι εγώ έκλαιγα, έκλαιγα. Με είδε ο πατήρ Πορφύριος και μου είπε: Μην κλαις, πάτερ Ευμένιε έτσι, δεν θα γίνει τίποτε. Ή Παναγία θα κάμη έλεος. Δηλαδή, καταλάβαινες ότι ο Γέροντας άνηκε σε μια συντροφιά αγίων ανθρώπων. Γνωρίζονταν μεταξύ τους αυτοί.» [Μητροπ. Μόρφου Νεόφυτος]
… «ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ, επισκέφθηκα τον Γέροντα και ήταν πίσω από την μάνδρα, εκεί που είναι τώρα ο Τίμιος Σταυρός. Έκανε δουλειές και προσευχόταν.
Μου είπε: “Νίκο, ο διάβολος δεν έχει τίποτε. Ούτε τον εαυτό του, γιατί κι αυτός (ο εαυτός του) για την κόλαση είναι. Ενώ εμείς έχουμε την Αγία Τριάδα, την Παναγία μας, τον Τίμιο Σταυρό του Χριστού μας, τους Αγίους Αγγέλους, όλους τους Αγίους, όλους τους ορθοδόξους ιερείς, που προσεύχονται για μας και όλους τους εν Χριστώ αδελφούς μας! Αυτός τίποτε δεν έχει.» [Σωτηρίου Νικόλαος]
Η εικόνα της Παναγίας μας
«ΗΤΑΝ ΣΤΟΝ Ευαγγελισμό με τους ορρούς, χωρίς να μιλάει, ούτε τα μάτια δεν άνοιγε. Όπως μου είχε πει, σε λίγο θα έφευγε. Τον τελευταίο καιρό μας έλεγε να πάρουμε εικόνες από το κελάκι του για ευλογία. Εγώ, όμως, δεν έπαιρνα. Ήθελα να μου δώσει ο ίδιος. “Τώρα, λέω, “καλά να πάθω, έπρεπε να πάρω κι εγώ, όχι να έχω τόσες απαιτήσεις, να μου την προσφέρει ο ίδιος. Σκέφθηκα: “Παππούλη, θα ήθελα πολύ μιά εικόνα της Παναγίας από σένα, αλλά τώρα πιά φεύγεις. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτε, πως να πάμε στο κελάκι;.
Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω την σκέψη μου και κτυπάει η πόρτα στο 653 δωμάτιο. “Γειά σας, πουλάω εικόνες, μου λέει κάποιος. Μόνο που δεν λιποθύμησα. Πήρα την εικόνα της Παναγίας και την ώρα που έφευγε μου λέει ο πωλητής: “Είμαι από την Μητρόπολι Νικαίας. Εκεί ήταν ιερέας ο Παππούλης, στον ναό των Αγίων Αναργύρων, που άνηκε στην Μητρόπολι Νικαίας!.» [Γαβαλά Μαρία]
Από το βιβλίο: Πατήρ Ευμένιος. Ο κρυφός άγιος της εποχής μας. Μοναχού Σίμωνος.
Αθήνα, 2009
