Ο π. Ευμένιος, ιερομόναχος από την Λάρνακα, μας είπε: «Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ δεν ήθελε να δείχνει την άσκησή του. Εξασκούσε πάρα πολύ την ιερά προσευχή τα βράδια. Κλείνοντας την εκκλησία, έκανε προσευχή, πήγαινε στο κελί του, είχε δίπλα ένα καλοριφέρ, και καθόταν εκεί στην καρέκλα και έκανε κομποσκοίνι και έκανε, με δάκρυα, θερμές προσευχές.
Τα λείψανα του Οσίου Νικηφόρου, τον οποίο υπηρέτησε με πολλή αυταπάρνηση και αγάπη, τα είχε εκεί, σ’ ένα κασόνι, το οποίο υπήρχε δίπλα στο δωμάτιο.»
«Ευλογημένοι οι αγαπώντες την ευπρέπειαν του οίκου σου»
Η κ. Μαρία Βαρδίκου μας δήλωσε: «ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΤΗΝ τάξη, την καθαριότητα και την ευπρέπεια του ναού. Φρόντιζε να αγοράζει το καλύτερο και όλα να τα βελτιώνει, για να είναι ο ναός όλο και καλύτερος (καλύτερα καντήλια, καλύτερα καθίσματα, να αγιογραφήσει τον ναό).
Στον εαυτό του και στο δωμάτιό του ήταν λιτός. Όλη η φροντίδα του ήταν για τον ναό.
Έφτιαχνε μόνος του το λιβάνι. Μετά μας φώναζε να τον βοηθήσουμε. Ήταν χαρά και πανηγύρι να δουλεύουμε δίπλα του, να τον βοηθούμε. Η ζωή του κυλούσε με τις καθημερινές φροντίδες για την καθαριότητα του ναού, της αυλής, την Παρασκευή του λιβανιού, την φιλοξενία, τις επισκέψεις στα σπίτια για ευχέλαιο κ.λπ. Κυλούσε ήσυχα και ευλογημένα.»
Από το βιβλίο: Πατήρ Ευμένιος. Ο κρυφός άγιος της εποχής μας. Μοναχού Σίμωνος.
Αθήνα, 2009
