Το Μεσολόγγι βρίσκεται στα νοτιοδυτικά του μεγαλύτερου νομού της χώρας μας, της Αιτωλοακαρνανίας, στην είσοδο του Πατραϊκού Κόλπου, ανάμεσα στις αρχαίες Καλυδώνα, Πλευρώνα και Αλίκυρνα, καθώς επίσης, μεταξύ των εκβολών των ποταμών Ευήνου και Αχελώου. Είναι δε -για ιστορικούς κυρίως λόγους- πρωτεύουσα του νομού, αν και με μόλις 13.000 μόνιμους κατοίκους (που αυξάνονται κατά 3-4 χιλιάδες όταν έρχονται οι φοιτητές) είναι μικρότερο από το Αγρίνιο.
Λίγα λόγια για την Ιστορία του.
Το Μεσολόγγι μετράει Ιστορία μόλις πέντε αιώνων, όταν γύρω στα 1500 αρχίζει να κατοικείται από Δαλματούς ψαράδες. Ιστορικά κείμενα της εποχής το αναφέρουν
σαν οικισμό ψαράδων (Mezzolaghi = μέσα στις λίμνες) και καταφύγιο πειρατών.
Κατά μια άλη εκδοχή, Μεσολόγγι = τόπος μεταξύ δύο λόγγων – δασών.
Γρήγορα, το μικρό αυτό ψαροχώρι αναπτύσσεται αρκετά και στις αρχές του 17ου
αιώνα συναλλάσσεται εμπορικά με όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό, διαθέτει 50 μεγάλα πλοία, το πρώτο ναυπηγείο στη χώρα και υποπροξενεία σε αρκετές ευρωπαϊκές πόλεις, ενώ παρουσιάζει μεγάλη πνευματική ανάπτυξη.
Οταν ξεσπάει η Επανάσταση, ο δρόμος για να καταπνιγεί αυτή στη Δυτική Στερεά Ελλάδα περνάει από το Μεσολόγγι, το οποίο έχει επαναστατήσει και οχυρωθεί στις
20 Μαΐου 1821. Μάλιστα, ο Μαυροκορδάτος το επιλέγει για έδρα της «Δυτικής Χέρσου Ελλάδος».
Η πρώτη πολιορκία της πόλης αρχίζει τον Οκτώβριο του 1822. Τον Αύγουστο της επόμενης χρονιάς, ο Μουσταφά Πασάς και ο Ομέρ Βρυώνης αποκλείουν το Μεσολόγγι από στεριά και θάλασσα, τον Νοέμβριο όμως αναγκάζονται να λύσουν τον κλοιό ύστερα από μάχη με τους αποκλεισμένους.
Η δεύτερη πολιορκία αρχίζει τον Απρίλιο του 1825 από τον Κιουταχή και 40.000 στρατό. Η πολιορκία επεκτείνεται από τη στεριά προς τη μεριά της λιμνοθάλασσας, ενώ τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς περί τα 150 πλοία του στόλου του Ιμπραήμ κλείνουν και τον Πατραϊκό, με αποτέλεσμα τον αποκλεισμό του ανεφοδιασμού της πόλης. Επί ένα χρόνο οι αποκλεισμένοι εξαντλούν όλα τα αποθέματα ψυχικής δύναμης, αλλά και κάθε όριο πείνας και δίψας. Κι έτσι αποφασίζουν να κάνουν την
Εξοδο. Αποφασίζουν να βγουν ηρωικά και τελικά να θυσιαστούν τη νύχτα του Λαζάρου, ξημερώματα της Κυριακής των Βαΐων. Το ημερολόγιο γράφει 10 Απριλίου 1826.
Η πόλη καταστρέφεται σχεδόν ολοκληρωτικά, για να ξαναχτιστεί το 1829.
Από το Μεσολόγγι κατάγονται -μεταξύ άλλων- οι πρωθυπουργοί Σπυρίδων και Χαρίλαος Τρικούπης, οι ποιητές Κωστής Παλαμάς και Γεώργιος Δροσίνης, ενώ με την πόλη έχει συνδεθεί και το όνομα του μεγάλου Αγγλου ποιητή και φιλέλληνα Λόρδου Βύρωνα, που συμμετείχε στην άμυνα της πόλης κατά τον αποκλεισμό.
Το Μεσολόγγι με Νομοθετικό Διάταγμα του 1936 πήρε και επίσημα τον τίτλο της Ιερής Πόλης, οπότε και ορίστηκε η Κυριακή των Βαΐων ως ημέρα εορτασμού της επετείου της Εξόδου.
Κείμενο: Κυριακή Βασσάλου.
