Ακούστε το επόμενο κείμενο, όπως αυτό «δημοσιεύθηκε» στο 91-ο τεύχος (Ιανουάριος – Φεβρουάριος του 2005) του ηχητικού περιοδικού μας, Ορθόδοξη Πορεία.
Πολλές φορές, μέσα σ’ αυτόν τον άστατο βίο μας, η όψη της αλήθειας, μα και η ερμηνεία των γεγονότων, δεν φαντάζει τόσο εύκολη, μα και συχνά κρύβει εκπλήξεις, που μας αφήνουν άφωνους. Αρκεί μια απλή μελέτη της ιστορίας για να μας αποδείξει του λόγου το αληθές. Εάν μάλιστα ανατρέξουμε στην Εκκλησιαστική ιστορία, τότε θα δούμε με θαυμασμό και απορία, να ξεδιπλώνεται καθημερινά μέσα στην ζωή αυτού του γίεινου κόσμου, ένα Θείο σχέδιο, που σε αναγκάζει να αναφωνήσεις, το (Ως εμεγαλύνθει τα έργα Σου Κύριε, πάντα εν σοφία εποίησας)!
Στις 27 Ιανουαρίου, η μνήμη της Εκκλησίας μας ξαναζεί μία τέτοια θαυμαστή περίπτωση κάποιας πτώσεως που αποδείχθηκε ανάσταση, μιάς ήττας που απεδίχθη τελικά περιφανής νίκη. Πρόκειται για την ανακομιδή του ιερού λειψάνου του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, ο οποίος έφυγε από αυτό τον κόσμο, εξόριστος, ατιμασμένος, καθηρημένος και άρρωστος, μα τελικώς δικαιώθηκε από τους νουνεχής πιστούς, και σύνολη την εκκλησία τελικά. Έτσι, η προσωπική του δύση, δηλ. η κοίμησή του, σήμανε για την ιστορία, την προσωπική του ανατολή, δηλ’ την δικαίωση του. Να πως περιγράφει το συναξάριο της εν λόγω ημέρας, το συγκινητικό, συνάμα δε και θαυμαστό αυτό γεγονός.
Τη εικοστή εβδόμη του μηνός Ιανουαρίου, η ανακομιδή του λειψάνου του εν αγίοις πατρός ημών Ιωάννου, αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, του Χρυσοστόμου.
Νεκρός κι αν είσαι, κάθεσαι, ω Ιωάννη, στον θρόνο σου.
Αλλά ζώντας εν Θεώ, εκφωνείς το (ειρήνη πάσι).
Αυτός λοιπόν, ο μακάριος και θείος Ιωάννης, επειδή δεν αδιαφορούσε για το δίκιο του κάθε ανθρώπου, και επειδή ήλεγξε και αυτήν ακόμη την βασίλισσα Ευδοξία για τις άδικες και παράνομες της πράξεις, εξορίζεται δύο φορές από την έδρα της επισκοπής του, δηλ’ την Κωνσταντινούπολη, κατά το 405 μετά Χριστόν. Λόγω όμως της θυελόδους αντιδράσεως του ποιμνίου του, εναντίον μιάς τόσο άδικης και παράνομης καταδίκης, η αυτοκρατορική εξουσία αναγκάζεται να τον επαναφέρει στην βασιλίδα των πόλεων, αποκαθιστώντας τον στα καθήκοντά του. Τρίτη όμως φορά, περί το 406 εξορίζεται και πάλι, στην Κουκουσό του Πόντου, κι από εκεί μεταφέρεται στην Αραββισό, έπειτα στην Πιτιούντα, περιοχές όχι μονον έρημες και συνεπώς φτωχές, αλλά και πολυορκούμενες συνεχώς από τους γειτονικούς λαούς των Ισαύρων και των άλλων βαρβάρων. Από εκεί όμως, ο «ένσαρκος άγγελος», καλείται στην ουράνιο Βασιλεία από τον Δεσπότη του κόσμου, με αναγγελία περί της μεταστάσεώς του, η οποία γίνεται σε όραμα όπου αξιώνεται να δει τους αγίους αποστόλους Πέτρο και Ιωάννη.
