1. Εισαγωγικά
«Στα πόσα like μετριέται η ευτυχία;» Το παραπάνω σύνθημα έγραψαν κάποιοι φοιτητές σε τοίχο της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης δίπλα από την είσοδο της Βιβλιοθήκης. Το ερώτημα αυτό θέτει ευθέως τον προβληματισμό για την κατάσταση που επικρατεί στα σύγχρονα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τις αληθινές ή εικονικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Ο προβληματισμός επιτείνεται, εάν σκεφθούμε ότι στο Facebook υπάρχει δυνατότητα σύνδεσης με εκατοντάδες «φίλους», ενώ στην πραγματική καθημερινή ζωή αυτοί περιορίζονται σε μονοψήφιους αριθμούς.
Κι από την άλλη, όλοι είμαστε «συνδεδεμένοι» με ένα ευρύτερο κοινωνικό δίκτυο, χωρίς καν να το συνειδητοποιούμε, με το οποίο αλληλεπιδρούμε, το επηρεάζουμε και μας επηρεάζει. Λ.χ. όσο κι αν η ευθύνη για την έκρηξη μιας πράξης βίας ή μιας πράξης αλληλεγγύης θεωρείται προσωπική, αυτή δεν παύει να έχει συλλογικό χαρακτήρα. Οι δεσμοί των κοινωνικών δικτύων μπορούν να λειτουργήσουν ως αγωγοί μετάδοσης της βίας ή ως αγωγοί αλληλεγγύης και ανθρωπιάς1.
Για τη θεολογία της Εκκλησίας κεντρικό ρόλο στην προκειμένη περίπτωση παίζει το ανθρώπινο πρόσωπο και το ήθος που αυτό εκπέμπει. Γι’ αυτό και στην ορθόδοξη χριστιανική παράδοση τονίζεται ιδιαίτερα η σχέση με το θεανθρώπινο πρόσωπο του Χριστού, καθώς και με τα πρόσωπα των αγίων. Επίσης, όταν γίνεται λόγος για τη χρήση του διαδικτύου χρειάζεται διαφορετική προσέγγιση των προσωπικών ηλεκτρονικών ταχυδρομείων, διαφορετική των επώνυμων δημοσιογραφικών ιστοσελίδων, διαφορετική των ανώνυμων ή ψευδώνυμων ιστοσελίδων, άλλη προσέγγιση των δεδομένων μιας ψηφιακής βιβλιοθήκης, διαφορετική του facebook, του Instagram ή του twitter. Επιπρόσθετα να σημειωθεί ότι, η νέα γενιά ασχολείται από πολύ μικρή ηλικία με το διαδίκτυο2.
Ακόμη, σχετικά με τις διάφορες ιστοσελίδες χριστιανικού και θεολογικού περιεχομένου ενοριών, κληρικών, μοναχών ή άλλων ομάδων και ιδιωτών, παρατηρούνται κι εδώ πολλά προβλήματα. Αυτά συνδέονται με την αυτονόμηση του θεολογικού λόγου από το λειτουργικό, εκκλησιολογικό και πατερικό ερμηνευτικό πλαίσιο, την εκφορά «ιδιωτικού θεολογικού λόγου» καθώς και τη διολίσθηση σε μεθόδους χαμηλού επιπέδου κοσμικής δημοσιογραφίας. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα μόλις πριν λίγους μήνες, το Δεκέμβριο του 2014 και τον Ιανουάριο 2015 να ασχοληθεί η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος με το ζήτημα και να εκδώσει σχετική Εγκύκλιο.
