Του Οσίου Πατρός ημών Νικοδήμου του Αγιορείτου.
Τω αυτώ μηνί (Ιουλίω) ΙΖ΄, μνήμη της Αγίας και καλλινίκου Μάρτυρος Μαρίνης.
* Επιπρέπει σοι, πως αν είποις, Μαρίνα,
Σών αιμάτων έρευθος, L ξίφει χέεις.
Εβδομάτη δεκάτη Μαρίναν κτάνε φάσγανον οξύ.
Αύτη εκατάγετο μεν από ένα χωρίον της Πισσιδείας, ήτον δε θυγάτηρ μονογενής, Αιδεσίου τινός ιερέως των ειδώλων, κατά τους χρόνους Κλαυδίου Καίσαρος εν έτει σο΄ [270]. Όταν δε έγινε δώδεκα χρόνων, απέθανεν η μήτηρ της. Όθεν παρεδόθη η Αγία από τον πατέρα της εις μίαν γυναίκα, και επαρακάλει τον Θεόν να την αξιώση της των Χριστιανών πίστεως, την οποίαν εδιδάσκετο από μερικούς Χριστιανούς, οπού ευρίσκοντο εις το ειρημένον χωρίον. Όταν δε έγινε δεκαπέντε χρόνων, τότε επόθησεν η Αγία να μαρτυρήση διά την του Χριστού αγάπην. Όθεν μαθών δι’ αυτήν ο ηγεμών Ολύμβριος, έστειλε και την επίασε, και την έβαλεν εις φυλακήν. Αφ’ ου δε επέρασαν μερικαί ημέραι, εύγαλεν αυτήν από την φυλακήν, και επαράστησεν εις το κριτήριόν του. Βλέπωντας δε αυτήν, όλος έμεινεν εκστατικός διά την ωραιότητά της. Ερωτηθείσα δε από αυτόν, πως ονομάζεται, και ποίαν τύχην και κατάστασιν έχει, απεκρίθη η Αγία. Μαρίνα ονομάζομαι, της Πισσιδείας είμαι γέννημα και θρέμμα, και το του Κυρίου μου Ιησού Χριστού επικαλούμαι όνομα. Όθεν επειδή δεν έστερξε να αρνηθή τον Χριστόν, επρόσταξεν ο ηγεμών να εξαπλωθή κατά γης, και να καταξεσχισθή άσπλαγχνα με ραβδία. Όθεν τούτου γενομένου, η γη εκοκκίνισεν από το πολύ αίμα οπού έτρεξεν. Έπειτα επρόσταξε να κρεμασθή η Αγία, και να ξεσχίζεται το σώμά της εις πολλήν ώραν, και μετά ταύτα έβαλεν αυτήν εις την φυλακήν. Έγινε δε εκεί σεισμός μεγάλος, ώστε οπού εσαλεύθη η φυλακή, και ιδού ευγήκεν από ένα μέρος της φυλακής ένας δράκων, ο οποίος συρόμενος κατά γης, έκαμνεν ένα φοβερόν συρισμόν, και εφάνη ότι έχυσε φωτίαν τριγύρω εις την Αγίαν. Επειδή δε η Αγία εφοβήθη πολλά, και έγινε σύντρομος διά την θεωρίαν ταύτην, προσηύχετο εις τον Θεόν. Όθεν ο φοβερός εκείνος δράκων μεταβληθείς, εφαίνετο ωσάν ένας μαύρος σκύλος. Η δε Μάρτυς αρπάσασα τούτον από τας τρίχας, και ευρούσα εκεί ένα σφυρί ερριμμένον, έδειρεν αυτόν εις την κεφαλήν και εις την ράχιν, και τελείως αυτόν εταπείνωσε.
