ΠΡΟΛΟΓΟΣ Γ’ ΕΚΔΟΣΕΩΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗ ΤΑΩ ΠΕΝΤΕΛΗΣ
Η χάρις του Πανοικτίρμονος και Παντοκράτορος Κυρίου ημών Ιησού Χριστού επιδαψίλευσε την ευλογία της θαυματουργικής αποκαλύψεως των Ιερών Λειψάνων των 179 Οσιομαρτύρων Πατέρων της Ιεράς Μονής του Παντοκράτορος –Ταώ, των αναιρεθέντων «μαχαίρα και σπάθη» των αλλοπίστων κατά την σωτήριο και φωταυγή νύκτα του Αγίου Πάσχα του έτους 1680.
Το γεγονός αυτό συνεκλόνισε και κατεσυγκίνησε την αδελφότητα της περιωνύμου Μονής αλλά και το πλήθος των φιλομονάχων προσκυνητών αυτής. Παράλληλα η είδηση της, χάριτι Θεού, φανερώσεως των Ιερών Λειψάνων διεδόθη σε ολόκληρο τον ορθόδοξο κόσμο, στη συνείδηση του οποίου εδραιώθηκε αμέσως ένα βαθύ συναίσθημα σεβασμού και ευλάβειας προς τους παντοκρατορινούς Μάρτυρες αποδίδοντας προς το πρόσωπό τους την προσήκουσα τιμή με κάθε ευκαιρία.
Έκτοτε, οι 179 Καλλίνικοι Μάρτυρες της πίστεώς μας απετέλεσαν ένα ακόμη πνευματικό Φάρο της Ορθοδοξίας, παρέχοντας στο πλήθος των ανωνύμων πιστών που κατκέφευγε στην πρεσβεία τους έναντι του Παντοδυνάμου και Παναγάθου Θεού, καταφύγιο και παραμυθία.
Όταν πλέον η εύρεση και η απόδοση τιμής προς τους Οσιομάρτυρες Πατέρες έλαβε πάνδημο και πανηγυρικό χαρακτήρα, η Ιερά Σύνοδος της Αγιωτάτης Εκκλησίας της Ελλάδος, κατόπιν προτάσεως του μακαριστού Αρχιεπισκόπου κυρού Σεραφείμ (1978 -1998) (η Ιερά Μονή Παντοκράτορος –Ταώ υπάγεται εκκλησιαστικώς στην Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών), απηύθυνε προς την Αγία του Χριστού Μεγάλη Εκκλησία, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, αίτημα, ώστε να εγκριθή και να επικυρωθή η συναρίθμηση και η κατάταξη των 179 Οσιομαρτύρων με πατριαρχική και συνοδική Πράξη, στο Αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.
Πράγματι το Οικουμενικό Πατριαρχείο ανταποκρινόμενο στο αίτημα της Ελλαδικής Εκκλησίας και ικανοποιώντας το θρησκευτικό συναίσθημα του ευσεβούς λαού, στις 14 Αυγούστου 1992 συμπεριέλαβε στις Αγιολογικές Δέλτους της Ορθοδόξου Εκκλησίας τους 179 οσιάθλους Πατέρες και τους κατέταξε μετά των Οσίων και Αγίων «ίνα τιμώνται παρά των πιστών και ύμνοις εγκωμίων γεραίρονται κατ’ έτος».
Η Πατριαρχική Πράξη επεσημοποίησε και επεσφράγισε αυτό που η συνείδηση του πιστού λαού είχε αποκρυσταλλώσει μέσα από τους αιώνες, δηλαδή την αγιότητα και την πνευματική ακτινοβολία των Παντοκρατορινών Πατέρων, τον στέφανο της οποίας έλαβαν όχι μόνο για το μαρτυρικό τέλος τους, αλλά και για τον ασκητικονηπτικό τους βίο.