2. Προς μια διαδικτυακή κοινωνία;
Πέρα όμως από αυτά, υπάρχουν μελετητές που κάνουν λόγο για αλλαγή στην ανθρωπολογία, αφού μια μικρή συσκευή ενός έξυπνου κινητού τηλεφώνου μπορεί να αποτελεί προέκταση και αχώριστο σύντροφο του ανθρώπου. Κι ακόμη ομιλούν για κοινωνικοποίηση χωρίς τη φυσική παρουσία των ατόμων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Επίσης έχει υποστηριχθεί με επιχειρήματα, ότι δεν μπορεί να χρησιμοποιείται η σύγχρονη οπτικοακουστική τεχνολογία και η τηλεόραση στη μετάδοση του χριστιανικού μηνύματος3. Όμως, η τελευταία θέση φαίνεται να εγκλωβίζει τη δυναμική του ευαγγελικού μηνύματος και να περιορίζει τον τρόπο διάδοσής του με σύγχρονα μέσα. Είναι αληθές, ότι σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αντικατασταθεί η προσωπική σχέση στο έργο του ευαγγελισμού των ανθρώπων, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι τα σύγχρονα τεχνολογικά μέσα είναι πανίσχυρα και καταστροφικά έναντι του θείου λόγου. Αν ο Θεός μίλησε μέσω μιας όνου, στην περίπτωση του Βαλαάμ4, γιατί να μην μπορεί να απευθύνει το μήνυμά του και μέσα από τα σύγχρονα ανθρώπινα τεχνολογικά
επιτεύγματα;
Παρόλα αυτά είναι αληθές ότι, οι αλλαγές που έχουν συντελεσθεί τα τελευταία χρόνια στον τρόπο επικοινωνίας, τη διάδοση της πληροφορίας, της μάθησης, της ψυχαγωγίας και συχνά της εργασίας των ανθρώπων είναι τόσο ραγδαίες που δεν έχουμε προλάβει να τις συνειδητοποιήσουμε και να τις μελετήσουμε σε βάθος. Η συμβολή του διαδικτύου σε όλα τα παραπάνω είναι καταλυτική. Οπότε, πολλοί ομιλούν για «εικονική πραγματικότητα», άλλοι για κατευθυνόμενη πληροφόρηση, άλλοι για διαδικτυακή βία, άλλοι για τεχνολογικό ντετερμινισμό, άλλοι βλέπουν με αισιοδοξία τη χρήση του διαδικτύου, ενώ άλλοι το αντίθετο. Κάθε πλευρά κομίζει τα επιχειρήματά της.
Και όντως τίθενται τεράστια ζητήματα, που συνδέονται με την ενοποίηση του χώρου και τη σμίκρυνση του χρόνου, λόγω των ακαριαίων ταχυτήτων της ηλεκτρονικής τεχνολογίας, αναπτύσσεται ένας νέος τύπος κοινωνίας, η «διαδικτυακή κοινωνία» και μια «νέα οικονομία» εκείνη του πληροφοριακού καπιταλισμού με την παράλληλα ανάπτυξη ενός πολιτιστικού ιμπεριαλισμού5.
Αυτό που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι ότι, η κοινωνία παρουσιάζεται ως ζωντανός οργανισμός και τα τεχνικά δίκτυα ως το νευρικό σύστημα της κοινωνίας. τη συνέχεια το δίκτυοοργανισμός μπορεί να φθάσει, ώστε να γίνει αντικείμενο θρησκευτικής λατρείας6. Παράλληλα υποστηρίζεται ότι, η ψηφιακή τεχνολογία αντί να επιφέρει ενοποίηση της ανθρωπότητος, συμβάλλει στη γένεση νέων ανισοτήτων και αποκλεισμών, εντείνοντας το ψηφιακό χάσμα ανάμεσα στον ανεπτυγμένο και αναπτυσσόμενο κόσμο. Άλλη η εικόνα των κοινωνικών δικτύων και του διαδικτύου στις πλούσιες χώρες του βορρά και άλλη στις χώρες του τρίτου κόσμου. Λ.χ. οι αριθμοί των χρηστών διαφέρουν πολύ ανάμεσα σε χώρες της Ευρώπης αφενός και της Αφρικής αφετέρου.
Το ποσοστό του πληθυσμού που έχει πρόσβαση στο internet στην Αφρική είναι 26,5%, στην Ευρώπη το 70,5%, στην Δανία 96,08% και στην Ελλάδα το 57,83%.