Επειδή δε μερικοί εναντιόνονται λέγοντες, ότι τα πνεύματα και οι δαίμονες, δεν είναι δυνατόν να πάθουν κανένα σωματικόν πάθος, ως άϋλα και ασώματα, τούτου χάριν υποσημειώ ενταύθα ελληνιστί, εκείνα οπού ευρίσκονται γεγραμμένα εις τον κατά πλάτος ελληνικόν Βίον της Αγίας, άπερ έχουσιν ούτω· «Kαι θαυμαστόν ουδέν, ει πνεύμα ων (ο δαίμων δηλαδή) κρατείται, και τάλλα πάσχει ως ανδράποδον. Την μεν γάρ, (Αγίαν Μαρίναν) τω του κρείττονος έρωτι και τη αποστάσει των γηΐνων, εις άϋλον τάξιν μεταβεβηκυίαν, εικός δώρον ειληφέναι παρά Θεού τοσούτον δύνασθαι. Εκείνον δε, (τον δαίμονα) πεφυκέναι πάσχειν δεόντως, και των αλγεινών έχειν αίσθησιν, εις ύλην άνωθεν ρεύσαντα, και σωματικής παχύτητος ερασθέντα και αναπλησθέντα. Ον γαρ σωμάτων αιρούσιν ηδοναί, και πάθη σωμάτων αιρούσι. Kαι αδύνατόν τινα πεφυκέναι θατέρου των εναντίων αίσθησιν έχειν, θατέρου δε μή. Άπας γαρ τις προς τα τοιαύτα επίσης έχων οράται. Kαι ουκ έστιν, όπου διαπίπτων ο λόγος ευρίσκεται. Όθεν κακείνος (ο δαίμων δηλαδή) υλαίος γενόμενος, πάσχει πρίν, ή τι δράσαι κακόν. Kαι απαγορεύει του λοιπού δι’ αυτού προσιέναι, έργω διδαχθείς, όσην μεν παρά Χριστού περιβέβληνται δύναμιν, οι γνησίως ηκολουθηκότες αυτώ. Όσην δε πάλιν εκείνος την ασθένειαν έχει, τραχηλιάσας κατά του πεποιηκότος, και αποστάτης γενόμενος».
Έφη δε και ο Σιναΐτης Γρηγόριος περί των δαιμόνων· «Nόες όντες ποτέ και αυτοί, και της αϋλίας εκείνης και λεπτότητος εκπεσόντες, υλικήν τινα παχύτητα έκαστος κέκτηται, κατά την έξιν ή ενέργειαν σωματούμενος, ην ενεργών πεποίωται» (κεφ. ρκγ΄, εν τη Φιλοκαλία).
[Γ349]
Μετά ταύτα εφέρθη η Αγία εις δευτέραν εξέτασιν, και μένουσα στερεά εις την του Χριστού πίστιν, καίεται με αναμμένας λαμπάδας, και βάλλεται κατακέφαλα μέσα εις ένα αγγείον γεμάτον από νερόν. Αβλαβής δε φυλαχθείσα, ετράβιξεν εις την πίστιν του Χριστού πολλούς απίστους, οι οποίοι απεκεφαλίσθησαν και έλαβον τους στεφάνους της αθλήσεως. Όθεν θυμωθείς ο ηγεμών, απέκοψε την αγίαν αυτής κεφαλήν. Τελείται δε η αυτής Σύναξις μέσα εις τον Άγιον Μηνάν. (Τον κατά πλάτος Βίον αυτής όρα εις την Καλοκαιρινήν.)
Σημείωσαι, ότι εις την Αγίαν Μαρίναν λόγον ελληνικόν έχει Γρηγόριος Πατριάρχης Kωνσταντινουπόλεως ο Kύπριος, ου η αρχή· «Kαι την Εκκλησίαν άρα, ης ο Χριστός κεφαλή», σωζόμενον εν τη Μεγίστη Λαύρα και εν τη Ιερά Μονή του Παντοκράτορος. Εν δε τη Μεγίστη Λαύρα και εν τη Ιερά Μονή των Ιβήρων σώζεται ο ελληνικός Βίος αυτής, ου η αρχή· «Ουδέν ούτως ηδύνει και καθιλαρύνει ψυχήν». Εν δε τη ρηθείση Λαύρα και άλλο Μαρτύριον αυτής σώζεται, ου η αρχή· «Η της αναστάσεως του Kυρίου ημών Ιησού Χριστού χάρις».
*
* Μνήμη των Αγίων Μαρτύρων Σπεράτου και Βηρονίκης.
* Σύν αίμασι Σπεράτε τοις εξ αυχένος,
Αίμα τραχήλου μιγνύει Βηρονίκη.
*
* Ο Άγιος Ευφράσιος Επίσκοπος Ιωνοπόλεως, εν ειρήνη τελειούται.
* Ευφράνας Ευφράσιε τοις έργοις Λόγον,
Χαίρων πορεύου την προς ουρανόν τρίβον.
Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς.
• * *
•
(Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου” Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Εκδόσεις Δόμος, 2005)
Υμνολογική εκλογή.
Απολυτίκιον. Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον. Γερασίμου.
Μνηστευθείσα τω Λόγω Μαρίνα ένδοξε, των επιγείων την σχέσιν πάσαν κατέλιπες, και ενήθλησας λαμπρώς ως καλλιπάρθενος’ τον γαρ αόρατον εχθρόν, κατεπάτησας στερρώς, ωφθέντα σοι αθληφόρε. Και νυν πηγάζεις τω κόσμω, των ιαμάτων τα χαρίσματα.