Αυτό κυρίως ήταν ο λόγος που η Ιερά Μονή Παντοκράτορος – Ταώ υπήρξε κατά την περίοδο της Οθωμανικής κατοχής πνευματικό λίκνο και πηγή εθνικής εμπνεύσεως και αφυπνίσεως για την χειμαζόμενη Ρωμιοσύνη της Αττικής, αλλά και του ευρυτέρου Ελλαδικού χώρου. Σύμφωνα μάλιστα με την παράδοση η Μονή ακολουθούσε το Στουδιτικό πρότυπο ως προς την τέλεση της Θείας Λατρείας, φέρουσα στην Αττική το τυπικό των Ακοιμήτων της Κωνσταντινουπόλεως, δηλαδή της αδιαλείπτου τελέσεως των Ιερών ακολουθιών και της Θείας Λειτουργίας ολόκληρο το εικοσιτετράωρο.
Η ιστορία της Ιεράς και Σεβασμίας Μονής μας συνδέθηκε με τα μεγάλα πνευματικά αναστήματα, για τα οποία γίνεται λόγος, αλλά και σήμερα αποτελεί την κιβωτό στα σπλάχνα της οποίας φυλάσσονται τα λείψανα των τελευταίων απ’ αυτούς που έκλεισαν την βιοτική τους διαδρομή λαμβάνοντας τον στέφανον του μαρτυρίου.
Η γυναικεία μοναστική αδελφότητα, η οποία πλέον εγκαταβιοί στην Ιερά Μονή Παντοκράτορος – Ταώ, παρά την ανθρώπινη αναξιότητα και αδυναμία, με αίσθημα ευθύνης και βαθειά κατάνυξη αποδέχεται και απολαμβάνει την τιμή, την οποία περιποιεί σ’ αυτή η θαυματουργός χάρις των Προστατών της. Παράλληλα, αντιλαμβανομένη το ύψιστο χρέος το οποίο έχει επωμισθεί, ως πολύτιμο τάλαντο που της εμπιστεύτηκε ο Παντοκράτορας Κύριος, έχει ανοίξει την αγκάλη της σε όλους τους ευσεβείς προσκυνητές, οι οποίοι αναζητούν καταφύγιο στην αναβλύζουσα ιαματική χάρη και την θαυματουργό πρεσβεία των Αγίων της. Με άλλα λόγια, η Ιερά Μονή μας βρίσκεται στο κέντρο της ζώσας ιστορίας της, γευόμενη τη διηνεκή χαριτόβρυτη παρουσία των Προστατών της, γεγονός που βρίσκεται σε πλήρη αρμονία προς την ορθόδοξη πίστη, ότι η Ιστορία εκλαμβάνεται ως πεδίο εντός του οποίου διενεργείται η όδευση του κτιστού προς την χάριτι ένωσή του με τον Θεό.
Παρήλθαν σχεδόν δέκα πέντε έτη αφ’ ότου εκδόθηκε για πρώτη φορά η ιερά ασματική ακολουθία των Οσιομαρτύρων Πατέρων η οποία έτυχε της αποδοχής και αγάπης όλων και εξαντλήθηκε δύο φορές. Γι’ αυτό βρισκόμαστε στην ευχάριστη θέση να προβούμε χάριτι και ευδοκία του Παναγάθου Θεού στην τρίτη έκδοση αυτής δια των ευλογιών του Σεπτού Ποιμενάρχου ημών Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. κ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ.
Ευχόμεθα δε ταπεινώς και φιλαδέλφως επί πάντας πλούσιαν την ευλογίαν και το έλεος του Αγίου Τριαδικού Θεού, πρεσβείαις της Υπεραγίας Θεοτόκου και των Οσίων Παντοκρατορινών Πατέρων προς τους οποίους είναι αφιερωμένη η ανά χείρας έκδοση.
Η Καθηγουμένη της Ιεράς Μονής
Παντοκράτορος – Ταώ
Στυλιανή μοναχή και αι συν εμοί εν Χριστώ αδελφαί.