Έτσι, το άγιο σκήνωμά του τοποθετείται στον ιερό ναό της περιοχής, μαζί με τα λείψανα των αγίων Βασιλίσκου και Λουκιανού, όπως του είχε αποκαλύψει ο άγιος Βασιλίσκος με νυκτερινή του οπτασία, λέγοντάς του. (Μη φοβάσαι αδελφέ Ιωάννη’ αύριο θα είμαστε μαζί στους ουρανούς.) 14 Σεπτεμβρίου του 407.
Όταν όμως ο βασιλεύς Αρκάδιος και η σύζυγός του Ευδοξία, έφυγαν από τούτον τον μάταιο κόσμο, οπότε ο γιος του Θεοδόσιος ο μικρός τον διαδέχθηκε στον αυτοκρατορικό θρόνο, η κρατική εξουσία της Κωνσταντινουπόλεως άλλαξε γνώμη για τον εξόριστο ιεράρχη. Τούτο έγινε εμφανέστερο περί το 446, οπότε ο μαθητής του αγίου Ιωάννου, ο Άγιος Πρώκλος, ανέβηκε στον πατριαρχικό θρόνο της Βασιλεύουσας. Στον τέταρτο λοιπόν χρόνο της πατριαρχίας του μακαρίου Πρώκλου, ο βασιλεύς και οι λοιποί αξιωματούχοι, πείθονται να ανακομήσουν, ήτοι να ξαναφέρουν στην Πόλη, το σκήνωμα του ιερού Χρυσοστόμου. Τώρα όμως, άρχισαν τα θαύματα του Χρυσσολόγου. Ο άγιος δεν επέτρεψε να μετακινηθεί το σκήνωμά του, δηλώνοντας μ’ αυτό τον τρόπο, πως η ενδεικνυομένη μετάνοια, δεν ήταν πραγματική. Επειδή λοιπόν το Άγιο λείψανο έμενε ακίνητο, ο βασιλεύς Θεοδόσιος, με επιστολή που απέστειλε επειγόντως στην Πιτιούντα, παρεκάλεσε τον Άγιο να συγκατατεθεί στην επιχειρουμένη μεταφορά, με αυτά εδώ τα συγκινητικά λόγια.
(Επιστολή βασιλέως Θεοδοσίου του μικρού, Προς τον Οικουμενικό πατριάρχη, διδάσκαλο, και πνευματικό μας πατέρα, Ιωάννη τον Χρυσόστομο.
Νομίζοντας πως το σώμα σου ήταν νεκρό σαν όλα τα άλλα, τίμιε πάτερ, θελήσαμε απλώς να το μεταφέρουμε στην Πόλη μας. Μα γι’ αυτό ακριβώς αποτύχαμε στα σχέδιά μας. Αλλά πάτερ τιμιότατε, συγχόρεσέ μας τώρα που αλλάζουμε γνώμη, σύ που δίδαξες σ’ όλους την μετάνοια. Και έτσι, όπως συμβαίνει σε όλα τα παιδιά που αγαπούν και σέβονται τον πατέρα τους, δός μας εσύ τον εαυτό σου, και εύφρανε με την παρουσία σου όσους σε ποθούν.)
Όταν λοιπόν, αυτή η επιστολή μεταφέρθηκε και τέθηκε πάνω στο άγιο λείψανο, αμέσως ο Άγιος έδοκε το σκήνως του, με αποτέλεσμα όσοι τον μετέφεραν να μην αισθάνονται καμία κόπωση κατά την μεταφορά, παρά το δύσβατο του τόπου, και το μεγάλο χρονικό μήκος του ταξιδιού.
Όταν όμως έφθασαν απέναντι από την Κωνσταντινούπολη, ενώ ο αυτοκράτορας και η σύγκλητος της Πόλεως, ο πατριάρχης και οι λοιποί αρχιερείς που είχαν έλθει να τον υποδεχθούν, πέρασαν απέναντι, ξέσπασε τρομερή καταιγίδα, κατά την οποία το βασιλικό πλοίο που μετέφερε το σώμα του αγίου, εξόκειλε αβλαβώς στον αγρό εκείνης της χείρας, την οποία είχε αδικήσει η βασίλισσα Ευδοξία, αρπάζοντάς της άδικα το μοναδικό μέσο προς επιβίωση που είχε, δήλ’ το αμπέλι της. Τότε ο άγιος είχε δρυμήτατα ελέγξει την παράφρονα βασίλισσα, οπότε και εξορίσθηκε αδίκως της Πόλεως. Το βασιλικό πλοίο λοιπόν, ΄δεν έφυγε από την θέση του αυτή, παρά μόνον όταν ο βασιλεύς Θεοδόσιος με έκτακτο διάταγμά του, διόρθωσε την άδικη πράξη της μητέρας του! Έτσι, το σκήνωμα του αγίου, μεταφέρθηκε πρώτα στον ναό του αποστόλου Θωμά, και έπειτα στον ναό της αγίας Ειρήνης, όπου και τον έβαλαν να καθίσει στο δεσποτικό σύνθρονο, φωνάζοντας όλοι με ειληκρηνή χαρά. (Απόλαβέ σου τον θρόνον άγιε), δηλ’ λάβε πάλι τον επισκοπικό σου θρόνο άγιε.)
