Άγιε σεβάσμιε γέροντα, προσκυνώ τα εκατό και πάνω ανθρώπινα χρόνια σου, που σε κάνουν να βαδίζεις σκυφτός πάνω στο ραβδί σου, σχεδόν παραπαντώντας,
Ασπάζομαι τα άγια χέρια σου, αυτά,
Που χρόνια ολόκληρα πάλευαν με κοντυλοφόρους και μελάνια, γιατί σε μάγευε η γνώση από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου, από τότε,
που ζήτησες να μάθεις τα Ελληνικά, μαζί με όλες τις Γραφές και τον Νόμο, τις άγιες παρακαταθήκες της φυλής σου.
Σου χρειάστηκαν, άγιε γέροντα, όταν κλήθηκες στην Αλεξάνδρεια, κι εσύ μαζί με άλλους εβδομήντα-τόσους, να μεταφράσετε τους τόμους της Γραφής. Πανηγύρισαν τότε όλοι οι ομόθρησκοί σου, παντού στην Οικουμένη. Έτσι τίμησες την πίστη σου και τις γνώσεις σου, τις έκανες πάλι δώρο στον Θεό, κι ο Θεός,
Σου ψιθύρισε πως δεν θα κλείσεις τα μάτια σου, αν δεν Τον δεις Ολόσωμο μπροστά σου, αν δεν Τον κρατήσεις στα χέρια σου.
Τον πίστεψες, γιατί ήξερες να πιστεύεις.
Τον περίμενες, γιατί ήξερες να περιμένεις.
Εκείνη τη μέρα, στο χαρμόσυνο μήνυμα, έτρεξες στον Ναό, ανάλαφρος σαν παιδί.
Να ‘ρθω κι εγώ εκεί που πας; Μαζί σου; …δεν είναι μακρυά ο ναός…
Όταν Τον «απάντησες», έβαλες κάτω από το μικρό σωματάκι τα χέρια σου. Υπό… Μάθε με κι εμένα γέροντα…
Όταν Τον κοίταξες, δάκρυσες. Μαζί σου δάκρυσε και όλη η Παλαιά Διαθήκη, που «υπ-απήντησε» επιτέλους, τον πολυπόθητο Μεσσία της.
Όταν έφευγες γέροντα από τον Ναό, σε είδα που τρέκλιζες. Νόμισα ότι δυσκολευόσουν, αλλά ήταν συγκίνηση. Έσκυψα και κοίταξα τα μάτια σου, τα είδα γελαστά. Συνεπαρμένα. Κοιτούσαν ψηλά κι ας έσκυβες. Χόρευες γέροντα!
Σε είδα που απομακρυνόσουν προς το σπίτι σου. «Νυν απολύεις τον δούλο Σου, Δέσποτα, κατά το ρήμα Σου, εν ειρήνη…».
Δίδαξέ με κι εμένα, γέροντα. Μάθε με…
Στέλλα Ν. Αναγνώστου-Δάλλα.
