Σύντομο ιστορικό της Ιεράς Μονής και ενός μεγάλου θαύματος…
Η πρώτη ίδρυση της αρχαίας Μονής της Μαλεβής εις τους Κανάλους…
( από λαϊκή αφήγηση…)
Το πρώτο Μοναστήρι της Μαλεβής ήταν κτισμένο στο πιό ψηλό μέρος του Μαλεβού, που σήμερα το ονομάζουμε “Κανάλους”. Εκεί ήταν κτισμένο και απομονωμένο, μέσα στα απάτητα δάση του Μαλεβού. Το Μοναστήρι ιδρύθηκε το 717 μ.Χ. σύμφωνα δε και με το βιβλίο χρονολογίας Ιερών Μονών που διασώζεται. Όμως, μέσα σε μια χρονιά, “κοιμήθηκαν” όλοι οι Μοναχοί, οι ευρισκόμενοι εις το Μοναστήρι και ο τελευταίος από αυτούς, βλέποντας το επερχόμενο τέλος του, άφησε ένα σημείωμα που κατέληγε:
“ …αποθνήσκω εν μέσω της βοής των ελάτων…”
Αυτή τη φράση αυτολεξί έλεγαν οι επιστρέψαντες Μοναχοί από τα διάφορα Μετόχια της Μονής. Από τότε απεφάσισαν οι Μοναχοί να εγκαταλείψουν το Μοναστήρι των Καναλών και να κτίσουν άλλο, αρκετά χαμηλότερα.
Το όρος Πάρνων έχει υψόμετρο 1937 μέτρα, και στην τεράστια έκτασι του Πάρνωνα ιδρύθηκαν, στα παλαιά χρόνια, όπως μαθαίνουμε από τα υπάρχοντα ερείπια, κάπου 70 εβδομήντα άλλες χριστιανικές Μονές.
Η Μονή επί του όρους Πάρνωνος…
Η επί του Πάρνωνος Ιερά Μονή της Μαλεβής είναι ένα από τα αρχαιότερα Μοναστήρια της περιοχής. Επειδή η τιμή και προσκύνησις της Θεοτόκου ήταν η πιο σπουδαιότερη, γι αυτό και οι ασκητές, τιμώντας Την, ίδρυσαν πολλά Μοναστήρια στη μνήμη της. Έτσι, μεταξύ των Μοναστηριών προς τιμήν της Παναγίας μας, είναι και αυτό, της Κοιμήσεως της Θεοτόκου… Και επειδή τούτο ήταν παλαιότερα κτισμένο στην τοποθεσία Καναλόνι, κοντά στην κορυφή του Μαλεβού όρους, έτσι σιγά σιγά ονομάστηκε “η Παναγία του Μαλεβού”, και τελικά Παναγία Μαλεβή, ή απλά Μαλεβή.
Η επανίδρυση της σημερινής Ιεράς Μονής της Παναγίας της Μαλεβής, καθώς τούτο σημειώνεται στην ιστορική επιγραφή του καθολικού της Μονής, η οποία είναι εντοιχισμένη εις την πρόσοψιν της εκκλησίας, έγινε από το Σιταινιώτη Ιερομόναχο Ιωσήφ Καρατζά. Το περιεχόμενο της Πινακίδος γράφει μάλιστα λεπτομερώς ως εξής: “ΑΝΗΓΕΡΘΗΚΕΝ ΕΚ ΒΑΘΡΩΝ Ο ΘΕΙΟΣ ΚΑΙ ΠΑΝΣΕΠΤΟΣ ΝΑΟΣ ΟΥΤΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΜΗΤΟΡΟΣ ΤΗΣ ΕΠΟΝΟΜΑΖΟΜΕΝΗΣ ΜΑΛΒΗΣ ΔΙΑ, ΚΟΠΩΝ ΚΑΙ ΜΟΧΘΩΝ ΠΟΛΛΩΝ ΤΩΝ ΟΣΙΟΤΑΤΩΝ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΩΝ ΚΑΙ ΙΩΣΗΦ ΚΑΡΑΤΖΑ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΑΠΟ ΧΩΡΙΟΝ ΣΙΤΑΙΝΑ 1916″.
Η ενταύθα Ιερά Μονή, αναγράφεται στην πινακίδα, εκτίσθη το 1116 χίλια εκατόν δέκα έξι, η δέ παλαιά Μονή εκτίσθη το 717μχ.
Η Θαυματουργή Εικόνα…
Η θαυματουργός Εικών, όπως εκ παραδόσεως γνωρίζομεν, φέρεται πως είναι μία από τις 70 εικόνες που εζωγράφισε ο Ευαγγελιστής Λουκάς. Την εικόνα αυτή την έφεραν μαζί τους οι κάτοικοι του Αγίου Όρους, που ήρθαν και κατοίκησαν εδώ στην Κυνουρία. Ο ερχομός τους αναφέρεται εις το 28ον κεφάλαιον του Τυπικού του Τσιμισκή, το έτος 971μχ.
Η σεβασμία λοιπόν εικόνα της Θεοτόκου βρισκόταν στο πρώτο Μοναστήρι, εκεί ψηλά στους Κανάλους. Μετά το τραγικό τέλος των Μοναχών που πέθαναν από το πολύ κρύο και την βοή του αέρα, η εικόνα έφυγε μόνη της και ήρθε εις την θέσιν που είναι σήμερα.
Εδώ, τότε, υπήρχαν πολλά βάτα. Εκεί μέσα στα βάτα εκάθησε η Αγία Εικών, και δίπλα της έκαιγε ένα καντήλι…
Τί καντήλι ήταν αυτό; Ήταν καντήλι φυσικό;
Όχι, ήταν καντήλι θεϊκό που εφώτιζε τη νύκτα στη θέση που ήταν η εικόνα. Τρεις φορές επήραν την εικόνα και την πήγαν στην θέση της στους Κανάλους, μα και πάλι έφευγε και ερχόταν εδώ, μέσα στα βάτα με το θεϊκό φως που την φώτιζε.
Οι πατέρες τότε αποφάσισαν να κτίσουν το Μοναστήρι εδώ, στη σημερινή του θέση, και τοποθέτησαν την εικόνα στη θέση που η ίδια είχε διαλέξει. Το έκτισαν δε το έτος 1116. Το ασημένιο δε επικάλυμα της εικόνος το έχουν τοποθετήσει από το έτος 1362, όπως αναγράφεται επί της θαυματουργού εικόνος.
Πώς ενεφανίσθη το Άγιο Μύρο…
Εκείνο το οποίον έχει βαθύτατα συγκινήσει την ψυχή μου και με έχει κυριολεκτικά ταράξει, είναι το ουράνιο, το θείο Μύρο, το υπερκόσμιον τούτο Μύρο το οποίον αναβλύζει εκ της θαυματουργού εικόνος. Πόσοι και πόσοι αλήθεια, δεν θέλησαν να εξετάσουν και να βρουν την σύνθεσή του, με αποτέλεσμα, στο τέλος έμειναν άφωνοι και κατησχημένοι, διότι όσες προσπάθειες και αν έκαμαν, έμειναν άπρακτοι.
Το Μύρο τούτο δεν έχει όμοιό του επί της γης. Διότι αυτό δεν ομοιάζει με το Μύρο το οποίον αναβλύζουν διάφοροι Άγιοι. Είναι πρωτοφανές Μύρο, το οποίον ο γλυκύς μας Ιησούς χάρισε ως πολυτιμώτατον δώρον στην Αειπάρθενον Μητέρα Του.
Και ακούστε πώς ενεφανίσθη τό Άγιο Μύρο…
Το 1964, πριν ακόμα τρέξη το Άγιο Μύρο στην εικόνα της Θεοτόκου, 20 ημέρες νωρίτερα, ευωδίαζε εξαίσια και υπερβολικά σε όλο το Μοναστήρι. Η εικόνα ευωδίαζε, αλλά στην αρχή δεν καταλάβαμε ότι πρόκειται περί θαύματος και η μία ρωτούσε την άλλη: «ρίξατε αρώματα στις εικόνες;». αλλά καμιά δεν ήξερε τίποτα. Ρωτήσαμε και τον π. Στυλιανό: «τί σας μυρίζει πάτερ;» « Τί μου μυρίζει: τα αρώματα που έχετε βάλει…» μας είπε ! «Πάτερ” του είπαμε, “εμείς δεν βάλαμε τίποτα…».