3. Αλληλεπιδράσεις, εξαρτήσεις και εικονική πραγματικότητα
Παρά τις επισημάνσεις για τις αρνητικές συνέπειες από τη χρήση του διαδικτύου, είναι γεγονός ότι, όλες οι ανθρώπινες δραστηριότητες συνδέονται σήμερα με τα κοινωνικά δίκτυα και υποστηρίζονται από αυτά. Διάφοροι εκκλησιαστικοί κύκλοι, ενώ στην αρχή ήταν επικριτικοί για τις επιπτώσεις της χρήσης του διαδικτύου, στη συνέχεια έγιναν οι ενεργότεροι χρήστες. Στην Ελλάδα λειτουργούν επίσημα7 με την ευθύνη Ιερών Μητροπόλεων, Ιερών Μονών, ενοριών, Εκκλησιαστικών Οργανισμών, Εκκλησιαστικών Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων και Εκκλησιαστικών Μ.Μ.Ε περίπου 353 ιστοσελίδες, ραδιοφωνικοί και τηλεοπτικοί σταθμοί, ψηφιακές βιβλιοθήκες κ.ά. Αυτό σημαίνει, ότι το αρχικό ερώτημα εάν όλα αυτά είναι συμβατά με τη μετάδοση του χριστιανικού μηνύματος, έχει απαντηθεί στην πράξη. Εάν σε αυτά προστεθούν εκατοντάδες ιστολόγια διαφόρων χριστιανικών ομάδων ή ιδιωτών, θεολόγων κλπ. ομιλούμε για μια πραγματική διαδικτυακή θεολογική Βαβυλωνία.
Οπότε, χρειάζεται προσοχή στηνποιότητα, τον τρόπο, τα πρόσωπα και τις νοοτροπίες που καλλιεργούνται σε αυτή τη Βαβυλωνία, αλλά και στον πληθωρικό κηρυγματικό λόγο, που όταν δεν συνοδεύεται από ανάλογο βίωμα, εμποδίζει μάλλον παρά συμβάλλει στην εν Χριστώ ζωή, αφού δημιουργείται σύγχυση του νοός. Οι αλληλεπιδράσεις που συντελούνται και οι αλληλεξαρτήσεις που δημιουργούνται ανάμεσα στους χρήστες των κοινωνικών δικτύων, επηρεάζουν τις συμπεριφορές τους στην πραγματική ζωή. Οπότε, η καλή γνώση και κατανόηση των κοινωνικών δικτύων, συμβάλλει και στην κατανόηση των ανθρώπων και του κόσμου8.
Από το άλλο μέρος, γίνεται μεγάλη συζήτηση και τείνει να γίνει αποδεκτό, ότι ζούμε σε μια «εικονική πραγματικότητα». Κι αυτό νοείται με διάφορους τρόπους: Είτε ότι για ορισμένους έχει χαθεί η επαφή με την πραγματικότητα, είτε ότι οι πληροφορίες διαμορφώνονται με βάση κατασκευασμένες εικόνες, είτε ότι θεωρείται το φανταστικό ως πραγματικό, είτε ακόμη ότι προβάλλεται το έλασσον και αποσιωπάται το μείζον. Σε κάθε περίπτωση είναι αληθές ότι, η ανάπτυξη της τεχνολογίας και οι δυνατότητες εξομοίωσης του πραγματικού με το φανταστικό περιβάλλον, μεταξύ άλλων συμβάλλουν στη δημιουργία εικονικής ζωής, εικονικών σχέσεων, εικονικής ελευθερίας, εικονικής αγάπης και εικονικού πολιτισμού.
Μήπως όμως η εικονική πραγματικότητα δεν αφορά μόνο τους θεατές και χρήστες των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης, αλλά επηρεάζει και όσους φέρουν το βαρύ όνομα του χριστιανού και τους οδηγεί σε μορφές «εικονικής αγιότητας»; Διότι πώς να εξηγηθεί το γεγονός ότι μπροστά στην οικονομική κρίση, πολλοί χριστιανοί έχασαν την ελπίδα τους στο Θεό, την οποία προφανώς δεν είχαν, απώλεσαν την εσχατολογική τους προσδοκία και ταυτίσθηκαν πλήρως με το πνεύμα του κόσμου; Πώς να κρίνει κάποιος τη συμπεριφορά όσων κρύβοντας τα πρόσωπά τους πίσω από ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης που αυτοδιαφημίζονται ως χριστιανικά και ορθόδοξα, εκπέμπουν ηλεκτρονική βία, χρησιμοποιώντας ανοίκειες εκφράσεις, απίστευτες συκοφαντίες και εξόφθαλμα ψεύδη προς όσους δεν συμφωνούν μαζί τους;
Κι αναρωτιέται κάποιος: Μπορεί να θυσιάζεται το εκκλησιαστικό ήθος της «συντετριμμένης καρδίας» και της «νήφουσας συνείδησης» στο όνομα του ιεραποστολικού ζήλου; Ποια σχέση μπορεί να έχει η τάση για βίαιη επιβολή και των πιο καλών έστω ιδεών και προθέσεων με το πνεύμα του πράου και ειρηνικού Χριστού, ο οποίος «λοιδορούμενος ουκ αντελοιδόρει και πάσχων ουκ ηπείλει»9;.
