1. Πέθανε ένας Δεσπότης και πήγε στον Παράδεισο. Εκεί του έγινε θερμότατη υποδοχή. Δεν ξανάγινε τέτοια υποδοχή. Τα ‘χασαν οι άγιοι. Και ρωτάνε τους αγγέλους:
-Τι συμβαίνει; Πώς τέτοιο πανηγύρι;
Και πήραν την απάντηση:
-Πρώτη φορά ήρθε Δεσπότης στον Παράδεισο. Να μην πανηγυρίσουμε;
2. Το ανωτέρω δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Ο Παράδεισος είναι γεμάτος από αγίους Ιεράρχες και πλήθος άλλων, που κοπίασαν επί γης, χάριν του Κυρίου. Ωστόσο κάτι υπαινίσσεται το ανέκδοτο αυτό. Ότι το υψηλότατο αξίωμα της αρχιεροσύνης (και της ιεροσύνης) σχετίζεται με βαρύτατες ευθύνες. Και όποιοι το αποδέχονται, επιφορτίζονται και τις ευθύνες του. Και τι ευθύνες!…
Αρχίμ. Βασίλειος Μπακογιάννης από το βιβλίο του << Ποίμενε τα πρόβατά μου >>.
