Ζει ακόμα σήμερα ο ευσεβής αδελφός Βενάντιος, επίσκοπος Λούνας,1 καθώς και ο μεγαλοπρεπής Λιβέριος, άνδρας ευγενέστατος και φιλαληθέστατος, οι οποίοι μαρτυρούν πως γνωρίζουν και οι άνθρωποί τους ήταν παρόντες σε αυτό το γεγονός, που διηγούνται πως συνέβη πρόσφατα στην πόλη Γένουα.2
Εκεί λοιπόν, όπως λέγουν, εκοιμήθη ένας δεφένσωρ3 της εκκλησίας Μεδιολάνων4 ονόματι Βαλεντίνος, άνδρας εντελώς ακόλαστος και ασχολούμενος με κάθε είδους ελαφρότητες, του οποίου το σώμα θάφτηκε στην εκκλησία του μακαρίου ομολογητού Σύρου.5 Τα μεσάνυκτα ακούσθηκαν φωνές σε αυτήν την εκκλησία, θαρρείς και κάποιος διωχνόταν βίαια από αυτήν και τον τραβούσαν έξω. Με αυτές φυσικά τις φωνές μαζεύθηκαν τρέχοντας οι φύλακες, και είδαν δύο βδελυρότατα πνεύματα, τα οποία είχαν δέσει τα πόδια του Βαλεντίνου με κάποιο είδος ταινίας και τον έσερναν έξω από την εκκλησία, ενώ αυτός κραύγαζε και φώναζε βοήθεια με όλη του τη δύναμη. Οι φύλακες τρομαγμένοι επέστρεψαν στα στρώματά τους.
Το πρωί, ανοίγοντας τον τάφο όπου είχε τοποθετηθεί ο Βαλεντίνος, δεν βρήκαν το σώμα του. Κι όταν αναζήτησαν έξω από την εκκλησία που να είχε ριχθεί, το βρήκαν τοποθετημένο μέσα σε άλλον τάφο με δεμένα ακόμα τα πόδια, όπως ακριβώς είχε συρθεί από την εκκλησία.
Από αυτό το περιστατικό, Πέτρε, να βγάλουμε συμπέρασμα, πως αυτοί που τους βαραίνουν βαριά αμαρτήματα, εάν κανονίσουν να ενταφιαστούν σε ιερό τόπο, τους υπολείπεται να δώσουν λίγο και για αυτήν επιπλέον την αποκοτιά τους. Έτσι οι ιεροί τόποι δεν τους ελευθερώνουν, παρά τους προσάπτουν επίσης και την κατηγορία του πταίσματος της προπετείας.
Το σώμα ενός βαφέα, που θάφτηκε στην
εκκλησία και λίγο αργότερα δεν βρέθηκε.
Τι συνέβη ακόμη εδώ στην πόλη μας, μαρτυρούν οι περισσότεροι από τους βαφείς που κατοικούν σε αυτήν. Ο πρώτος αρχηγός από τους ομοτέχνους τους, όταν εκοιμήθη, ενταφιάσθηκε από τη σύζυγό του στην εκκλησία του μακαρίου μάρτυρος Ιανουαρίου6 κοντά στην πύλη του αγίου Λαυρεντίου. Την ακόλουθη νύκτα από εκείνο τον τάφο άρχισε να κραυγάζει το πνεύμα του, όπως το άκουσε ο φύλακας: «Καίγομαι, καίγομαι». Καθώς ανέπεμπε αυτές τις φωνές για αρκετή ώρα, ο φύλακας το μήνυσε αυτό στη γυναίκα του.
Η γυναίκα εκείνου έστειλε ανθρώπους της τέχνης του στην εκκλησία για να εποπτεύσουν επιμελώς, θέλοντας να γνωρίσει σε τι κατάσταση βρισκόταν το σώμα του στον τάφο και φώναζε έτσι από εκεί. Ανοίγοντας αυτοί τον τάφο, βρήκαν τα ρούχα του βέβαια άθικτα, (τα οποία μέχρι σήμερα φυλάσσονται σε αυτή την εκκλησία ως μαρτυρία για την περίπτωσή του), όμως το σώμα του δεν το βρήκαν καθόλου, σαν να μην είχε ποτέ τοποθετηθεί εκεί μέσα.
Από το γεγονός αυτό πρέπει να εικάσουμε σε ποια τιμωρία καταδικάσθηκε η ψυχή του, αφού και η σάρκα του πετάχθηκε έξω από την εκκλησία. Τι ωφελούν λοιπόν τους ενταφιασμένους οι ιερείς τόποι, αφού από τους ίδιους τους ιερούς τόπους όσοι είναι ανάξιοι εκδιώκονται θεόθεν;
Η θεία Ευχαριστία.
Παραδείγματα.
Τί είναι που μετά θάνατον μπορεί
να βοηθήσει τις ψυχές να λυτρωθούν.
ΠΕΤΡΟΣ. Επομένως ποιο άραγε θα μπορούσε να είναι αυτό, που έχει τη δύναμη να ωφελήσει τις ψυχές των νεκρών;
ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ. Εάν τα πταίσματα δεν είναι ασυγχώρητα μετά θάνατον, συνήθως πολύ βοηθεί τις ψυχές ακόμα και μετά θάνατον η ιερή αναφορά της σωτηριώδους Θυσίας, τόσο που ορισμένες φορές παρουσιάζονται και οι ίδιες οι ψυχές των κεκοιμημένων και το ζητούν αυτό.
Υποσημειώσεις.
1. Βλ. για αυτόν και την πόλη του στο ΙΙΙ, 9, 1.
2. Genua, η γνωστή μεγάλη πόλη στην Ιταλική Ριβιέρα στα ΒΔ παράλια η σημερινή Τζένοβα.
3. Για τον τίτλο αυτόν βλ. Ι, 4 σημ. 14.
4. Βλ. Ι, 4 1 και σημ. Για τη χρονολόγηση του περιστατικού ας έχουμε υπόψιν πως πολλοί Μιλανέζοι είχαν καταφύγει στη Γένουα μετά την κατάληψη του Μιλάνου από τους Λομβαρδούς τον Σεπτέμβριο του 569.
5. Syrus, τοπικός μάρτυς (μόνο εδώ αναφέρεται ως ομολογητής). Ο ναός του είναι ο παλαιός καθεδρικός της Γένουας, κάπου 100 μ. προς Α του παλαιού λιμένος.
6. Ένας από τους έξι διακόνους που αποκεφαλίστηκαν επί Σίξτου Β’ το 150 μ. Χ. και ενταφιάστηκαν (το 162) στο κάτω διαμέρισμα του κοιμητηρίου του Πραιτεξτάτου. (Η κατακόμβη αυτή του αγίου Ιανουαρίου σώζεται σήμερα και είναι η πιο περίφημη της Ρώμης). Η εκκλησία του είναι έξω από την πύλη του αγ. Λαυρεντίου, και πρόκειται για την ίδια που συναντήσαμε στο 27, 3 (και σημ. 6, 7).
Από το βιβλίο: Βίοι αγνώστων Ασκητών: Αγίου Γρηγορίου, Πάπα Ρώμης, του επικαλουμένου Διαλόγου. Εισαγωγή-μετάφραση-σημειώσεις υπό Ιωάννου Ιερομ.
Εκδότης, Ιερά Σκήτη Αγίας Αννης – Αγιον Ορος. Ιούνιος 2020.
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