4. Η ευθύνη του χρήστη (πομπού και δέκτη)
Το διαδίκτυο είναι ένα μέσο – εργαλείο με όλα τα αρνητικά και θετικά του. Ας σημειωθούν ορισμένα από αυτά: Η διαρκής αναφορά στην ηλεκτρονική δικτύωση, που εν πολλοίς αντικαθιστά την αναφορά του ανθρώπου στο Θεό. Η παθολογική εξάρτηση. Η δημιουργία εικονικής πραγματικότητας. Η οχύρωση πίσω από την ανωνυμία. Η εξατομίκευση της «ψυχαγωγίας». Η μείωση των αποστάσεων. Η εύκολη και χωρίς κόστος πρόσβαση σε βιβλιοθήκες και πληροφορίες. Η αλλαγή στον τρόπο θεώρησης του χώρου και του χρόνου κ.ά. Μήπως όλα αυτά επηρεάζουν και τη θεώρηση του σύγχρονου ανθρώπου; Μήπως δηλαδή οδηγούμαστε σε μια νέα ανθρωπολογία; Τα ερωτήματα αυτά δεν είναι εύκολο να απαντηθούν. Το μέλλον θα δείξει. Προς το παρόν είναι αξιοπρόσεκτα ορισμένα σημεία της απόφασης και της Εγκυκλίου της Ιεράς υνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος της 15ης Ιανουαρίου.
α) Η καλοπροαίρετη απόπειρα ασκήσεως ποιμαντικής εκ μέρους των εφημερίων μέσω διαδικτύου, δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη βιωμα τική σχέση των πιστών με τον εφημέριο στο πλαίσιο της ενορίας.
β) Δεν πρέπει να δίδεται η πλαστή εντύπωση, ότι η επίσκεψη στις ιστοσελίδες αυτές αναπληρώνει τη συμμετοχή στη λατρευτική ζωή, είτε αποτελεί είδος ή εκδήλωση πίστεως.
γ) Τίθεται το θέμα των εκκλησιολογικών πλαισίων τόσο στη λειτουργία ιστοσελίδων όσο και στην εκφορά δημόσιου λόγου από ενορίες, κληρικούς, μοναχούς και άλλους. Επισημαίνεται, ακόμη, η ευθύνη του επιχώριου επισκόπου καθώς και η σχέση και συνεργασία με αυτόν.
δ) Ο εκφερόμενος λόγος δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται από εμπάθεια, διχαστικό πνεύμα, προπαγανδισμό, προσβολή της υπόληψης κληρικού ή λαϊκού, ενώ τονίζεται ότι ό λόγος αυτός δεν είναι απλώς «παράνομος», «ανήθικος» και «αντικανονικός», αλλά αποτελεί «αίρεση».
5. Ένα μήνυμα από την παράδοση των Πατέρων
Ο Αββάς Δωρόθεος (6ος αι.) μιλώντας για τις θεμελιώδεις χριστιανικές αρετές της αγάπης προς το Θεό και της αγάπης προς τον πλησίον, χρησιμοποιεί ένα σχήμα, το παράδειγμα του κύκλου, που θυμίζει τα σύγ χρονα κοινωνικά δίκτυα. Ας υποθέσουμε, γράφει ο όσιος, ότι έχουμε ένα κύκλο που έχει ένα κέντρο. Ο κύκλος είναι ο κόσμος και το κέντρο του κύκλου ο Θεός.