Κατόπιν, αφού έθεσαν την αγία σορό σε βασιλική άμαξα, την μετέφεραν στον ονομαστό ναό των αγίων αποστόλων. Εκεί, τον έβαλαν χωρίς κανένα πρόβλημα να καθίσει στον επισκοπικό θρόνο, όπως συνήθιζε να κάνει και όταν ζούσε. Ας μην ξεχνάμε δε, πως ο άγιος είχε κοιμηθεί – πεθάνει, ήδη από 43 χρόνια. Κι όμως, το σώμα του διατηρούσε την πλαστικότητα και την ευληγησία ενός ζωντανού ανθρώπου! Τότε ήταν λοιπόν, που ο άγιος με την Θεία δύναμη, ενήργησε και άλλο θαυμαστό. Ενώ όλοι παρακολουθούσαν συγκοινημένοι την αποκατάσταση του αγαπητού και πολυσεβάστου πατρός τους, εκείνος εξεφώνησε τον γλυκύτατο Κυριακό χαιρετισμό, (ειρήνη πάσοι). Τελικώς, τον έθαψαν με κάθε τιμή, στο ιερό βήμα του ναού αυτού, όπου και παρέμεινε για πολλούς αιώνες.
Πολλές φορές, ενώ τελούταν η ιερά λειτουργία, ο άγιος ενεργούσε πολλά και μεγάλα θαυμαστά γεγονότα, σαν αυτό εδώ. Κάποιος δηλ’ άνδρας, που έπασχε από δυνατούς πόνους στις αρθρώσεις του, ο οποίος για πολλά χρόνια ήδη ήταν άνεργος και ακίνητος, όταν ακούμπησε με ευλάβεια την αγία σορό, θεραπεύτηκε εντελώς, λίγο πριν ταφεί ο άγιος Πατήρ. Έτσι γνωρίζει να δοξάζει ο Θεός, όσους τον δοξάζουν σε όλη τους τη ζωή! Η πανηγυρική του μνήμη δε, τελούταν για πολλά χρόνια στον πάνσεπτο ναό των αγίων αποστόλων, όπου και βρισκόταν το ιερό σώμα του, κάτω από την αγία Τράπεζα.
Πού λοιπόν είναι οι διώκτες του μεγάλου πατρός? Πού είναι η ακαταμάχητη δύναμή τους? Πού είναι ο μεγάλαυχος κομπασμός? Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος είναι πια, το μεγάλο στόμα του Θεού Λόγου, το σημείο αναφοράς της εκκλησίας μας, και το αλάνθαστο κριτήριο της πίστεως. Δόγμα που δεν στηρίζεται σ’ αυτόν τον Πατέρα, δεν μπορεί να γίνει εύκολα αποδεκτό από το Χριστεπώνυμο πλήρωμα. Όλοι μας θα πρέπει να απαντούμε καθημερινά στο αμείλικτο ερώτημα. Συμφωνεί ο Ιερός Χρυσόστομος μαζί μας? Αν ναι, έχει καλώς. Αλλιώς, ο Χρυσσολόγος Αντιοχαίας, γίνεται ο αδυσώπητος κριτής μας.
Μάταια η κρατούντες της Κωνσταντινουπόλεως πίστευσαν το 407 πως έκλεισαν το στόμα του Ιωάννου μια για πάντα. Ευτυχώς για μας, δυστυχώς για ‘κείνους, μόλις τότε το είχαν ανοίξει περισσότερο! Η σωματική του δύση, σήμανε την προσωπική του ανατολή.
Άγιε πάτερ, πρέσβευε και υπέρ ημών.
