Το Αποστολικόν Ανάγνωσμα της Θείας Λειτουργίας.
Προς Γαλάτας επιστολή Παύλου: ΣΤ. 11 – 18.
Αδελφοί, ίδετε πηλίκοις υμίν γράμμασιν έγραψα τη εμή χειρί. Όσοι θέλουσιν ευπροσωπήσαι εν σαρκί, ούτοι αναγκάζουσιν υμάς περιτέμνεσθαι, μόνον ίνα μή τω σταυρώ του Χριστού διώκωνται. Ουδέ γάρ οι περιτετμημένοι αυτοί νόμον φυλάσσουσιν, αλλά θέλουσιν υμάς περιτέμνεσθαι, ίνα εν τη υμετέρα σαρκί καυχήσωνται. Εμοί δέ μή γένοιτο καυχάσθαι, ει μή εν τω σταυρώ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δι’ ού εμοί κόσμος εσταύρωται καγώ τω κόσμω. Εν γάρ Χριστώ Ιησού ούτε περιτομή τι ισχύει ούτε ακροβυστία, αλλά καινή κτίσις. Και όσοι τω κανόνι τούτω στοιχήσουσιν, ειρήνη επ’ αυτούς και έλεος, και επι τον Ισραήλ του Θεού.
Του λοιπού, κόπους μοι μηδείς παρεχέτω’ εγώ γάρ τα στίγματα του Κυρίου Ιησού εν τω σώματί μου βαστάζω.
Η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού μετά του πνεύματος υμών, αδελφοί. Αμήν.
Απόδοση.
Αδελφοί, προσέξτε με πόσο μεγάλα γράμματα σας γράφω τώρα με το ίδιο μου το χέρι. Όσοι θέλουν ν’ αποκτήσουν καλή φήμη στους αν¬θρώπους, αυτοί προσπαθούν να σας υποχρεώσουν να περιτέμνεστε, με μόνο στόχο να μην καταδιώκονται από τους Ιουδαίους εξαιτίας του σταυρού του Χριστού. Άλλωστε ούτε κι αυτοί που επιμένουν στην περιτομή τηρούν το νόμο. Απλώς θέλουν να περιτέμνεστε εσείς, για να καυχηθούν που σας κατάφεραν να το κάνετε. Όσο για μένα, δε θέλω άλλη αφορμή για καύχηση εκτός από το σταυρό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, το σταυρό που πάνω του πέθανε ο κόσμος για μένα κι εγώ για τον κόσμο. Γιατί για όσους ανήκουν στον Ιησού Χριστό δεν έχει καμιά σημασία ούτε το να κάνεις περιτομή ούτε το να μην κάνεις, αλλά όλοι είναι νέα δημιουργήματα του Θεού. Κι όσοι ακολουθούν αυτή την πορεία, θα έχουν την ειρήνη και το έλεος του Θεού μαζί τους, αυτοί κι όλος ο λαός του Θεού.
Στο εξής ας μη μου δημιουργεί κανένας προβλήματα. Αρκετά έχω πάθει για τον Ιησού, όπως δείχνουν τα σημάδια στο σώμα μου.
Η χάρη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού εύχομαι να είναι μαζί σας, αδελφοί μου. Αμήν.
Επιμέλεια κειμένου, Ιωάννης Τρίτος.
ΚΥΚΝΟΣ ΚΑΙ ΓΕΡΑΝΟΣ
«Εν γαρ Χριστώ Ιησού, ούτε περιτομή τις ισχύει ούτε ακροβυστία, αλλά καινή κτίσις»
Η ανωτέρω φράσις, αγαπητοί, είναι μία από τας πλέον σοβαράς δηλώσεις εις τας οποίας προέβη ο Απόστολος Παύλος. Έβλεπεν ότι οι Ιουδαίοι έδιδαν πολλήν προσοχήν εις τους τύπους και τα σύμβολα. Και ο Απόστολος εγνώριζεν ότι αυτά ήσαν όλα σκιαί και αλληγορίαι. Αλλού ήταν η ουσία. Εις την ψυχήν, εις την ηθικήν αναγέννησιν. Γι’ αυτό εις το σημερινόν ανάγνωσμα διατυπώνει αυτήν την σοβαράν και ρωμαλέαν ιδέαν. Εις τας σχέσεις μας με τον Χριστόν, λέγει, ούτε η περιτομή έχει δύναμιν ούτε η ακροβυστία. Σημασίαν έχει η νέα κτίσις, δηλαδή η εκ του σταυρού εκπηγάζουσα αναγέννησις. Το θέμα είναι πολύ σοβαρόν, και δι’ αυτό θα πρέπη να το εξετάσωμεν βαθύτερα.
1. Ο παλαιός κόσμος.
Από τότε που ο άνθρωπος επανεστάτησε κατά του Θεού και εξεδιώχθη από τον παράδεισον, επήρε λανθασμένον δρόμον και οδηγήθηκε σε τόπους επικινδύνους. Έχασε την έννοιαν του αληθινού Θεού. Ελάτρευσε τα είδωλα. Διεστράφη μέσα του η ιδέα της αρετής. Δεν ημπορούσε να καταλάβη τι είναι καλόν και τι κακόν. Έπεσε μέσα στο βάραθρο της αμαρτίας και της πλάνης. Έγινε σκλάβος του κακού.
