Τετάρτη απόγευμα βρίσκομαι στην περιοχή Νέου Φαλήρου. Βλέπω μια κυρία με ένα παλληκάρι αυτιστικό να με σταματούν. Το παλληκάρι επέμενε να καθίσει μπροστά- κάθισε και του φόρεσα τη ζώνη ασφαλείας. Μου είπαν τον προορισμό τους και ξεκίνησα.
Κοίταξα από τον καθρέφτη την κυρία- τα μάτια της μου φάνηκαν θλιμμένα. Ήθελα κάτι να της πω, έτσι για να την παρηγορήσω, όμως δεν έβρισκα τι: είχε σταματήσει το μυαλό μου κοιτάζοντας αυτό το όμορφο παλληκάρι.
Κάποια στιγμή εκείνο κάτι προσπάθησε να μου πει, όμως δεν κατάλαβα κι έτσι ρώτησα την κυρία. Μου είπε πως ήθελε μουσική. Άνοιξα το ραδιόφωνο, για να του κάνω το χατήρι. Τη ρώτησα:
-Είστε η μητέρα του;
-Ναι, μου απάντησε.
-Έχετε άλλα παιδιά; συνέχισα εγώ.
-Όχι, ένα τον έχω.
Αρχίσαμε να μιλάμε με μισόλογα, για να μην κατα¬λάβει το παλληκάρι τι λέμε.
Λοιπόν, το παιδί αυτό ήταν ο καρπός μιας αγάπης, που δυστυχώς έσβησε πολύ γρήγορα, με τη γέννηση του. Όταν βρέθηκαν αντιμέτωποι στο πρόβλημα, ο σύζυγος έριξε την ευθύνη στη μητέρα, μάζεψε τα πράγματα του και έφυγε από το σπίτι. Ήταν αδύναμος, για να σηκώσει τέτοιο βάρος, μα και συνάμα ανεύθυνος. Άφησε τη σύζυγο του να ανέβει μόνη το Γολγοθά της• ο δρόμος μακρύς και ο πόνος δυσβάστακτος! Σκέφτηκα πως σ\ αυτό το δύσβατο και οδυνηρό δρόμο μόνο ο Θεός μπορεί να σταθεί αληθινός βοηθός και συμπαραστάτης.
-Γλυκιά μου, της είπα, σ’ αυτόν τον Γολγοθά μόνο ο Θε¬ός μπορεί πραγματικά να σε βοηθήσει. Καλό θα είναι να πη¬γαίνεις με το παιδί σου να εκκλησιάζεσαι και να κοινωνείς. Επίσης, να ψάξεις να βρεις έναν καλό Πνευματικό, να ακου¬μπήσεις την ψυχούλα σου και να απαλύνεις τον πόνο σου…
-Έχετε δίκιο! αυτό δεν το σκέφθηκα καθόλου- για να είμαι ειλικρινής, είχα θυμώσει με τον Θεό, γι’ αυτό που μου έκανε.
-Καλή μου, αν το ψάξεις πιο βαθιά, θα ανακαλύψεις την αιτία αυτού του γεγονότος. Και τότε θα δικαιώσεις τον Θεό, γιατί ο Θεός δεν είναι άδικος ούτε τιμωρός. Ο Θεός είναι όλος μια αγκαλιά αγάπης. Τα δικά μας λάθη πληρώ¬νουμε, τα δικά μας λάθη μας τιμωρούν.
Στη συνέχεια μου μίλησε για το κακό που συνέβη στον πρώην σύζυγο της. Παντρεύτηκε ξανά, έκανε άλλα δύο παιδιά, και τα δύο αυτιστικά. Σκέφτηκα πως μπορεί να ήταν τιμωρία από τον Θεό, επειδή μας εγκατέλειψε- όμως, σας μιλώ ειλικρινά, τον λυπάμαι. Τον παρότρυνα να πάει να κάνει εξετάσεις να δει τι φταίει. Πράγματι, πήγε στο γιατρό, έκανε εξετάσεις και τα αποτελέσματα έδειξαν πως ο ίδιος είχε το πρόβλημα.
-Είδες, λοιπόν, ότι υπήρχε πρόβλημα και ότι δεν φταίει ο Θεός;
-Ήρθε και μου ζήτησε συγγνώμη, που μας εγκατέ¬λειψε, που μας φέρθηκε τόσο άνανδρα… Και μου ζήτησε να τον γνωρίσω στο παιδί μου. Όμως είναι πλέον πολύ αργά. Το παιδί μου δεν τον γνωρίζει για πατέρα, γιατί δεν τον έχει δει ποτέ. Ούτε ποτέ του μίλησα για τον πατέρα του. Οπότε δεν μπορώ ξαφνικά να του εμφανίσω έναν πατέρα από το πουθενά! Άλλωστε έχω συνηθίσει στη μοναξιά μου. Έναν άνδρα γνώρισα- τον αγάπησα, τον παντρεύτηκα και εκεί έμεινα- δεν έβαλα κανέναν άλλον δίπλα μου, αφο¬σιώθηκα στο παιδί μου.
-Πολύ καλά έκανες, που δεν έβαλες άλλον άνδρα στη ζωή σου και αφοσιώθηκες μόνο στο παιδί σου! Όμως, αν βάλεις τον Θεό στη ζωή σου, ο σταυρός σου θα γίνει πολύ πιο ελαφρύς, γιατί δίπλα σου θα στέκει ο Εσταυρω¬μένος και Αναστημένος Κύριος, ο Παντοδύναμος, ο στορ¬γικός Πατέρας, που μας αγαπά όσο κανείς, αφού πόνεσε πάνω στο Σταυρό κι έχυσε το αίμα Του για τη δικιά μας σωτηρία…
Σε θαυμάζω, καλή μου κυρία, που έχεις θυσιαστεί στο βωμό της αγάπης και της μητρότητας!
Από το βιβλίο: «Ταξιδεύοντας στα τείχη της πόλης», της Μακαριστής μοναχής Πορφυρίας.
ΑΘΗΝΑ 2010
Κεντρική διάθεση Νεκτάριος Δ. Παναγόπουλος.