Ιωάννης Παπαχρήστος.
Άρθρο δημοσιευμένο στο ηχητικό περιοδικό Ορθόδοξη Πορεία” Τεύχος ενενηκοστό πρώτο, Ιανουάριος – Φεβρουάριος 2005.
Υμνολογική εκλογή.
Απολυτίκιον. Ήχος πλ. δ’.
Η του στόματος σου καθάπερ πυρσός εκλάμψασα χάρις, την οικουμένην εφώτισεν’ αφιλαργυρίας τω κόσμω θησαυρούς εναπέθετο’ το ύψος ημίν της ταπεινοφροσύνης υπέδειξεν. Άλλα σοίς λόγοις παιδεύων, Πάτερ Ιωάννη Χρυσόστομε, πρέσβευε τω Λόγω Χριστώ τω θεώ, σωθήναι
τας ψυχάς ημών.
Η χάρη του στόματός σου που έλαμψε σαν πυρσός, φώττισε όλη την οικουμένη,άφησε στον κόσμο σαν κληρονομιά θησαυρούς αφιλαργυρίας, και μας υπέδειξε το ύψος της ταπεινοφροσύνης. Αλλά συ Ιωάννη Χρισόστομε που μας καθοδηγείς με τους λόγους σου, πρέσβευε στον Λόγο Χριστό και Θεό μας να σώσει τις ψυχές μας.
ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ
Μετά τον Πολυέλεον, Κάθισμα. Ήχος δ’. Κατεπλάγη Ιωσήφ.
Θεία ψήφω της Χριστού, ποίμνης αξίως γεγονώς, αξιάγαστε ποιμήν, οία περ λύκους εξ αυτής, εν τη σφενδόνη των λόγων σου απεδίωξας, ελέγχων αφειδώς, παρανομούντας σοφέ’ ύφ’ ων και ελαθείς, φθόνω Χρυσόστομε, μακράν οδόν διήνυσας στερρόφρον, υπέρ αυτής εν η τέθνηκας’ άλλ’ επανήλθες, προς Βασιλίδα, νέμων θεία χαρίσματα.
Με την θεία απόφαση της εκκλησίας και ποίμνης του Χριστού, έγινες αξιοθαύμαστε, άξια ποιμένας και οδηγός της, οπότε και έδιωξες μακρυά τους λύκους με την σφενδόνη των λόγων σου, όσους δηλ. παρανομούσαν, τους οποίους έλεγχες χωρίς να τους λυπάσαι ή να τους φοβάσαι. Από αυτούς και εξορίσθηκες εξ αιτίας του φθόνου τους, και διήνυσες μακρύ δρόμο γενναία και υπομονετικά, Χρυσόστομε, και στην εξορία για την εκκλησία τελείωσες τη ζωή σου. Επανήλθες όμως ςτη Βασιλεύουσα Πόλη, δωρίζοντας σε όλους θεία χαρίσματα.
Μετά τον Ν. ψαλμόν, ο στίχος Ελέησόν με ο θεός… Και ψάλλομεν το ιδιόμελον. Ήχος πλ. β’.
Σάλπιγξ χρυσόφωνος ανεδείχθης, χρυσορρήμον Χρυσόστομε, χρυσουργών τας καρδίας των πιστών, τοις χρυσεπόνοις σου διδάγμασι’ προφητικώς γαρ εξήλθεν ο φθόγγος των δογμάτων σου, Όσιε Πά¬τερ, και κόσμου παντός τα πέρατα εφώτισεν.
Αναδείχθηκες χρυσσόφωνη σάλπιγγα, Χρυσόστομε συ με το χρυσσό κήρυγμά, και χρυσώνεις τις καρδιές των πιστών με τα χρυσά σου λόγια και έργα! Διότι προφητικός ο λόγος της διδασκαλίας σου σκορπίσθηκε και φώτισε όλον τον κόσμο, όσιε πάτερ.
Μεσώδειον κάθισμα. Ήχος πλ. δ’. Την Σοφίαν και Λόγον.
Την σοφίαν εξ ύψους καταμαθών, και την χάριν των λόγων παρά θεού, τοις πάσιν εξέλαμψας, ως χρυσός εν καμίνω’ και την αγίαν Τριάδα, Μονάδα εκήρυξας, την φιλάργυρον πλάνην, τοξεύσας τοις λόγοις σου” όθεν και προς ζήλον, βασιλίδα ελέγξας, αδίκως της ποίμνης σου, απελάθης μακάριε, Ιωάννη Χρυσόστομε” πρέσβευε Χρι¬στώ τω θεώ, των πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοις εορτάζουσι πόθω, την αγίαν μνήμην σου.