Ο Δημήτριος Καλίτσης που είχε έρθη από τον Άγιο Πέτρο μας είπε: «η Παναγία μυρίζει». Η ευωδία συνεχιζόταν και ήταν τόσο δυνατή, που, ένα βράδυ που ήμουν έξω στην ταράτσα, είπα: «Παναγία μου, τί είναι αυτό το πράγμα! Θά ανοίξει κανένα ποτάμι για να μας πνίξει…»
Την Παρασκευή των τελευταίων Χαιρετισμών 17 Απριλίου 1964, είχαν έρθει και προσκυνητές για την Αγρυπνία. Ενεφανίσθησαν τότε και οι πρώτες σταγόνες. Η αδελφή Θεονύμφη τις είδε πρώτη. Έτρεξαν και οι Προσκυνητές και τις είδαν.
Την Κυριακή Ε’ των Νηστειών, μετά τον εσπερινό, ήλθε η αδελφή Θεοδούλη κάπως ταραγμένη και κάθησε σε μια πολυθρόνα στο χειμωνιάτικο και είπε:
«αδελφή Μαριάμ, για πήγαινε στην εκκλησία στην Παναγία, κάπως σαν οφθαλμαπάτη μου φάνηκε, να δης τί είναι».
Εγώ δεν είχα πάει στον Εσπερινό λόγω υπηρεσίας. Τρέξαμε στην εκκλησία, εγώ πήρα μια λαμπάδα και κύταγα την εικόνα και είδα την Παναγία να ανοιγοκλείνει το στόμα της και να τρέχει όπως τρέχει η βρύση νερό, σαν μπούρπουλας που λέμε…
Όταν άνοιγε το στόμα της έτρεχε προς τα επάνω πολύ, όπως τρέχει η βρύση, και όταν έκλεινε το στόμα της εκοβόταν. Και όταν ξανάνοιγε το στόμα της έτρεχε πάλι σαν βρύση, αλλά προς τα επάνω.
ΤΟ ΑΓΙΟ ΜΥΡΟ ΔΙΑΠΕΡΝΑΕΙ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΩΣ ΤΟ ΤΖΑΜΙ…
Και το χρώμα του νερού ετρύπαγε το τζάμι, σαν να μην ήτανε τίποτα και έτρεχε κάτω.
Το προσκυνητάρι είχε γεμίση, αλλά έξω από το τζάμι που έτρεχε ήταν το χρώμα σάν γάλα.
Ταραχθήκαμε, φοβηθήκαμε, και είπαμε: τί είναι αυτό το πράγμα? Και δεν κοιμηθήκαμε τη βραδυά εκείνη καθόλου…
Την Δευτέρα το πρωί ήρθε ο Παναγιώτης Κολοβός, Αγροφύλακας από τον Άγιο Πέτρο. Πήγε να προσκυνήση την Παναγία και ήρθε και μας είπε πως η Παναγία έχει σταγόνες έξω από το τζάμι της εικόνας της. Πήγαμε οι αδελφές και είδαμε μερικές σταγόνες απ’ έξω από το τζάμι, και το χρώμα ήταν το χρώμα του ουρανού, γαλάζιο, αλλά η ευωδία ήταν πολύ δυνατή…
Το απόγευμα ήρθε και η γερόντισσα Παρθενία που έλειπε, και της διηγηθήκαμε τί είδαμε και έμεινε έκπληκτη! Δεν ήξερε τί να μας πη. Τί ήταν αυτό το θαύμα; Διότι στα θαύματα της Παναγίας που έχουμε διαβάσει, παρόμοιο θαύμα δεν είχαμε δει.
Την άλλη ημέρα, πάλι έτρεξε η εικόνα μερικές σταγόνες, τις οποίες τις βλέπαμε καθώς έρχονταν από μέσα προς τα έξω. Δεν τις εμπόδιζε το τζάμι, σάν να τό τρύπαγαν, και έτρεχαν κάτω στο προσκυνητάρι.