Λαχταρούσε να βρη τον δρόμο της σωτηρίας, μα δεν μπορούσε. Διψούσε, αλλά δεν υπήρχε νερό. Υπετάγη εις τα πάθη του. Από το ύψος της θέσεως που τον είχε θέσει ο Θεός, ευρέθηκε στο χάος. Πληγωμένος. Δέσμιος. Δυστυχής.
2. Τύποι και σύμβολα.
Μέσα σ’ αυτήν την κατάστασιν μόνον ένα φωτάκι υπήρχε. Η Ιουδαική θρησκεία. Ήτο όμως απλώς φωτάκι, δεν ήτο το ΦΩΣ. Ήταν βέβαια αληθινή θρησκεία, αλλά όχι πλήρης. Εκινείτο μέσα σε τύπους που προετύπωναν μίαν μελλοντικήν πραγματικότητα, η οποία θα ήρχετο με την εμφάνισιν του Χριστού. Παρουσίαζε σύμβολα τα οποία απλώς απεικόνιζαν την χριστιανικήν αλήθειαν, η οποία έπειτα από αιώνας θα ήρχετο να φωτίση τον κόσμον. Οι τύποι αυτοί δεν είχαν την δύναμιν να σώσουν, να σπάσουν τα δεσμά της αμαρτίας, να φωτίσουν την ψυχήν, να οδηγήσουν εις την σωτηρίαν. Μιλούσαν για το φως, αλλά δεν ήσαν αυτοί το φως.
3. «Καινή κτίσις».
Και κάποτε έφθασεν ο καιρός του λυτρωμού. Έλαμψε το φως το αληθινόν, που φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον. Ήλθεν ο Ιησούς Χριστός, ο Σωτήρ των ανθρώπων. Ήλθε και διέλυσε τα σκοτάδια της πλάνης.
Ήλθε και μας απεκάλυψε τον αληθινόν Θεόν. Ήλθε και έσπασε τις αλυσίδες της σκλαβιάς. Ήλθε και συνέτριψε το κράτος του διαβόλου. Ήλθε και μας εξήγησε τι είναι αρετή και τι κακία. Ήλθε και έδωσεν εις τον άνθρωπον αξίαν και χαράν. Εθεμελίωσε την αγάπην. Κατεδίκασε την αδικίαν και το μίσος. Εστερέωσε το οικογενειακόν οικοδόμημα. Άνοιξε τον δρόμον προς τον παράδεισον. Έστησε τον Σταυρόν Του δια να γίνη κλίμαξ που θα έφερνε τον άνθρωπο μέχρι του θρόνου του Θεού.
Και έτσι ο άνθρωπος είχεν όλην την δύναμιν και τα μέσα να γίνη «καινή κτίσις», καινούργιος κόσμος, αναγεννημένος και δυνατός, χάρις εις την θυσίαν του Χριστού.
4. Αλλά…
Αλλά δεν ηθέλησε, δυστυχώς, να ακολουθήση τον Χριστόν. Μία μερίς μόνον χρησιμοποίησε την χάριν και την λυτρωτικήν δύναμιν του Εσταυρωμένου. Οι περισσότεροι διά μέσου των αιώνων έμειναν αδιάφοροι. Άλλοι έγιναν και διώκται Του φοβεροί. Αρνηταί και εχθροί του Σταυρού. Μέχρι σήμερα.
5. Συνέπειαι.
Είπε κάποτε ο Κύριος: «Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν».
Και η πείρα εβεβαίωσε και βεβαιώνει ότι χωρίς τον Χριστόν τίποτε το μεγάλο δεν ημπορεί να επιτύχη ο άνθρωπος. Μια ματιά στην κοινωνία θα μας πείση.
Πού είναι η ειρήνη στον κόσμον; Γιατί να γίνωνται πόλεμοι και αιματοχυσίαι;
Πού είναι η αγάπη μεταξύ των ανθρώπων; Γιατί να μην είμεθα αδελφοί και να περπατούμε χέρι με χέρι, αδελφωμένοι, χαρούμενοι, ευτυχισμένοι;
Πού είναι η δικαιοσύνη; Γιατί να υπάρχη αδικία και ψευτιά; Γιατί μας κλέβουν στο κατάστημα; Γιατί να μας δίνουν ψεύτικα πράγματα;
Πού είναι η αρετή, η σεμνότης, η σωφροσύνη; Γιατί η ανθρωπότης να περιφρονή την ηθικήν; Γιατί να υπάρχουν οικογένειες που ζουν μαρτυρικήν ζωήν; Γιατί να χωρίζουν ανδρόγυνα; Γιατί να σκοτώνωνται και να διαλύωνται; Δεν υπάρχει τρόπος άραγε αποφυγής αυτών των δραμάτων; Γιατί να είναι η γη κόλασις και φωτιά;
Τόσο δύσκολον είναι να έλθη στον κόσμον η χαρά, η ομόνοια, η γαλήνη;
6. Ο δρόμος.
