Της ακροθαλασσιάς μικρό να είμαι πετραδάκι
γλαυκό το κύμα -ο Λογος Σου- να με σμιλεύει
μέχρι πολύτιμο πετράδι να γενώ.
Της λαγκαδιάς να μαι πετούμενο ορφανό
κι η αστραποβροχή -ελέους καταδίωξη- να με μουσκεύει
ως από τον κλαυθμό -γλυκιά λαλιά- τ’ αηδόνια να σιωπήσουν.
Στο ουράνιο στερέωμα αόρατο να ταξιδεύω αστέρι
ικμάδα ασήμαντη απ’ τον ήλιο -η χάρη Σου- να με φωτίζει
ώσπου ένα κάτοπτρο μικρό να γίνω της Μορφής Σου.
Γ. Κατσιροπούλου – Πηττα
Από το περιοδικό “Η δράσις μας”, τεύχος Ιουνίου – Ιουλίου 2007