Το χρώμα ήταν σαν το κατακάθαρο διαμάντι και η ευωδία μία. Την άλλη μέρα, την Τετάρτη, αρχίζει συνέχεια να τρέχη κατά διαστήματα πολλές φορές την ημέρα.
Το χρώμα ήταν σαν την χρυσή τη λίρα, κίτρινο όπως είναι σήμερα κίτρινο σαν λάδι. Έτρεχε πολλές φορές και πολύ, τόσο που γεμίσαμε ένα φιαλίδιο ώς την μέση, το εσφραγίσαμε, και την άλλη μέρα δεν είχε τίποτα το φιαλίδιο !!!
Στο πρωτοφανές τούτο θαύμα τρομοκρατηθήκαμε και κλαίγαμε…
Δεν ξέραμε τί σημείο ήταν αυτό και τί έννοια είχε;
Καλό θα ήταν; Καταστροφή; τί να λέγαμε.
Η έκτη εβδομάς των Νηστειών, η εβδομάς των Βαΐων, ήταν για εμάς ημέρες θρήνων και κλαυθμών.
Μιά φορά κτυπάγαμε τις καμπάνες όλη την ημέρα αλλά κανείς δεν ήρθε. Τις άκουγαν τις καμπάνες όπως μας είπαν αργότερα στα γύρω χωριά, αλλά δεν ήρθαν. Είμαστε μόνες. Ειδοποιήσαμε την Μητρόπολη. Ήλθαν οι Ιερείς της Μητροπόλεως, έβγαλαν την εικόνα από το Προσκυνητάρι, την σκούπισαν, την επιθεώρησαν, και πληροφορήθηκαν οι ίδιοι με τα μάτια τους το θαύμα της Παναγίας. Ήλθε η Αστυνομία, ήλλθε κόσμος, άρχισαν από τα χωριά να έρχονται κούρσες, μοτοσυκλέτες, άλλοι με ζώα, άλλοι πεζοί και προσκυνούσαν την Παναγία.
Η Αστυνομία έβγαλε τον κόσμο έξω, έμεινε μόνη, έκλεισαν την εκκλησία, εμείς δεν είδαμε τί έκαμαν, ο ίδιος ο Αστυνόμος μας πληροφόρησε ότι όταν την σκούπισε την εικόνα, του πέταξε η Παναγία το Μύρο στο πρόσωπό του, και αυτός είπε τρομαγμένος: « πιστεύω Παναγία μου».
Εμύρισαν οι εικόνες, εμύρισαν τα στασίδια, ολόκληρη η εκκλησία, ολόκληρο το Μοναστήρι. Τα αυτοκίνητα που έπαιρναν Άγιο Μύρο, ο κόσμος όλος ευωδίασε, καθώς έπαιρνε το Μύρο που τους δίναμε σε βαμβάκι.
Η ευωδία έφθανε ως το δρόμο κάτω, πολύ δυνατή ευωδία.
Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΕΤΡΕΧΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ – ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΙΑ ΕΛΕΓΧΟ…
Ενώ λοιπόν πρώτα ήταν κατακάθαρο το τζάμι, μετά συννέφιαζε μέσα από το τζάμι. Βλέπαμε μετά πως γινόταν σταγόνες μεγάλες, πέρναγαν το τζάμι ( σαν να μην υπήρχε τζάμι), και έτρεχαν έξω…
Έτρεχε Μύρο κάτω στο προσκυνητάρι και πολλές φορές την ημέρα έφτανε κάτω στο δάπεδο και το εμαζεύαμε στα βαμβάκια και το έπαιρνε ο κόσμος. Ήταν μεγάλη η συγκίνησίς μας, διαβάζαμε συνέχεια Χαιρετισμούς της Παναγίας και Παρακλήσεις. Ήρθε η Μεγάλη Εβδομάδα, και εμείς διαβάζαμε τους Χαιρετισμούς! Λέγαμε ότι, «δεν χαιρετίζουν την Παναγία Μεγάλη Εβδομάδα», αλλά ήταν τόσο μεγάλη η συγκίνησίς μας, που εξακολουθούσαμε να διαβάζουμε όλη την Μεγάλη Εβδομάδα. Έτρεχε η εικόνα κατά διαστήματα πολλές φορές την ημέρα. Το Άγιον Πάσχα σταμάτησε να τρέχη. Την Διακαινήσιμο εβδομάδα δεν έτρεχε, άρχισε και πάλι την εβδομάδα του Θωμά, κατά τον ίδιο τρόπο…
Άλλαζε τέσσερα χρώματα, όπως είπα προηγουμένως, σαν γάλα, γαλάζιο, σαν διαμάντι και το χρώμα το κίτρινο που έμεινε σταθερό, και τελικά δεν ξανάλλαξε…
Μια φορά που έμεινα έως τα μεσάνυχτα στην Παναγία, είδα εγώ, ότι βγήκε μέσα από την εικόνα μια σταγόνα μεγάλη σαν αίμα κόκκινη, και επέρασε το τζάμι σαν να μην ήταν εμπόδιο, και βγήκε απέξω, και έμεινε εκεί…
Δεν την πείραξα καθόλου και το πρωί σηκώθηκα πιο πρώτα από τις αδελφές, πήγα στην εκκλησία και η σταγόνα απέξω στην εικόνα ήταν ξερή. Μετά την Ακολουθία την ξύσαμε και εβγήκε ξερή σαν αίμα, αλλά η ευωδία πάντα ίδια…
Όταν έτρεχε η εικόνα έως κάτω στο δάπεδο, πολλές φορές κάτι μου ερχόταν σαν ξίφος και μου έσκιζε τα σωθικά. Τότε, έτρεχα, πήγαινα και προσκυνούσα την Παναγία, όπου και αν ευρισκόμουν, αλλιώς δεν μπορούσα…
Το Μύρο το μαζεύαμε από το έδαφος. Μερικές φορές η ευωδία του Μύρου ερχόταν με άλλον τρόπο, ερχόταν σάν κύματα-κύματα, και το αισθανόσουν ότι δεν ήταν κάτι το φυσικό. Μια άλλη, κοινή μυρωδιά φυσική είτε αρώματα ή ότι άλλο μυρίζει σταματά.
Αυτή η ευωδία του Μύρου της Παναγίας δεν ήταν σαν και αυτές, δεν την εμπόδιζαν τα ντουβάρια να βγή έξω, είτε από έξω να έρθη μέσα. Όπως τον Κύριο, δεν τον εμπόδισαν οι σφραγίδες και ο λίθος του μνήματος. Το ίδιο δεν εμπόδισε την ευωδία και το Μύρο να έλθη από έξω προς τα μέσα, ούτε από την εικόνα που την βλέπαμε που έβγαινε το Μύρο δεν το εμπόδισε το τζάμι…
Αλλά και ο τρόπος της ευωδίας του Μύρου δεν ήταν φυσικός, και όπως είπα ερχόταν κύματα-κύματα, ώστε να μην αφήση την παραμικρή αμφιβολία και στον πιο άπιστο.
Ασυγκίνητος τελικά δεν έμεινε κανείς, προσευχές και δεήσεις και ικεσίες και δάκρυα στην Παναγία σχεδόν είχαν όλοι οι προσκυνητές, και όλος ο κόσμος…
Μετά τον θάνατο του Δεσπότη μας Γερμανού Ρουμπάνη, τοποτηρητής της Μητροπόλεως τότε ήταν ο Χρυσόστομος Ναυπλίου. Λίγο κάθησε όμως σάν τοποτηρητής ο Δεσπότης Ναυπλίου, και ήρθε μετά σάν τοποτηρητής, ο Δεσπότης της Σπάρτης Κυπριανός.
Ήλθε εδώ στη Μονή μας, επιθεώρησε την εικόνα, πληροφορήθηκε ο ίδιος το θαύμα και είπε: «ευλογημένον το όνομα της Θεοτόκου. Το θαύμα της Θεοτόκου να διαδίδεται».
