Ταυτόχρονα σε δύο νοσοκομεία!
Ο π. Ευάγγελος Παπανικολάου λέγει: «ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ παίρνει κάποια αγωγή, να μπαίνει στα νοσοκομεία, έκανε ό,τι του έλεγε ο πας εις. Τον βάζαμε στον Ευαγγελισμό. Τότε, ένας άλλος άνθρωπος τον έπαιρνε με τις πυτζάμες και τον πήγαινε στο νοσοκομείο της Βούλας, να δει άλλον γιατρό. Του έκαναν κι εκεί εισαγωγή. Την ίδια ημέρα, την ίδια ώρα, σε δύο νοσοκομεία, σε δύο κλίνες ταυτοχρόνως.
Του είπα: “Γέροντα, γίνατε Άγγελος. Σε δύο μέρη συγχρόνως βρίσκεστε. Έλεγε: “Ναι, Βαγγέλη, οι Άγγελοι με τον Θεό βρίσκονται την ίδια ώρα παντού, όταν ο Θεός θέλει. Εγώ βρίσκομαι την ίδια ώρα παντού με τους ανθρώπους!!! Και γέλαγε σαν άκουγε ότι τον έψαχναν οι γιατροί.
Του έλεγα: “Γέροντα, εάν δεν ακούτε τους γιατρούς, θα πάθετε αυτό, το άλλο. Τέλος πάντων, γρήγορα θα πεθάνετε. “Θα πεθάνω, Βαγγέλη;, έλεγε και γέλαγε. “Δόξα σοι ο Θεός.
Γνώριζε τι είναι θάνατος. Γνώριζε τι είναι αρρώστια. Δεν είχε φαντασία, ιδιοτέλεια, φόβο, όχι διανοητικά, αλλά βαθιά, βιωματικά, οντολογικά.»
Ένας γίγαντας υπομονής
«ΜΕ ΤΟ ΣΑΚΧΑΡΟ, που τον τυραννούσε (και όχι μόνον), είχαν ανοίξει πληγές στα πόδια του. Πονούσε υπερβολικά, μα ποτέ δεν τον είδα να κάνει στο πρόσωπο μορφασμούς πόνου ή να παραπονεθεί για κάτι. Τουναντίον, έβλεπα ένα γίγαντα υπομονής, όταν, αντί να είναι στο κρεββάτι του και να τον φροντίζουν άλλοι, αυτός λειτουργούσε σαν να ήταν υγιέστατος. Εγώ ξέρω ότι, αν είχαμε εμείς τους πόνους, που είχε ο Γέροντας, θα λιποθυμούσαμε.
Νομίζω ότι το μεγαλύτερο μάθημα, που μου έδωσε ο Γέροντας, χωρίς λόγια, ήταν η καρτερία του στα δεινά, τα οποία παρέβλεπε τελείως, ιδίως όταν επρόκειτο να τελέσει την Θεία Λειτουργία.
Όλοι ξέρουμε τώρα -τότε δεν το ξέραμε- ότι ο Γέροντας ήταν τυφλός, τελείως τυφλός τα τέσσερα τελευταία χρόνια της ζωής του. Κι όμως μιλούσε, εργαζόταν, κέρναγε αναψυκτικά, περπατούσε, γνώριζε τους ανθρώπους, λειτουργούσε, έκανε τα πάντα, σαν να μην ήταν αυτός, που είχε το πρόβλημα της οράσεως.» [Σωτηρίου Νικόλαος]
Δεκαοκτώ μήνες στο Νοσοκομείο
ΣΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ χρόνια της ζωής του Παππούλη, του συμπαραστάθηκε αρκετά η Ευαγγελία Κουρουνιώτη, η οποία μας έλεγε ότι:
«Ένα βράδυ, στο κελάκι του, ήταν στο κρεββάτι καθηλωμένος. Είχε τα μάτια κλειστά. Το πρόσωπό του ήταν κατάχλωμο από την οδύνη και τον πόνο και βογκούσε δυνατά. Πρώτη φορά έβλεπα τον Γέροντα, να υποφέρει τόσο πολύ και να εκδηλώνει τον πόνο του.
Όταν ξημέρωσε, μου είπε: “Πάρε τηλέφωνο την Μαρία. Θα πάμε στον Ευαγγελισμό. Έτσι, έγινε η εισαγωγή στον Ευαγγελισμό. Σε καμμιά περίπτωση δεν θα έμενε κάποιος σε νοσοκομείο δεκαοκτώ μήνες. Για μένα ήταν η πρόνοια του Θεού, μια που ο Γέροντας τα είχε αφήσει όλα στον Θεό, και δεν είχε καμμιά πρόνοια για τον εαυτό του. Το δωμάτιο του νοσοκομείου λειτουργούσε σαν το κελάκι του. Ή χάρις του Γέροντα ήταν μεγάλη. Ένοιωθες χαρά και αγαλλίαση κοντά του.
Προσευχόταν συνέχεια. Παραμονή των μεγάλων εορτών δεν κοιμόταν καθόλου. Προσευχόταν όλη την νύκτα. Το πρωι παρακολουθούσε την Θεία Λειτουργία από τον ραδιοφωνικό σταθμό της Εκκλησίας της Ελλάδος, έτρωγε το αντίδωρο και μετά έπαιρνε πρωϊνό. Μετά το πρωϊνό, ήθελε λίγο να ξεκουραστεί. Ερχόταν όμως ο κόσμος και, πολλές φορές, έφθανε το μεσημέρι για να ξεκουραστεί λίγο.»
Από το βιβλίο: Πατήρ Ευμένιος. Ο κρυφός άγιος της εποχής μας. Μοναχού Σίμωνος.
Αθήνα, 2009