Λυπηραί αι διαπιστώσεις, αδελφέ. Και θα συνεχισθή αυτό το κακό, αν δεν πάρωμεν τον δρόμον τον σωστόν. Τον Χριστιανικόν. Όσον καιρόν ο κόσμος διώχνει τον Χριστόν και μένει αδιάφορος στο κήρυγμα της αλήθειας και κρατάει την καρδιά του μακριά από την Εκκλησίαν, δεν θα μπορέση να βρει την ευτυχίαν του. Όσον καιρόν θα πετάη το φάρμακο που του έδωσεν ο Χριστός, θα εξακολουθή να είναι άρρωστος και δυστυχής. Θα φλογίζεται από τον πυρετόν, αλλά θεραπείαν δεν θα βρίσκη.
«Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή», είπεν ο ίδιος ο Κύριος. Και αυτός ο δρόμος οδηγεί εις την ψυχικήν αναγέννησιν. Πρέπει να γίνωμεν, λοιπόν, καινούργιοι άνθρωποι. Να πετάξωμεν από μέσα μας τα παλαιά, τα άχρηστα, τα βρώμικα, τα αμαρτωλά. Να στήσωμεν νέα φρούρια μέσα μας, νέους πύργους, νέους φάρους.
Είναι απόλυτος ανάγκη να γίνη αυτό που διακηρύσσει ο Απόστολος Παύλος, δηλαδή η «Καινή κτίσις». Νέες αρχές, νέα αισθήματα, νέοι πόθοι, νέες ελπίδες, νέοι προσανατολισμοί. «Τα αρχαία παρήλθεν, ιδού γέγονε καινά τα πάντα», διασαλπίζει ο Απόστολος Παύλος. Και επάνω στα νέα αυτά πνευματικά οικοδομήματα να στήσουμε την Σημαίαν μας, τον Τίμιον Σταυρόν. Αυτός να είναι το σύμβολόν μας. Σύμβολον αγάπης. Σύμβολον θυσίας. Σύμβολον αγιότητος. Σύμβολον αθανασίας. Και έτσι λυτρωμένοι, καινούργιοι άνθρωποι, να ριχτούμε στη ζωή και τον αγώνα, που έχει χαρές και ικανοποιήσεις και ομορφιές και στεφάνια. Με καινούργιους ανθρώπους η γη θα γίνη ένα κομμάτι παραδείσου.
Θεέ μου κάμε να γεμίση η πολυστένακτη γη μας από ανθρώπους αγάπης, καλοσύνης, αρετής, από ανθρώπους που να προχωρούν οδηγημένοι από το Φως Σου, δυναμωμένοι από την πνοήν Σου και την στοργήν Σου!
Θεέ μου, στείλε τη χάρη Σου στη γη μας!».
Αγαπητοί,
Ένας πολύ παλαιός μύθος αναφέρει ότι μια φορά ένας κύκνος λουζόταν στα νερά μιας λίμνης. Κάποιος γερανός, που έψαχνε στην όχθη για σαλιγκάρια, είδε τον κύκνο και θαυμάζοντας το κατάλευκο φτέρωμά του, τον ρώτησε από πού ερχόταν. Από τον Παράδεισο, απήντησεν εκείνος.
Και τι είναι αυτός ο Παράδεισος; ρώτησε με περιέργεια ο γερανός.
Τότε ο κύκνος άρχισε να του εκθειάζη τα μεγαλεία του Παραδείσου. Όμως ο γερανός εφαίνετο να μη συγκινείται από την περιγραφήν. Έτσι, όταν ετελείωσε την αφήγησή του, ο γερανός ρώτησε πάλιν:
Υπάρχουν σαλιγκάρια εκεί επάνω;
Σαλιγκάρια; απόρησεν ο κύκνος. Σε μια τέτοια πόλη δεν υπάρχουν βέβαια σαλιγκάρια.
Τότε, συνεπλήρωσεν ο γερανός, δεν μου χρειάζεται ο Παράδεισός σας. Εγώ θέλω σαλιγκάρια.
Αδελφέ,
Πόσοι, δυστυχώς, ενώ δίδει ο Θεός τον Παράδεισον, ζητάνε τα σαλιγκάρια της γης, δηλαδή τις αμαρτωλές απολαύσεις και τα εφήμερα του κόσμου αγαθά, όπως ο γερανός!
Εμείς, άραγε, τι να ζητάμε;
Από το βιβλίο «Φως ταις τρίβοις μου», του Μητροπολίτου Νικαίας, Γεωργίου Παυλίδου, σελίς 163 και εξής.
Επιμέλεια κειμένου, Δημήτρης Δημουλάς.
Σημείωσις.
Το Αποστολικόν Ανάγνωσμα της Κυριακής ΚΒ. Επιστολών χρησιμοποιείται και την Κυριακή που προηγείται Της εορτής της Υψώσεως του τιμίου Σταυρού. Γι’ αυτό και είναι ευρύτερα γνωστόν, ως το ανάγνωσμα της «Κυριακής προ της Υψώσεως».