Καταφθάνει και ο Ανώτατος Διοικητής Χωροφυλακής…
Αστυνομικοί και Χημικοί σπεύδουν να διαπιστώσουν την προέλευση του Αγίου Μύρου…
Το 1969 ήρθε ο Ανώτατος Διοικητής Χωροφυλακής Τριπόλεως με τον Διοικητή του Άστρους, επιθεώρησαν την εικόνα, και όπως είπε στους Αγιοπετρίτες ο διοικητής ότι, ουδεμία νοθεία υπάρχει…
Δεν ήταν και αυτός θεοφοβούμενος προηγουμένως, αλλά όταν είδε και ο ίδιος το θαύμα με τα δικά του μάτια, τότε είπε: «Μεγάλος Θεός υπάρχει εδώ…».
Και ένας Χημικός εκ Τριπόλεως, πήρε κι΄ αυτός να κάμει χημική ανάλυση στο Μύρο της Παναγίας. Είδε όμως θαυματουργική δύναμη, δεν βρήκε τίποτα το φυσικό ή γνωστό, και ανεβόησε «Μέγας Θεός υπάρχει».
Το θαύμα της Παναγίας δεν ήταν διαδεδομένο πολύ μακρυά. Η περιοχή γύρω το γνώριζε μόνον και ίσως λίγο μακρύτερα.
Ύστερα από 6 χρόνια περίπου, γύρω στα 1970, ήλθε ο Δημήτριος Παναγόπουλος, Ιούλιος μήνας ήταν, από την Αθήνα, άνθρωπος ευσεβής και κήρυξ του θείου λόγου. Υπήρξε ο μεγαλύτερος λαϊκός Θεολόγος των τελευταίων δεκαετιών, με εκατοντάδες περιοδείες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, συγγραφεύς βιβλίων, αλλά και χιλιάδων μαγνητοφωνημένων ομιλιών του, επί θεμάτων ήθους και πίστεως… Ο πολύς κόσμος τον γνωρίζει από τα κηρύγματά του και από την σεμνότητα του βίου του. Αυτός ο κήρυξ του Θείου λόγου διέδωσε το θαύμα της Θεοτόκου σε ολόκληρο τον κόσμο, με ένα περιοδικό που εξέδιδε τότε, μία φορά τον μήνα, την «Αγία Μαρίνα».
Αρχίζουν πλέον να έρχονται προσκυνητές από την πρωτεύουσα, από ολόκληρη την Ελλάδα και από το εξωτερικό. Όσοι μάλιστα δεν μπορούν να έλθουν, μας στέλνουν γράμματα και ζητούν το Άγιο Μύρο της Παναγίας. Το Άγιο Μύρο θαυματουργεί, και πολλοί ασθενείς που πιστεύουν, θεραπεύονται.
Η γερόντισσα ηγουμένη Παρθενία…
Από το 1960 που ανέλαβε ως Ηγουμένη, έχει φτιάσει 6 Εκκλησίες: Τον Άγιο Νείλο το Μυροβλύτη, όπου ήταν πρώτα το κελί του Αγίου.
Τον Άγιο Γεώργιο που είναι το νεκροταφείο.
Τον Άγιο Χαράλαμπο, στο μετόχι του Μοναστηριού στο Κορακοβούνι.
Τον Άγιο Νεκτάριο.
Και τώρα έφτιασε και την Νέα μεγάλη Εκκλησία, τρισυπόστατη, την Κοίμηση της Θεοτόκου, η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος και τα Εισόδια της Θεοτόκου.