ΠΗΓΗ
http://trans.kathimerini.gr
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ
Η Ηρωική έξοδος του Μεσολογγίου αποτελεί ίσως την κορυφαία και την πιο συγκινητική στιγμή του Αγώνα της Εθνικής μας παλιγγενεσίας. Η έξοδος ήταν η κατάληξη ενός άνισου με όρους αριθμητικής σύγκρισης, αγώνα μεταξύ αναρίθμητων Τούρκων και λιγοστών Ελλήνων και φιλελλήνων υπερασπιστών της ιερής πόλης του Μεσολογγίου.
Η θυσία του Μεσολογγίου που επί 12 ολόκληρους μήνες αντιστάθηκε ηρωικά, προώθησε το ελληνικό ζήτημα, όσο καμιά άλλη ελληνική νίκη: πλημμύρισε τους άλλους Έλληνες και τους Ευρωπαίους με αισθήματα θαυμασμού για τους άνδρες της φρουράς και τον ηρωικό πληθυσμό του Μεσολογγίου. Πραγματικά. Σπάνια συναντά κανείς στις σελίδες της ιστορίας, παραδείγματα παρόμοιας υπεράνθρωπης ψυχικής αντοχής. Οι φλόγες του Μεσολογγίου και η συνειδητή θυσία των αγωνιστών, θέρμαναν τις καρδιές των πολιτισμένων λαών και τους ξεσήκωσαν σε μία αληθινή σταυροφορία για την απελευθέρωση του ελληνικού έθνους.
Ο εθνικός μας ποιητής ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ , εμπνεύστηκε το κορυφαίο έργο της ποίησης του, τους «Ελευθέρους Πολιορκημένους», από τον αγώνα των εγκλωβισμένων στο Μεσολόγγι και την ηρωική τους έξοδο, παρουσιάζοντας τους αγωνιστές να φτάνουν στο επίπεδο σχεδόν της «αγιοποίησης», μέσα από τον διαρκή αγώνα για την ελευθερία και τη διατήρηση της αξιοπρέπειάς τους. Πολύ χαρακτηριστικά αφήνει να διαφανεί ένα ανυπέρβλητο εθνικό και ανθρωπιστικό μήνυμα από τη θυσία των μαρτύρων της Εξόδου: η προσήλωση στο χρέος της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας είναι αυτή που καταξιώνει τον άνθρωπο ως ανώτερη ύπαρξη, επιβεβαιώνοντας το ηθικό του βάθος και τη δυνατότητα για την προσέγγιση της αυτοσυνειδησίας.
Σήμερα που οι λέξεις ΕΘΝΟΣ και ΠΑΤΡΙΔΑ τείνουν να μπούν στο περιθώριο, καθώς το παγκόσμιο αρχίζει να υπερκαλύπτει το εθνικό, ως Έλληνες, οφείλουμε να σκεπτόμαστε το εθνικό και ιστορικό μας χρέος απέναντι στους προγόνους μας, έχοντας ως οδηγό ζωής στην ψυχή μας τους μάρτυρες της Εξόδου του Μεσολογγίου.
Η ιστορική αυτή επέτειος, όπως άλωστε και κάθε επέτειος, πρέπει να είναι αφορμή για να βγάλουμε μερικά χρήσιμα συμπεράσματα για το παρόν και το μέλλον της εθνικής μας ιστορίας. Πρέπει να αναζητήσουμε, πόσο μέλλον έχει το παρελθόν μας, και πόσο σημαντικό είναι για μας, σήμερα να το αναδείξουμε και να το προστατεύσουμε, όχι ως μουσειακό είδος αλλά ως ζώσα πραγματικότητα, ως πρότυπο προς μίμηση.
Όλες οι μορφές αυτοεπιβεβαίωσης συνδέονται με μία έντονη ανάγκη συνέχειας. Είναι η αναγκαιότητα να ενταχθεί σε μια συνέχεια η οποία βυθίζει τις ρίζες της σ’ένα απόμακρο παρελθόν, οπότε μπορεί έτσι καλύτερα να εγγυηθεί πώς έχει και μέλλον. Μέλλον έχει μόνο όποιος κατορθώνει να είναι ελεύθερος μέσα σε ένα κόσμο
που επικρατεί το δίκαιο του ισχυρότερου.
Ίσως όλα αυτά να ακούγονται κοινότυπα και να θεωρούνται αυτονόητα. Σε καιρό όμως ειρήνης και ελευθερίας, η υπόμνηση των αυτονοήτων εξασφαλίζει το υπέρτατο
αυτονόητο αγαθό, την ίδια τη ζωή και τις αξίες της.
Έχοντας κατά νου , το εθνικό και ανθρωπιστικό μήνυμα της Εξόδου, ας το κάνει ο καθένας μας οδηγό για την καθημερινή του ζωή. Η ηθική και εθνική ελευθερία
είναι τα προαπαιτούμενα της αξιοπρέπειας που δυστυχώς τόσο λείπει από τις συμπεριφορές της εποχής μας.
Νικόλαος Σπανάκος
Αντιπλοίαρχος Λ.Σ.
Κεντρικού Λιμεναρχείου Πατρών
ΠΗΓΗ