Αφού έλαβες σαν μνηστήρα σου τον Λόγο Χριστό, και εγκατέλειψες κάθε επίγεια σχέση, ένδοξη μάρτυς Μαρίνα, σαν καλή παρθένος αγωνίσθηκες και νίκησες τον αγώνα της αρετής και του μαρτυρίου, διότι τον αόρατο εχθρό τον ενίκησες με δύναμη, όταν σου παρουσιάσθηκε, αθληφόρε. Και τώρα χαρίζεις στον κόσμο πλούσια σαν πηγή που τρέχει τα χαρίσματα των ιαμάτων.
Κοντάκιον. “Ήχος γ’. Η Παρθένος σήμερον.
Παρθενίας κάλλεσι, πεποικιλμένη παρθένε, μαρτυρίου στίγμασι, στεφανωθείσα Μαρίνα, αίμασιν, αθλητικοίς τε ρεραντισμένη, θαύμασι, καταλαμφθείσα των ιαμάτων, ευσεβώς Μάρτυς εδέξω, βραβεία νίκης της σης αθλήσεως.
Στολισμένη με τα κάλλη της παρθενίας, παρθένε, στεφανωμένη με τα στίγματα του μαρτυρίου, Μαρίνα, ραντισμένη με το αίμα του μαρτυρίου σου, λαμπρή με τα θαύματα των ιαμάτων ευσεβώς, δέχθηκες τα βραβεία βια τη νίκη στους αγώνες σου.
Ο Οίκος.
Τω νυμφίω Χριστώ, έρωτι της καρδίας σου, από βρέφους σεμνή πυρποληθείσα, έδραμες, δορκάς ως διψώσα πηγαίς άειρρύτοις, Παρθενομάρτυς’ και τη αθλήσει δε σαυτήν συντηρήσασα, εν τω αφθάρτω όντως του Κτίστου σου, νύμφη ευκλεής, θαλάμω έφθασας εστολισμένη, πεποικιλμένη, στεφανηφόρος, νικητής, λαμπαδηφόρος, ευθαλής, αφθάρτου νυμφώνος τυχούσα, και δεξαμένη ως χρυσίον, βραβεία νίκης της σης αθλήσεως.
Ετρεξες σαν διψασμένο ζαρκάδι προς τις πηγές που τρέχουν αδ΄διάκοπα, πίσω από τον Νυμφίο Χριστό, όταν πυρπολήθηκες από την θερμή αγάπη της καρδιάς σου προς Αυτόν από βρέφος, σεμνή παρθενομάρτυς, και αφού συνετήρησες τον εαυτό σου με τον αγώνα, έφθασες πράγματι Νύμφη ένδοξη και στολισμένη στον άφθαρτο θάλαμο του Κτίστου σου, στεφανωμένη, νικήτρια, με λαμπάδα αναμμένη, ακμαία, αφού επέτηχες τον αιώνιο νυμφώνα’ και δέχθηκες σαν καθαρό χρυσάφι τα βραβεία της νίκης για τους αγώνες σου.
Δόξα. Ήχος πλ. β’.
Αθλητικήν οδεύσασα οδόν, προγονικήν εξέφυγες βουλήν, Μαρίνα πανσεβάσμιε’ και ως μεν παρθένος φρονίμη, λαμπαδηφόρος εισήλθες, εις τας αυλάς του Κυρίου σου’ ως δε Μάρτυς ανδρεία, χάριν έλαβες, απελαύνειν πάσαν νόσον εξ ανθρώπων. Άλλα και ημάς τους υμνούντάς σε, ψυχικών αλγηδόνων ελευθέρωσον, ταις προς θεόν ικεσίαις σου.
Βάδισες την οδό της αθλήσεως και ξέφυγες έτσι την καταδικαστική απόφαση για το αμάρτημα των προγόνων μας, Μαρίνα πανσεβάσμια. Έτσι, σαν φρόνιμη παρθένος εισήλθες με αναμμένη τη λαμπάδα σου στις αυλές του Κυρίου σου, δυλαδή στη βασιλεία Του, και σαν μάρτυρας ανδρεία, έλαβες τη χάρη νααπομακρύνεις κάθε ασθένεια από τους ανθρώπους. Αλλά και εμάς που σε υμνούμε ελευθέρωσέ μας από κάθε ψυχική ασθένεια με τις ικεσίες σου προς τον Θεό.
Απόδοση, Ελένη Χρήστου.
