«Τούτο δε γίνωσκε, ότι εν εσχάταις ημέραις ενστήσονται καιροί χαλεποί. Έσονται γαρ οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, γονεύσιν απειθείς, αχάριστοι, ανόσιοι, άσπονδοι, άστοργοι, διάβολοι, ακρατείς, ανήμεοι, αφιλάγαθοι, προδόται, προπετείς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μάλλον ή φιλόθεοι».
Ει τις επί τοις αιρετικοίς ασχάλλει νυν, εννοείτω, ότι και εξ αρχής τοιαύτα γέγονεν, αεί του διαβόλου τη αληθεία το ψεύδος παρυφιστώντος. Επηγγείλατο ο Θεός εξ αρχής τα αγαθά, ήλθε και ο διάβολος επαγγελλόμενος˙ εφύτευσε παράδεισον, ηπάτησεν εκείνος, ειπών, «έσεσθε ως θεοί». Επειδή γαρ έργοις ουδέν εδείκνυ, ρήμασι τα μείζονα υπισχνείται. Τοιούτον γαρ οι απατεώνες. Μετά ταύτα ην ο Κάιν και ο Άβελ, είτα οι υιοί του Σηθ και αι θυγατέρες των ανθρώπων, είτα ο Χαμ και ο Ιάφεθ, ο Αβραάμ και ο Φαραώ, ο Ιακώβ και ο Ησαύ˙ και μέχρι τέλους ούτως εστίν, ο Μωυσής και οι μάγοι, και οι προφήται και οι ψευδοπροφήται, οι απόστολοι και ψευδαπόστολοι, ο Χριστός και ο αντίχριστος. Και πρότερον ουν, και τότε τα αυτά ήν. Τότε ο Θευδάς, τότε ο Σίμων, ότε οι απόστολοι, και ούτοι οι περί Ερμογένην και Φίλητον. Ουκ έστιν ουν ότε ου παρυφέστηκε τη αληθεία το ψεύδος. Μη τοίνυν ασχάλλωμεν, άνωθεν ταύτα είρηται. Δια τούτο έλεγε˙ «γίνωσκε, ότι εν εσχάταις ημέραις ενστήσονται καιροί χαλεποί. Έσονται γαρ οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, γονεύσιν απειθείς, αχάριστοι, ανόσιοι, άστοργοι»….
«Αυτό γνώριζε, ότι τις τελευταίες ημέρες θα ‘ρθουν καιροί δύσκολοι. Γιατί οι άνθρωποι θα είναι εγωιστές, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς στους γονείς, αχάριστοι, ασεβείς, αδιάλλακτοι, άστοργοι, διαβολείς, ακρατείς, ανήμεροι, αφιλάγαθοι, προδότες, αυθάδεις, φουσκωμένοι από εγωισμό, και θ’ αγαπούν περισσότερο την ηδονή παρά το Θεό».
Αν κάποιος τώρα δυσανασχετεί για τους αιρετικούς, ας σκεφθεί, ότι τέτοια έχουν γίνει από την αρχή, γιατί ο διάβολος πάντοτε σπέρνει το ψεύδος μέσα στην αλήθεια. Υποσχέθηκε ο Θεός από την αρχή τα αγαθά, ήρθε και ο διάβολος με τις δικές του υποσχέσεις˙ φύτεψε παράδεισο ο Θεός, εξαπάτησε εκείνος λέγοντας, «θα είστε σαν θεοί». Επειδή όμως με τα έργα τίποτε δεν έδειχνε, υπόσχεται τα μεγαλύτερα με λόγια. Τέτοιοι δηλαδή είναι οι απατεώνες. Στη συνέχεια έζησαν ο Κάιν και ο Άβελ˙ έπειτα οι υιοί του Σηθ και οι θυγατέρες των ανθρώπων˙ έπειτα ο Χαμ και ο Ιάφεθ, ο Αβραάμ και ο Φαραώ, ο Ιακώβ και ο Ησαύ˙ και μέχρι τέλους έτσι γίνεται, ο Μωυσής και οι μάγοι, οι προφήτες και οι ψευδοπροφήτες, οι απόστολοι και οι ψευδαπόστολοι, ο Χριστός και ο αντίχριστος. Και προηγουμένως βέβαια και τότε τα ίδια συνέβαιναν. Τότε ο Θευδάς, μετά ο Σίμων, όταν ζούσαν οι απόστολοι, καθώς και εκείνοι οι γύρω από τον Ερμογένη και Φίλητο. Δεν υπάρχει λοιπόν καιρός που να μην έσπειρε το ψεύδος μέσα στην αλήθεια. Ας μη δυσανασχετούμε λοιπόν, γιατί αυτά λέχθηκαν από την αρχή. Γι’ αυτό έλεγε˙ «γνώριζε ότι κατά τις έσχατες ημέρες θα ‘ρθουν δύσκολοι καιροί. Γιατί οι άνθρωποι θα είναι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς στους γονείς, αχάριστοι, ασεβείς, άστοργοι»…