Εμαθες καλά την σοφία από το ύψος του ουρανού, και την χάρη των λόγων από τον ίδιο τον Θεό, οπότε έλαμψες στα μάτια όλων σαν χρυσός που πέρασε από το καμίνι” Κήρυξες επίσης την Αγία Τριάδα ως τον ένα Θεό και με τα λόγια σου τόξευσες των φιλαργύρων την πλάνη. Και όταν με ζήλο έλεγξες την βασίλισσα, άδικα χορίσθηκες από το ποίμνιό σου, μακάριε πάτερ Ιωάννη Χρυσόστομε. Πρέσβευε λοιπόν στον Χριστό και Θεό να χαρίσει άφεση αμαρτιών σε όσους με πόθο εορτάζουν την αγία σου μνήμη.
Κοντάκιον. Ήχος α’. Χορός Αγγελικός.
Ευφράνθη μυστικώς, η σεπτή Εκκλησία, τη ανακομιδή, του σεπτού σου λειψάνου” και τούτο κατακρύψασα, ως χρυσίον πολύτιμον, τοις υμνούσί σε, αδιαλείπτως παρέχει, ταις πρεσβείαις σου, των ιαμάτων την χάριν, Ιωάννη Χρυσόστομε.
Η σεπτή εκκλησία μυστικά γέμισε από χαρά και ευφροσύνη για την ανακομιδή του σεπτού σου λειψάνου! Αφού δε το έκρυψε με προσοχή, αυτό χαρίζει σε όσους σε τιμούν και υμνούν, την χάρη των ιαμάτων, Ιωάννη Χρισόστομε.
Ο Οίκος. Το φοβερόν σου κριτήριον.
Η λαμπάς, η των έργων μου στυγνή πέφυκεν, Ιωάννη Χρυσόστο¬με, και δειλιώ προς υπάντησιν
του ιερού σου σκήνους’ άλλ’ αυτός με οδήγησον, και τας τρίβους μου εύθυνον, μετανοίας παρέχων μοι καιρόν πανάγιε, ως αυτής κήρυξ ένθεος, και των παθών μου των πολυτρόπων κατεύνασον ζάλην’ και παγίδων του Βελίαρ αφαρπάσας με εις τέλος σώσόν με’ όπως υμνώ σου αξίως την θείαν επάνοδον, ως πριν και την κοίμησιν τολμήσας εδόξασα, Ιωάννη Χρυσό¬στομε.
Η λαμπάδα των έργων μου είναι στεγνή και αδύναμη και κινδυνεύει να σβύσει, Ιωάννη Χρυσόστομε: Γι’ αυτό δειλιάζω να προχωρήσω, ώστε να προυπαντήσω το ιερό σου σκήνωμα. Αλλά σύ ο ίδιος οδήγησέ με, κάμε τους δρόμους μου ευθείς και χάρισέ μου μετανοίας καιρό, γιατί εσί είσαι ο ένθεος κήρυκας της μετανοίας, πανάγιε. Καταπράυνε λοιπόν την ζάλη των πολύμορφων μου παθών, και αφού με αρπάξεις από τις παγίδες του βελίαρ, οδήγησέ με τελικά στη σωτηρία, για να μπορέσω άξια να υμνήσω την επάνοδό σου από την εξορία, όπως πριν τόλμησα να υμνήσω και την κοίμηση σου, Ιωάννη Χρυσόστομε.
Συναξάριον.
Τη ΚΖ’ του αυτού μηνός (Ιανουαρίου), η ανακομιδή του Λειψάνου του εν Αγίοις Πατρός ημών Ιωάννου, Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπό¬λεως, του Χρυσοστόμου.
Στίχοι. Νεκρός καθίζη, ώ Ιωάννη, θρόνω’
Αλλ’ εν θεώ ζών, πάσιν Ειρήνη, λέγεις”
Απνουν εβδομάτη κομίσαν δέμας εικάδι χρυσούν.
Νεκρός κάθεσαι στον θρόνο, Ιωάννη, αλλά λέγειςκατά Θεόν: Ειρήνη πάσι.
