Προλεγόμενα του συγγραφέως – υμνογράφου.
Μετά την οσιακή κοίμηση του Γέροντος Πορφυρίου Μπαϊρακτάρη στη μονή της μετανοίας του, στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους, μου προτάθηκε από σοβαρό Θεολογικό περιοδικό να γράψω μια νεκρολογία για τον Γέροντα. Με συστολή αποποιήθηκα την πρόταση και υπέδειξα άλλους, πανεπιστημιακούς δασκάλους και κληρικούς αξιόλογους, ως πιο αρμόδιους απ’ την ασημαντότητά μου, για να τιμηθεί έτσι καλύτερα το πρόσωπο του οσίου Γέροντος.
Με την πάροδο του χρόνου, διαβάζοντας όσα εν τω μεταξύ είχαν γραφεί από πολλούς για τον Γέροντα, σκέφτηκα ότι θα ήταν ίσως καλό να γραφεί και ένα ποιητικό εγκώμιο για τον μεγάλον αυτόν Γέροντα, που ζωντάνεψε στις μέρες μας, με τη χάρη του Παρακλήτου, τις θαυμαστές οσιακές μορφές των αββάδων, που αναφέρονται στα γεροντικά. Διότι ένα τέτοιο ποιητικό εγκώμιο θα ταίριαζε ίσως περισσότερο στη μεγάλη αυτή αγία μορφή της Εκκλησίας μας. Άλλωστε η αγία Εκκλησία μας, για τέτοιες μορφές, μικρά μόνον βιογραφικά σημειώματα (συναξάρια) περιέλαβε στα λειτουργικά βιβλία της, ενώ ¨εποίησε¨εκτενή ποιητικά εγκώμια για τη ζωή και τα κατορθώματά τους. Και τούτο, διότι η ζωή των αγίων είναι μια ποίηση ακριβή και αποδίδεται καλύτερα μονάχα με την ποίηση και το μέλος.
Και η ζωή, λοιπόν, του οσίου Γέροντος Πορφυρίου, σύμφωνα με τις μαρτυρίες και εμπειρίες που κατατέθηκαν γι’ αυτόν στα διάφορα γραπτά κείμενα (επιτυχή και ανεπιτυχή), που δημοσιεύτηκαν μέχρει τώρα, αλλά και σύμφωνα με προφορικές μαρτυρίες και εμπειρίες χιλιάδων ανθρώπων, ήταν μια ποίηση, που είχε μέσα της επικά και λυρικά στοιχεία, αξιοθαύμαστα.
Ποίηση ήταν τα σκληρά και υπεράνθρωπα παλαίσματά του με τον Σατάν και τα παμμίαρα στρατεύματά του.
Ποίηση ήτανε η παιδική απλότητά του.
Ποίηση η μακάρια πραότητά του.
Ποίηση η λεπτότατη ευγένειά του.
Ποίηση η βαθιά ταπείνωσή του.
Ποίηση τα αέτια, διορατικά πετάγματά του.
Ποίηση ο απέραντος ωκεανός της αγάπης του.
Ποίηση κι η λαχτάρα, κι οι αγρύπνιες του για όλους.
Ποίηση, πάνω απ’ όλα, ο σφοδρός ο έρωτάς του προς τον Κύριο.
Μια ποίηση, λοιπόν, λεπτή κι ωραία, κι ένα τραγούδι θείο, μυστικό, υπήρξεν όλη η ζωή του Γέροντα. Γι’ αυτό και με τραγούδι μόνον, τραγούδι ιερό, θα ταίριαζε να χαιρετίσουμε τον Γέροντα μετά την κοίμησή του. Ένα τέτοιο τραγούδι, αγαπητέ αναγνώστη, είναι κι αυτό που κρατάς στα χέρια σου. Ταπεινό και αντιπροσωπευτικό ξεχείλισμα της αγάπης που νοιώσαμε όλοι μας για τον Γέροντα Πορφύριο, τον Γέροντα όλων των Ελλήνων. Δεν είναι βέβαια αντάξιό του. Γιατί τέτοια ουρανομήκη αναστήματα, για να εξυμνηθούν επάξια, χρειάζονται τις λύρες ενός Ομήρου και ενός Πινδάρου, κι ακόμα ενός Ρωμανού κι ενός Κοσμά των μελωδών. Οι δικές μου όμως μικρές δυνάμεις και το γεγονός ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου προσπάθησα να γράψω τέτοιους στίχους, ιερούς, είχαν σαν αποτέλεσμα αυτό το φτωχό κι αδέξιο ίσως ποιητικό κείμενο, το οποίο όμως θέλω να πιστεύω ότι, παρά τη φτώχεια του και τις ατέλειές του, θα το αγαπήσουν πολλοί ευεργετηθέντες από τον άγιο Γέροντα, και θα το τραγουδήσουν μυστικά σε ώρες περισυλλογής κι ανάμνησης του Γέροντα. Θα
νοιώσουν τότε να περνάει νοερά μπροστά τους η μακάρια ζωή του Γέροντα με τις μεγάλες αρετές του, με τα θαύματα που έκανε η χάρη του, και με τα καταπληκτικά γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή του. Κι η προσευχή τους στο Θεό θα αναβλύσει πιο θερμή και γεμάτη ευγνωμοσύνη, που τους αξίωσε να γνωρίσουν από κοντά, να δουν, ν’ ακούσουν και ν’ ακουμπήσουν με τα χέρια τους εδώ στη γη αυτό το θαύμα – χάρισμα του Θεού, έναν ουράνιον άνθρωπο, ένα επίγειο άγγελο, έναν εγκόσμιο άγιο, που τώρα εκεί στους ουρανούς πρεσβεύει για όλους μας και εξακολουθεί να μας συμπαραστέκεται και να μας βοηθεί.
Σ’ αυτές τις άγιες ώρες, αγαπητέ αναγνώστη, παρακαλώ σε θερμώς, ποίησον ευχήν και υπέρ του φτωχού και ατέχνου στιχουργού Ευαγγέλου.
Ευχαριστώ και εύχομαι εκ βάθους ψυχής η ευχή του Γέροντα να μας συνοδεύει στους αγώνες μας για τη μετάνοιά μας και τη σωτηρία μας.
Ηράκλειον Αττικής 18.6.93.
Ευάγγελος Χρίστου Καραδήμος.
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
Παράβαλε και:
02 Δεκεμβρίου, μνήμη των Αγίων: Μάρτυρος Μυρόπης και του Οσίου Κυρίλλου του Φιλεώτου: Συναξάριον, Ασματικαί Ακολουθίαι.