Οι ευθείες γραμμές που ξεκινούν από την περιφέρεια του κύκλου και κατευθύνονται προς το κέντρο είναι οι τρόποι ζωής των αν θρώπων. Οι άνθρωποι όσο πλησιάζουν το Θεό, πλησιάζουν και μεταξύ τους κι όσο απομακρύνονται από το Θεό και στρέφονται προς τα έξω, απομακρύνονται και μεταξύ τους. Και τονίζει, ότι τέτοια είναι η φύση της αγάπης. Όσο προσεγγίζουμε το Θεό με την αγάπη, τόσο ενωνόμαστε δια της αγάπης και με τον πλησίον10.
Η εικόνα αυτή παρουσιάζει με ενάργεια το αλληλένδετο της σχέσης των ανθρώπων με το Θεό και μεταξύ τους. Ενδεχομένως, αυτό αποτελεί ένα εξαιρετικό κριτήριο για την αυθεντικότητα της χρήσης των ψηφιακών μέσων: εάν προάγεται όντως η εγγύτητα με το Θεό και το συνάνθρωπο, τότε η χρήση του μέσου –και του κάθε μέσου πραγματικά καταξιώνεται. Ειδάλλως, οφείλουμε να αναθεωρήσουμε ευρύτερα το κύρος και την αξία κάθε διαδικτυακής πρακτικής μας.
1 Βλ. Ν. Α. Christakis J.H.Fowler, Συνδεδεμένοι: Η εκπληκτική δύναμη των κοινωνικών δικτύων και πως αυτά διαμορφώνουν τη ζωή μας, εκδ. Κάτοπτρο, σ. 2325.
2 Με βάση πρόσφατες έρευνες ποσοστό 6,3% μαθητών ηλικίας 10-14 ετών δηλώνει, ότι άρχισε να ασχολείται με το διαδίκτυο από την ηλικία των πέντε ετών, ενώ το 99,4% των ερωτηθέντων δηλώνει ότι σερφάρει σε αυτό. Βλ. Κώστα Καντούρη, Διαδίκτυο, σερφάροντας από την ηλικία των 5 ετών, εφημ. «Μακεδονία», 25.2.2015.
3 Βλ. Virgilius Vlaescu, Η τηλεόραση και η βιντεοτεχνολογία ως παράγων διαμορφώσεως του ήθους του σύγχρονου ανθρώπου. Ηθική και ποιμαντική προσέγγιση, Διδακτορική Διατριβή, Σμήμα Θεολογίας Α.Π.Θ., Θεσσαλονίκη 2010, σ. 246 κ.ε.
4 Αριθμ. 22,28
5 Κ. Βρύζας, Τεχνολογίες της επικοινωνίας και ανάπτυξη της ανθρώπινης κοινωνίας, Από τη γραφή στα ψηφιακά δίκτυα, εκδ. Βάνιας, Θεσσαλονίκη 2006, σ. 90, 108.
6 Κ. Βρύζας, ὅπ.π., σ. 91.
7 Οι σύνδεσμοι στο διαδίκτυο των εκκλησιαστικών φορέων της Εκκλησίας της Ελλάδος κατανέμονται ως εξής: Ιερές Μητροπόλεις 69, Ιερές Μονές 56, Ενορίες 170, Οργανισμοί της Εκκλησίας 56, Εκπαιδευτικά Ιδρύματα 28, Μ.Μ.Ε 65. πηγή: http://www.orthodoxoschristianismos.com/
8 Βλ. Ν. Α. Christakis J.H.Fowler, Συνδεδεμένοι: Η εκπληκτική δύναμη των κοινωνικών δικτύων και πως αυτά διαμορφώνουν τη ζωή μας, εκδ. Κάτοπτρο, σ. 53 κ.ε.. Γ. Ι. Μαντζαρίδη, Καινοτομία και παράδοση, έκδ. Ι.Μ.Μ.Βατοπαιδίου, Άγιον Όρος 2014, σ. 104
9 Α΄ Πέτρ. 2,23
10 Αββά Δωροθέου, Διδασκαλία, 6,9,PG 88, 1696BD· βλ. επίσης Αββά Δωροθέου, Έργα Ασκητικά, εκδ. Ετοιμασία, Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Καρέας 2000, σ.203.
Ο Πρωτ. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης είναι Καθηγητής του Τμήματος Θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης
Η/Υ ΠΗΓΗ:
Εκκλησία της Κύπρου: 11 Μαϊου 2016