Κατά την εικοστή εβδόμη του μηνός επανέφεραν το σκήνωμα του Χρυσοστόμου.
Τη αυτή ημέρα, η Αγία Μαρκιανή η Βασίλισσα, η εν τοις Αγίοις Αποστόλοις, εν ειρήνη τελειούται.
Στίχοι. Την Βασίλισσαν Μαρκιανήν εκ βίου,
Χριστός βασιλεύς εξάγει Βασιλέων.
Την βασίλισσα Μαρκιανή ο Χριστός την βγάζει από την ζωή, Αυτός, ο Βασιλέας των βασιλέων.
Τη αυτή ημέρα, ο Όσιος Κλαυδίνος εν ειρήνη τελειούται.
Στίχοι. Ψυχής ιδών σης κάλλος εξηρημένον,
ο ψυχεραστής λαμβάνει σε Κλαυδινε.
Όταν είδε το εξαιρετικό κάλλος της ψυχής σου, Κλαυδίνε, ο Χριστός ο εραστής των ψυχών , σε πήρε κοντά Του.
Τη αυτή ημέρα, ο Όσιος Πέτρος ο Αιγύπτιος, εις βαθύ γήρας ελθών, εν ειρήνη τελειούται.
Στίχοι. Ως ώριμος τις σίτος εκ γήρως Πέτρε,
Οίον ταμείω συγκομίζει τω τάφω.
Σαν ώριμος σίτος από τα γηρατιά, Πέτρε, όπως ακριβώς σε αποθήκη, έτσι μπαίνεις και στον τάφο.
Ο Άγιος Νεομάρτυς Δημήτριος, ο εν Κωνσταντινουπόλει μαρτυρήσας εν έτει ,αψπδ’ (1784), ξίφει τελειούται.
Στίχοι. Φώς ουράνιον σώ επέστη λειψάνω,
Χριστού υπερτμηθέντι θείας αγάπης.
Φως ουράνιο στάθηκε πάνω από το λείψανό σου, επειδή θυσιάσθηκες για την αγάπη του Χριστού.
Ταις αυτών Αγίαις πρεσβείαις, ο θεός, ελέησον ημάς.
Αμήν.
Εξαποστειλάριον. Ήχος β’. Γυναίκες ακουτίσθητε.
Αγάλλου πόλις πόλεων, πασών η Βασιλεύουσα, ως του καλού σου Ποιμένος, του Ποιμενάρχου το σκήνος, απολαβούσα σήμερον, του σε και κόσμον άπαντα, ρυθμίζοντος και σώζοντος, μελισταγούς Χρυσοστόμου, και επικρότει τοις υμνοις.
Να αγάλλεσαι Βασιλεύουσα, Πόλη των πόλεων, γιατί πάλι έχεις δικό σου το σκήνωμα του καλού σου ποιμενάρχου, που και ε΄σενα και όλον τον κόσμο κατευθύνει με το κήρυγμά του, του Χρισοστόμου, αυτού που στάζει μέλι ο λόγος του, και δόξασέ τον με ύμνους και χειροκροτήματα.
Δόξα των αίνων. Ήχος δ’. Γερμανού.
Πάτερ Χρυσόστομε, ως ποταμός θεόβρυτος, εκ της Εδέμ μυστικώς εξερχόμενος, εις αρχάς τέσσαρας διαδρομών, σοίς λόγοις της γης τα πέρατα, πάντα πιστόν κατήρδευσας, τη παγχρύσω διδασκαλία σου” διό την επάνοδον, σου των θείων λειψάνων, ημίν σαφώς πολιτογραφήσας, πρεσβεύεις σωθήναι, τας ψυχάς Ιωάννη, των ανυμνούντων σε.
Πάτερ Χρισόστομε, σαν ποταμός που πηγάζει από τον ίδιο τον Θεό και ξεχειλίζει από την Εδέμ, όπως οι τέσσερις ποταμοί του παραδείσου, καταπότισες όλου του κόσμου τα πέρατα με τους λόγους της πάγχρυσης διδασκαλίας σου. Και τώρα με την επάνοδο των θείων σου λειψάνων, Ιωάννη Χρυσόστομε, πρεσβεύεις στον Θεό για τις ψυχές όσων σε ανυμνούν.
Απόδοση, Μοναχής Θεοδοσίας.