Αλλά και η κάτω Εκκλησία όπου γίνονται συνήθως οί βαπτίσεις, κι΄ αυτή είναι τρισυπόστατη…
Η εορτή της Παναγίας μας…
Στην Εορτή της Παναγίας μας, όπως κάθε χρόνο, κάνουμε αγρυπνία στη μικρή εκκλησία. Το 1994, 15 Αυγούστου, η αγρυπνία έγινε στη Μεγάλη Εκκλησία, σε μια εκκλησία ολόλαμπρη και καταστολισμένη. Η θαυματουργός Εικόνα της Παναγίας μεταφέρθηκε στη μεγάλη εκκλησία, στο προσκυνητάρι, για να την προσκυνήσει όλος ο κόσμος…
Το απόγευμα 6 η ώρα, έγινε ο μικρός εσπερινός, και στις 9.30 το βράδυ οι καμπάνες της μεγάλης εκκλησίας χτυπούσαν αρμονικά. Ψάλλουν, χτυπούν πολλές φορές κατά διαστήματα, ενώ σε λίγο αρχίζει ο μεγάλος Εσπερινός, και ακολουθεί Ιερό Ευχέλαιο…
Μετά αρχίζει ο Όρθρος, η λιτή, ο Εξάψαλμος, ο πολυέλαιος της Παναγίας, καθίσματα, κανόνες, τελειώνουμε το μηνολόγιο και ψάλλουμε τα εγκώμια της Παναγίας, καταβασίες, ενάτη, Αίνους μετά τη δοξολογία. Ενώ δε ψάλλουμε το “Άγιος ο Θεός” πολύ αργά, εξερχόμεθα με τον Επιτάφιο της Παναγίας μας έξωθεν της μεγάλης εκκλησίας, κρατώντας όλοι λαμπάδες αναμένες. Και ενώ οι καμπάνες της μεγάλης εκκλησίας και τα σήμαντρα της μικρής κτυπούν πανηγυρικά, αρχίζει μετά μεγάλης συγκινήσεως η περιφορά του Επιταφίου. Του μικρού επιταφίου προπορεύονται ο Τίμιος Σταυρός και το χρυσοκέντητο λάβαρο της Κοίμησης της Θεοτόκου. Τα φαναράκια καθώς και οι αδελφές με τους ιερείς. Και ενώ ψάλλομεν το Άγιος ο Θεός, εν μέσω πανηγυρικών κωδωνοκρουσιών, αρχίζει η περιφορά του επιταφίου.
Αλήθεια πόσο συγκινητικές είναι αυτές οι στιγμές μέσα στην απέραντη σιγαλιά της νύκτας, δίπλα στο δάσος με τα έλατα…
Στις 5 το πρωί θα τελειώσει η Θεία Λειτουργία, και θα επακολουθήσει ομιλία για την εορτή της Παναγίας μας. Θα κοινωνήσουν οι αδελφές, και οι πιστοί, και μετά τη Θεία Λειτουργία θα αναπαυθούμε από τον κόπο της αγρυπνίας…
Στις 7 το πρωϊ, και επειδή άλλοι χριστιανοί έρχονται από μακρυά και δεν μπορούν να λειτουργηθούν και να κοινωνήσουν, γίνεται δεύτερη Θεία Λειτουργία με άλλον ιερέα…
Την ίδια μέρα θα κάνουμε τον εσπερινό νωρίς, και μετά τον εσπερινό θα πάρουμε την εικόνα, την Κοίμηση που έχουμε κάτω από τη Μυροβλύτισσα Παναγία, τις λαμπάδες, το θυμιατό εμπρός, το τάλαντο, τα σήμαντρα, και ενώ οι καμπάνες χτυπούν, βγαίνουμε από την εκκλησία και προχωρούμε επάνω στη σκάλα και πηγαίνουμε πρός το σαλόνι εμείς οι αδελφές αλλά και όσοι τύχει να είναι εκεί αυτή τη στιγμή, ψέλνοντας το τροπάριο της Παναγίας μας “εν τη γεννήσει την Παρθενίαν εφύλαξας…” και άλλους ύμνους… Στο δρόμο θα σταματήσουμε στο σαλόνι.
Θα ευχηθούμε για την εορτή της Παναγίας μας “χρόνια πολλά” και για την εορτή της γερόντισσας που λέγεται Παρθενία. Θα ευχηθούμε επίσης και στις άλλες αδελφές που έχουν το όνομα της Παναγίας μας. Τους ευχόμεθα “χρόνια πολλά”, να ζήσουν με αρετή, μετά θα ασπασθούμε μεταξύ μας και θα ψάλλουμε ύμνους του Μοναχισμού…
Και η τελετή μας τελειώνει με λίγα λόγια για το Μοναχισμό…
Η/Υ ΠΗΓΗ
ecclesia.gr