Εγκύκλιος της ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος 2540 -.rar
Τυπική διάταξις της Ασματικής Ακολουθίας των Οσιομαρτύρων της Ι.Μ. ΤΑΩ Πεντέλης.rar
Ασματική Ακολουθία των Οσίων Πατέρων των εν τη Ιιερά Μονή Παντοκράτορος ΤΑΩ Μαρτυρησάντων.rar
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη
ΣΥΝΑΞΑΡΙΟΝ
Οι Άγιοι Εκατόν εβδομήντα εννιά Οσιομάρτυρες της μονής Νταού Πεντέλης μαρτύρησαν περί τα τέλη του 17ου αιώνα μ.Χ. (πιθανώς το 1680 μ.Χ.), κατά την εποχή που Αλγερινοί πειρατές λεηλατούσαν τα παράλια μέρη.
Κάποιος από τους υπηρέτες της μονής, ο οποίος μισούσε τους μοναχούς, συνεννοήθηκε με τους πειρατές και τους έβαλε στη μονή την ώρα που οι Πατέρες εόρταζαν την Ανάσταση. Οι Πατέρες, έχοντας πολλές φορές υποφέρει από επιδρομές και λεηλασίες, είχαν κατασκευάσει ως τελευταία έξοδο κινδύνου ένα υπόγειο τούνελ όπου ξεκινούσε από τα δεξιά του Ιερού και κατέληγε στη Ραφήνα. Μέσω αυτής της σύραγγας, ο προδότης οδήγησε τους βάρβαρους στο Μοναστήρι ανήμερα της Αναστάσεως. Οι πειρατές αιφνιδίασαν τους Μοναχούς, που τους βρήκαν όλους συναγμένους στην Εκκλησία, με αναμμένες τις λαμπάδες, να ψάλλουν το τελευταίο «Χριστός Ἀνέστη» της Πασχαλινής Θείας Λειτουργίας. Η σφαγή που ακολούθησε υπήρξε καθολική και η λεηλασία ολοκληρωτική. Βρήκαν φρικτό μαρτυρικό θάνατο 179 Μοναχοί.
Από τους μοναχούς, σώθηκε μόνο ένας ιερέας της μονής με τον υποτακτικό του, που είχε μεταβεί στο μετόχι Γεροτσακούλι (ή Χεροσακκούλι), για να τελέσει εκεί την ακολουθία της Αναστάσεως. Όταν επέστρεψε, βρήκε την μονή κατεστραμμένη και σφαγμένους όλους τους Πατέρες. Ο ιερέας αφού περισυνέλεξε τα τίμια λείψανα, τα ενταφίασε με ευλάβεια και τιμή.
Για αιώνες ο τάφος των 179 πατέρων παρέμενε άγνωστος έως ότου το Σεπτέμβριο του 1965 μ.Χ., κατά την πραγματοποίηση έργων ανανέωσης του δαπέδου στο εσωτερικό του καθολικού, εντοπίσθηκαν τάφοι με ολόκληρα λείψανα μοναχών. Στη συνέχεια, σε άλλα σημεία του δαπέδου που πραγματοποιούνταν εργασίες, βρέθηκαν και άλλοι τάφοι και λείψανα, που βρίσκονταν εντός αυτών και ανέβλυζαν άρρητη ευωδία. Η προσπάθεια της ανεύρεσης των υπόλοιπων σωμάτων των Αγίων Πατέρων συνεχίστηκε, όταν ύστερα από ορισμένα χρόνια εντοπίστηκαν και άλλα σε παρακείμενο του καθολικού χώρο. Στη συνέχεια, ακολούθησε η ένταξη των 179 Οσιομαρτύρων Πατέρων της Ιεράς Μονής Παντοκράτορος στο αγιολόγιο της Εκκλησίας με την από 14 Αυγούστου 1992 συνοδική απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Σήμερα, τα λείψανα φυλάσσονται σε λάρνακα στον πρόναο του καθολικού, καθώς και σε ειδικό χώρο, που έχει οικοδομηθεί και διαμορφωθεί προς τον σκοπό αυτό δίπλα από το καθολικό.
Η/Υ ΠΗΓΗ:
ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