Σας λύπησα πάρα πολύ στην προηγούμενη ομιλία, όταν μίλησα για τα θέατρα και τις ιπποδρομίες. Γι΄ αυτό χαίρομαι και ευφραίνομαι, σύμφωνα με την αποστολική φωνή που λέγει˙ «και ποιός μου προξενεί χαρά, παρά εκείνος που τον κάνω να λυπάται; Γιατί βλέπω πολύ καρπό να βλαστάνει από τη λύπη αυτή. Επειδή και τα φάρμακα που θεραπεύουν τις πληγές, πρώτα ερεθίζουν τα τραύματα και ύστερα απομακρύνουν τη σαπίλα. Έτσι και ο λόγος που πληγώνει τον ακροατή, κάνει την αρχή για τη διόρθωσή του. Γιατί όπως ακριβώς στα σώματά μας η σάρκα που νεκρώθηκε μια φορά, δεν αισθάνεται το κόψιμο, ούτε τα φάρμακα, ούτε το εργαλείο για τις καυτηριάσεις (και γι’ αυτό βέβαια δεν μπορεί να ξαναγίνει υγιής, και αν γίνουν άπειρες θεραπείες, αφού έχασε τη βάση και την προϋπόθεση της θεραπείας), ενώ εκείνη που αισθάνεται και το μαχαίρι και τη φωτιά και τα φάρμακα, γρήγορα μπορεί να ξαναγίνει υγιής, έτσι λοιπόν και στις ψυχές, εκείνες που είναι αναίσθητες δεν μπορούν να μεταβληθούν εύκολα, ενώ εκείνες που γνωρίζουν και να ντρέπονται και να κοκκινίζουν και να πονούν και να στενοχωρούνται με τις επιτιμήσεις, μας παρέχουν μέγιστη απόδειξη πως γρήγορα θ΄ απομακρυνθούν από την κακία.
ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ
